Oğuz Sel

Son albümleri “Metal Resistance”tan bu yana Babymetal’de birtakım kadro değişiklikleri meydana geldi. Grubun konser videolarını izlediyseniz hemen tanıyacağınız Kami grubu üyesi gitarist Mikio Fujioka, geçen senenin başlarında, hayata hiç beklenmedik şekilde veda etti. Bu olaya dair çeşitli söylentiler var ama işin aslını astarını belki de hiçbir zaman öğrenemeyeceğiz. Aynı yılın sonlarında ise sağlık sorunlarını gerekçe göstererek Yui Mizuno, namıdiğer Yuimetal, gruptan ayrıldı. Karacaoğlan’ın birbirinden seçilmez üç dert olarak nitelendirdiği “Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm”den ikisini yaşayan Babymetal, 2016’da bıraktığımız gibi değil artık.

“Metal Galaxy” hem grubun hem de albümün adında “metal” geçmesine karşın Babymetal’in en metal olmayan albümü. Aslında bunu “Future Metal” adlı giriş parçasıyla açık ediyorlar.

“Are you still playing the guitar
This ain’t heavy metal
Welcome to the world of BABYMETAL”

Zamanında grup üyelerinin birlikte poz verdikleri Rob Halford’un bu dizeler ve albümün geneli hakkında ne düşüneceğini pek kestiremesem de benim için bu sözler ve albümün açılışından itibaren süregelen yapay ve çoğu zaman metalle ilgisi olmayan bol nümayişli şarkılar, “Metal Galaxy” hakkında çok da iyi şeyler düşünemememe neden oluyor. Prodüktör koltuğunda oturan Key Kobayashi’nin muhtemel yönlendirmeleri neticesinde zaten büyük ölçüde değişmiş olan besteci ve söz yazarı kadrosunun elinden çıkan parçaların birbirleriyle yapısal bakımdan herhangi bir bağlantısı bulunmuyor. Sanki “Şimdi biraz da Tayland’daki dinleyicileri etkileyelim, şu şarkıyla da Arch Enemy fanlarının ilgisini toplayalım…” gibi saçma sapan bir formül izlemişler gibi bir hâl var ortada.

Metalden uzaklaşmanın kendini gösterdiği şarkıları sıralamaya kalksam Japon sürümdeki 16 parçanın en az 10’undan uzun uzadıya bahsetmem gerekir ki bunların arasında “Shanti Shanti Shanti” gibi dinlerken kendimi Kanal 7’de her akşam yayınlanan ve 942731951 bölüm süren Hint dizilerinden kesitlere maruz kalmış gibi hissediyorum. Abi hayırdır ya, siz metal müzik diye yola çıkmamış mıydınız? Bu ne yahu? Kişisel olarak ayar olduğum 2/4’lük halay ritimlerini dayadıkları “In the Name of” ve “Pa Pa Ya!!”nın yanında liriklerinin altında yatan felsefi derinlik konusunda son zamanlarda dinlediğim en etkileyici eser olan “Oh! MajinaI”ın beni dinlerken epey zorladığını belirtmeliyim. “Oh! MajinaI” sayesinde Joakim Brodén’e bir kez daha hayran olduğumu da belirtmeliyim.

Parça örneklerine devam edip hem kendi sinirlerimi hem de sizinkileri bozmak istemem ama işin özeti, ilk albümde deneyip işe yarar buldukları “metal yanına farklı türlerde müzikler de serpiştirme” işinin bokunun çıkarıldığı “Metal Galaxy”de neyse ki metal kabul edebileceğimiz fena olmayan şarkılar da var fakat albümün en sonlarında onlar da. Can Yücel’in Leman’daki yazılarını derginin sonuna yerleştiren Metin Üstündağ’a telefon açıp söylediği içten sözlerin bu albüme özel versiyonunu ben de prodüktör arkadaşa aynen söylüyorum. Kobametal denen ibiş, kendine bu sayfalardan zorla küfrettireceksin, harbiden az kaldı.

Albüm adına utanç duyulmayacak iki şey var. Bunlardan biri, Su-metal yani ana vokaldeki kızın muhteşem performansı, ikincisi ise hayvan gibi iyi ve onca müzikal hengâmeye karşın sağında solunda kusur bulunamayacak ayarda prodüksiyon ve enstrümantasyon. Kami grubun üyeleri mütemadiyen değişse de performansları hâlâ akıl alacak derecede iyi, tabii sahnenin kendilerine bırakıldığı anlarda. Geri ve yan vokal konumundaki Moametal’in varlığını aman aman hissettiğimi söyleyemem, önceki albümlerde Su-metal’den ayrı olarak Yuimetal ile ikili söyledikleri bölümler, çok daha akılda kalıcı ve ilgi çekiciydi. Hiç unutulur mu Zukyun ve Dokyun Biraderler’le yaşanan heyecan dolu çikolata maceraları?

Kritiği yazana kadar bolca tanıtıma direnip grubun “Pa Pa Ya!!”dan başka şarkılarını dinlemeyerek yeni albümün benim için sürpriz olmasını istemiştim ama açıkçası böylesine tatsız bir sürpriz beklemiyordum. Babymetal’in bu albümle birlikte rotayı 10-14 yaş arası kız çocuklarına doğru çevirmiş olduğunu düşünüyorum. Proje adına “Bundan sonra ne köy olur ne kasaba” diyerek konuyu kestirip atmak istemem ama en azından “Metal Galaxy”nin ve yeni Babymetal’in, metal müzik dinleyicilerine katabileceği bir şey olduğunu sanmıyorum.