“Japonların heavy metalle gönül vermeleri yasaklanmış” geyiğinden en çok ekmeği Japon ekstrem metal grupları yedi sanırım. Japon grup övüldüğünde “jipinlir hivi mitil yipmisin tisisisi” diyen yauşak kitlenin karşısında heybetli bir hentai malafatı gibi dikilen Japon death metal grupları, yıllardır gövde gösterisi yapıyor, had bildiriyor.

Bu gruplardan biri de hiç şüphesiz ki 23 yıldır ortamlarda olan ve Tokyo’nun teknolojik atmosferine pislik saçan doom/death metal oluşumu COFFINS. İlk albümünü 2005’te çıkaran ve 4 senede ürettiği 3 albümle iddialı ve hızlı bir başlangıç yapan grup, sonrasında split’lere merak salmış ve 2013’e dek albüm yapmamıştı. O sene çıkan “The Fleshland”in ardından yine “split ya resulullah” diyen grup, nihayet 6 yılın ardından “Beyond the Circular Demise” ile ortamlara geri döndü.

Öncelikle söylenmesi gereken, COFFINS’in bence aşırı çekici bir sertliğinin olduğu. Logosu olsun sound’u olsun, pek çok açıdan çok büyük pislik vadeden ve bunu gerçeğe döken bir oluşum olan COFFINS, “Beyond the Circular Demise”da kariyerinin en lezzetli işlerinden birini sunuyor diyerek başlayalım.

“Beyond the Circular Demise”da COFFINS’i en iyi olduğu şeyleri yaparken görüyoruz. Death metal ve doom metalin en çirkin taraflarını, en yenmeyecek taraflarını kemikten sıyırıp önümüze seriyorlar ve bu çürümüşlüğü ciğerlerimize çekmemizi bekliyorlar. AUTOPSY, ASPHYX gibi yavaş ölüm seven grupların yanına yer yer dellenen (“Hour of Execution”) tatları da katarak, SLAYER’vari aşırı çirkin sololardan bir demet sunarak, CELTIC FROST’umsu bir eski usul kokusu da katarak bunu çok tehditkâr bir pakette servis ediyorlar.

Bir kere yeni vokalist Jun Tokita’nın sesi Ryo’yu hiç aratmıyor. Ryo’nun daha kükreyen tarzdaki vokalinin yanında Tokita’nın daha hırıltılı, tok bir harsh vokali var ve pek çok yerde akla Chris Barnes’ın gelmesi gayet olası. SIX FEET UNDER’ın “Maximum Violence”, “Warpath” dönemlerini hatırlayın, Tokita’nın vokal karakterine büyük oranda yaklaşmış olursunuz. Sadece bu boyun tekmeleyen vokaller bile Japonların o tarz laubaliliklere konu olmaması gerektiğini gösteren bir numune olarak karşımızda duruyor.

Enfes gitar tonu ve BOLT THROWER, OBITUARY tandanslı gümbür gümbür davullar da eklenince albüm baştan sona bir doom/death ziyafetine dönüşüyor. Eleştiri olarak söyleyebileceğim belki de tek şey, bu tarz müzikte aradığım ve buldum mu da sırılsıklam olduğum etli, kütür kütür bas tonunun eksik olması. Gitarların gölgesi gibi hareket eden basların sadece dolgu olarak kullanılmış olması bir miktar tat kaçırmadı değil, ama o kadar kusur sende bende de var. Bunun dışında, son şarkı “Gateways to Dystopia”nın 5.35-6.35 arasında blues gamlarına kayan epey gereksiz, pek bir şey ifade etmeyen bir solo var ve cidden şarkıya da albüme de hiçbir şey katmıyor. Pislik çukurumuzda blues gamlarını istemiyoruz.

Albümle ilgili bahsedilesi bir diğer ilginç detay ise kapağı yapan efsane çizer Chris Moyen’ın %95 oranında sadık kaldığı “siyah beyaz kapak + kırmızı logo” temalı BLASPHEMY karakterinden epey ayrık duran ve son 2-3 yılda anca birkaç kez başvurduğu sarı ağırlıklı kapaklarından birini yapmış olması. Normalde görüldüğü anda kendini belli eden tarzını “Beyond the Circular Demise”da daha alttan alttan yansıtmış.

Birkaç ufak sıkıntı ve “keşke” dışında “Beyond the Circular Demise” gerçekten hayvan gibi iyi bir albüm. Groove’sa groove, leşlikse leşlik, dayaksa dayak. Bu yıl türünde bundan daha iyisini baya zor dinleriz, hatta yılın bitmesine 75 gün kaldığı düşünüldüğünde doom/death’te 2019’un en iyi birkaç albümü olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Dinleyin, pisleşin, çirkinleşin, kirletin.