Black metal.
Death metal.
Grindcore.
Crust.

Metali nasıl pisletebiliriz diye sorulduğunda verilecek birkaç cevap var… “İçine bir tutam black metal kat”, “Biraz death metal karıştır”, “Azıcık grindcore bulaştır”, “Crust’la çiftleştir” bunlardan bazıları.

Alman grup IMPLORE bunların hepsine sahip, hepsini intikam alırcasına içten icra ediyor ve daha ilk şarkıdan hiç şakası olmadığını gösteriyor. 2012’de kurulan grubun üçüncü albümü olan “Alienated Despair”, yılın en ağzı bozuk, çöp suyu kokan, puşt albümlerinden biri ve bu türlerin bir araya gelmesinden hoşlanan herkesi ihya edecek nitelikte.

ALL PIGS MUST DIE, TRAP THEM gibi harikulade isimleri düşünün ve üzerlerine DISFEAR, ilk dönem ENTOMBED, ROTTEN SOUND gibi her tür garabetten yapılan bir sos dökün. Alın size IMPLORE, alın size “Alienated Despair”.

İlk albümü “Depopulation”da daha da it kopuk bir karakteri olan ve yer yer powerviolence sularına kadar gelen IMPLORE, yazmayı unuttuğumu fark ettiğim 2017 çıkışlı ikinci albümün “Subjugate”te ise daha NAPALM DEATH karakterli bir grindcore ve dayaksı bir crust bileşimi sunmuştu. Kısa süre önce çıkan “Alienated Despair”de ise grubun çıtayı yükselttiğine ve olaya death/black metal karakterini daha yoğun eklediğini görüyoruz. Bunu sağlayan başlıca etken vokalist/basçı Gabbo’nun vokalini yırtıcılıktan ziyade kükreme tarafına yanaştırması ve gırtlağı kanla dolmuş bir Tompa edasıyla ortalığı yakıp yıkma misyonuna soyunmuş olması. Tabii bu bir tesadüf değil, zira aşağıdan dinleyebileceğiniz “Never Again”de Tompa gruba eşlik ediyor.

“Alienated Despair”in çok iyi bir albüm olmasını ve yalnızca 31 dakikada ortalığın anasını ağlatmasını sağlayan esas şey ise grubun tüm güçlerini nefes aldırmaz bir vahşetle sunması. Gitarlar, davullar, baslar ve vokal albümün başından sonuna dek sürekli bir savaş hâlindeler ve ardı ardına patlattıkları riflerle dinleyicinin kafasını allak bullak etme konusunda ısrarcı bir tavır sergiliyorlar. Sanki grup albüm öncesinde oturmuş ve “Alienated Despair”in karakterini “nefes aldırmama challenge” olarak belirlemiş. Albüm sona eriğinde gerçekten de yarım saatin bu kadar acımasız, tavizsiz geçmiş olmasına şaşıracak, resmen işitsel bir katliamdan çıktığınızı hissedeceksiniz.

20 yıldır araba kullanan tecrübeli bir şoför olarak “Alienated Despair”in yüksek sesle çaldığı bir araba yolculuğunun istenmeyen noktalara gitmesinin gayet kolay olacağını tahmin ediyorum. Gitarların hem etli hem zehirli tonu, prodüksiyonun canlılığı ve bence her şeyin üstünde bir performans sergileyen vokalistin dinlerken dahi boğaz yakan vokalleri sayesinde albümde herhangi bir eksi yan göremiyorum.

Bu kadar yazdım ama aslında hepsinin beyhude olduğunu düşünüyorum. Aslında bu kritik şöyle de olabilirdi:

IMPLORE – Alienated Despair

Tüm pislikler toplandık, toplandık, toplandık…

“Faculties of Time”ı başlatın.

Bir sonraki kritikte görüşmek üzere.

9,5

Ama bu kadarla yetinmem tabii. Okura saygısızlık olacağından değil, böyle bir albümü keyfini çıkara çıkara yazmanın süper olay oluşundan dolayı yetinmem. Gerçekten de şu albümü canınız sıkkın olduğunda, içinizde bir şeyler infilak etmek üzere olduğunda, şiddet uygulamadan çok pis deşarj olmak istediğinizde açın, beyninizi bu albümle ıslatın ve yarım saatte rahata erip tercihe göre bir keyif sigarası yakın. “Alienated Despair” bence bu düzeyde mükemmele yakın bir albüm. Sadece çok amansız bir müzik içerdiğinden değil; bir duruş, tavır ortaya koyduğundan, adeta bir yıkım manifestosu olduğundan bu puanı veriyorum ve mükemmele yakın buluyorum.

Yakın bile değil ulan. Mükemmel resmen.

MÜKEMMEL.