NILE’ın metal dünyasındaki yeri bence gerçekten de kıskanılası. Adamların sadık kaldığı bir adet konsept var ve yıllardır bunun dışına çıkmadan devam ediyorlar. Bence son başyapıt albümleri “Annihilation of the Wicked”dı ve o albümün ardından çıkan işlerinde vasat üstü bestelerle işi götürmeye çalıştılar. Çok iyi şarkılar yazmaya devam ettiler, ancak “Annihilation of the Wicked” ve öncesinin yaratıcılığına, eşsizliğine, tehditkârlığına ulaşamadılar.

NILE’ın beste tarzının ne kadar agresif, acımasız ve saldırgan olduğundan söz etmeye gerek yok. Karl Sanders önderliğindeki grup rifleri, melodileriyle piramitleri yerle bir eden, kum fırtınaları yaratan bir gövde gösterisi sunuyorlar ve bu sayede metal dünyasının en ezici sound’larından birini yaratıyorlar. Bu yüzden NILE tüm bu ekstremliğine rağmen bu kadar çok seviliyor, on binleri peşinden sürüklüyor.

NILE’ın ilgi çekici ve heyecan verici olmasını sağlayan diğer bir faktör de Karl Sanders’ın yazdığı konsepti çok iyi araştıran, olayın derinine inen yaklaşımı. NILE elbette ki temel olarak Eski Mısır’dan, Mısır mitolojisinden bahsediyor, ancak bunu sadece kumdan piramitten bahsederek yapmıyor. Bu temaları referans alarak günümüzün karanlıklarına, çürümüşlüklerine ışık tutuyor; yeri geliyor Eski Mısır’da örneği görülen bir detayı hayatın gerçeklerine; astrolojiye, biyolojiye uyarlıyor.

“Vile Nilotic Rites” Karl Sanders’ın eşiyle Netflix’te Rome dizisini izlerken duyduğu bir replikten esinlenerek konmuş bir isim. Dizide Octavian, halkı savaş ilan etmek istediği Marcus Antonius’a karşı kışkırtmak için onu halkın önünde kötülemek istiyor. Halk Marcus Antonius’u çok seviyor ve Octavian da ancak onu şeytanlaştırabilirse bu savaşın mümkün olacağını biliyor. Bu yüzden Forum’da bir bildiri okutuyor. Bildiride şöyle bir replik geçiyor: “O (Marcus Antonius) köpeklere ve sürüngenlere tapıyor, bir fahişe gibi gözlerini isle karartıyor, Nil bölgesine özgü vahşi ayinler (vile Nilotic rites) eşliğinde zil takarak oynuyor.”

Bu cümlenin geçmesiyle birlikte Sanders ve eşi göz göze geliyorlar ve Sanders “Aman tanrım! Bundan bir NILE şarkısı çıkmazsa neyden çıkar bilmiyorum!” diyor ve albüm de bu şekilde doğmuş oluyor. Albümün çıkışına yakın Sanders’la yapılan röportajlara baktığımızda bu NILE albümünün son birkaç albüme göre farklı motivasyonlar barındırdığını görüyoruz. Bir kere bu albümde grubun kadrosunda köklü bir değişiklik var. 2016’da çıkan ilk ve şimdilik tek albümleri “Priests of Annihilation”ı da incelediğim teknik death/black metal grubu ENTHEAN’dan gelen iki üye ile dört kişilik bir gruba dönüşen NILE, “Vile Nilotic Rites”ta bu taze kanın beste gücünden de yararlanıyor. Albümdeki 11 şarkıdan 4 tanesi büyük oranda yeni gitarist/vokalist Brian Kingsland imzası taşıyor. Bunlardan biri Sanders’a göre bugüne dek öğrenmesi, çalması ve kaydetmesi en zor NILE şarkılarından biri olan “Oxford Handbook of Savage Genocidal Warfare”. Bir diğeri “Revel in Their Suffering”. Sanders bu şarkının sonunda Kingsland tarafından yazılan 4 dakikalık inanılmaz bir gitar solosu olduğunu, ancak bu solo şarkının önüne geçtiği için çıkarmak zorunda kaldıklarını söylüyor. Kingsland’in yazdığı diğer iki şarkı ise konuları gereği Sanders tarafından Kingsland’e yazdırılan ve Kingsland’in diğer grubu ENTHEAN’dan gelen black metal referanslarını içeren “That Which is Forbidden” ve “The Imperishable Stars are Sickened”. İkisi de astroloji referanslı bu şarkılar, Sanders’ın ihtiyacı olduğunu düşündüğü black metal karakterli gitar kullanımları içeriyorlar. Hatta “That Which is Forbidden”, gitar kullanımındaki birtakım ilginçlikler sebebiyle Karl Sanders’ın albümdeki gizli favorisiymiş.

Biraz daha deşince, Karl Sanders albümün sözel ve müzikal konseptini oluştururken çok farklı şeylerden ilham almış. THE BEATLES’ın beste karakteri, az önce bahsettiğim Rome dizisi, Howard Shore’un “Lord of the Rings” soundtrack’i, RAINBOW’un “Stargazer” şarkısı, black metal, Rusty Cooley’nin shred kalıpları, Kuran, MORBID ANGEL, ANGELCORPSE, IMMOLATION, karıncaları etkisi altına alan parazit bir mantar türü, Aristo, sözlere baktığımda bence ENTHEAN’ın “Priests of Annihilation” albümünün kapağı, Kanada’nın Narcisse bölgesinde bulunan ve belirli dönemlerde 100 erkek yılanın 1 dişi yılanla çiftleşmeye çalıştığı ve dev yılan yumakları oluşturdukları yılan çukurları…

Bu bir kritik boyutundaki giriş kısmının ardından “Vile Nilotic Rites”ın karanlık dehlizlerine dalabiliriz.

Öncelikle yazının başlığındaki önemli kısma “en heyecan verici” ifadesine odaklanmak istiyorum. NILE zaten iyi bir grup. Eşi benzeri ya hiç olmayan ya da pek az olan bir grup. Bu yüzden yapıkları her işte belli bir çıtanın üstüne çıkıyorlar. Ancak grubun doksanlarda ve 2006 öncesinde yaptığı işler öylesine iyi ve önemli ki, sonraki albümlerde aynı düzeyde bir dehşete ulaşamadıklarını ve bir miktar kendilerini tekrarladıklarını düşünüyorum. “Itchyphallic”, “Those Whom the Gods Detest”, “At the Gate of Sethu” ve “What Should Not Be Unearthed” elbette ki kötü albümler değiller. Bence bazı sıkıcı yanları olsa da genel olarak iyi albümler. Lakin o heyecan faktörü bence “Annihilation of the Wicked”dan beri eksik bir tattı ve benim yeni albümden belki de tek beklentim bu enerjiyi, heyecanı, adrenalini geri getirmesi ve NILE’ın yok edici şiddetini üzerimize salmasıydı.

“Vile Nilotic Rites” herkese göre değişen kalitede bir müzikal yapıya sahip olabilir, ancak bana kalırsa albümün heyecan, tutku ve iştah açısından son derece yukarılarda olduğu apaçık ortada. Grup, katılan iki yeni üyenin de etkisiyle çok gözü dönmüş bir işitsel saldırıda bulunuyor. Gitarlar on binlerce kılıç gibi kesip biçerken davul da arkadan alev topları atıyor, kükreyen (aslında haykıran) vokalle birlikte olayın ekstremlik düzeyi artıyor.

“Aslında haykırmak” dedim, onu açayım. Yeni gitarist/vokalist Brain Kingsland’in Dallas Toler-Wade’in tok, boğuk vokaline göre daha zehirli, yırtıcı bir vokali var. Toler-Wade’in bu tok vokali bence NILE müziğine çok uğursuz, lanetli bir karakter katıyordu ama bu yeni kazanılan çıldırmış gitar rifi karakteri bu yırtıcı vokallerle daha bir güçleniyor diye düşünüyorum. Grup tüm bu saldırıları öylesine temiz ve kusursuz bir prodüksiyonla sunuyor ki NILE’ın tam anlamıyla bir teknik death metal grubu olduğunu uzunca bir süredir ilk kez bu denli belirgin şekilde hissediyoruz.

Albümdeki bu konu çeşitliliği, her ne kadar yine Mısır temasını öne çıkarsa da bambaşka konulara da bulaşan yapı “Vile Nilotic Rites”ın böylesi heyecanlı olmasını sağlayan unsurlardan biri. Kimi incelemelerde albümün bir bütünlük sorunu yaşadığını söyleyen yorumlar gördüm, ancak ben buna katılmıyorum. NILE belli ki her şarkıda benzer gamlar üzerine sınırlı kalmak istememiş ve daha önce pek de rastlamadığımız geçişlerle, aralara sokulan fikirlerle albümün adrenalin ve çeşitlilik dozunu artırma yoluna gitmiş. Albümde NILE’ın bugüne dek yazdığı en vahşi şarkılardan biri olan ve Oxford Üniversitesi’nin çıkardığı antik çağ soykırımlarını konu eden “The Oxford Handbook of Savage Genocidal Warfare” gibi bir manyaklık da var, karıncaları zombileştirerek onlar aracılığıyla kendini etrafa yayan bir mantar türünden ilham alan “Thus Sayeth the Parasites of the Mind” gibi kısa bir enstrümantal da. Bu çeşitlilik bence albüme çok şey katıyor. NILE bunu ilk kez yapıyor demiyorum, ancak albümün tek boyutlu olmadığı ve bu sayede ilginçliğini artırdığı da ortada.

Son kelama gelirken, dediğim gibi; “Vile Nilotic Rites” NILE’ın köklere döndüğü bir albüm falan değil. Sonuçta NILE her zaman NILE’dı. Ama olayı “bildiğimiz NILE, Mısır falan”dan çıkararak başka boyutlara taşıması ve yeni üyelerle zenginleşen karakteri sayesinde bana kalırsa 2005’teki “Annihilation of the Wicked”dan bu yana en ilginç şarkılar bütününü sunan NILE albümü olması olası. Albümü dinlerken şu kadar etkilenirsiniz, bu kadar sıkılırsınız bilemem; ben epey zevk aldım ve görünüşe göre daha uzunca bir süre almaya da devam edeceğim.