Kapağını görür görmez “Ya ben kaç zamandır jöle yemiyorum, bir ara yapayım da yiyeyim.” dedirten, Fecundation’ın “Morte Cerebral” EP’sinden herkese merhaba. Güney Koreli dostlarımızın geçen sene yayınlanan albümleri hakkında kritik yazmış, kendileri için hazırladığım lafları bir bir sıralamış, normal insan görünümlerinin ardında esasen nasıl bir canavar sakladıklarını açık etmiştim. Sağ olsunlar onlar da bu güzel sözlerimi duymuş olacaklar ki Japon plak şirketi Obliteration Records ile hazır anlaşmışken bir tane de EP patlatıp övgülerin sürekliliğini sağlamak istemişler sanırım. Tabii bu mümkün mü değil mi birlikte bakacağız.
Teknik brutal death metal işlerini daha önce de belirttiğim gibi bilhassa son albümlerinde epeyce iyi kotaran Fecundation, enstrüman hâkimiyetini zaten belirli bir noktaya taşıdığını o albümle gösteriyordu. Bu yılın başlarında yayınlanan EP’de de teknik açıdan değişiklik yok, ağızları iki karış açık bırakan bir performans göstermeseler de bu müziği, hakkını vererek yapmaya devam ettiklerini her bir parçada gözler önüne seriyorlar.
Cannibal Corpse’un “Covered with Sores” parçasının bazı kısımlarına fazlaca benzettiğim ilk şarkıyla hayvanlıklarından bir şey yitirmediklerini ilan eden grubun EP’sinde ilk dikkatimi çeken, önceki yapıma kıyasla daha zayıf ve basları düşük tutulup tiz ve kick trigger’ı öne çıkarılmış sound oldu. Dinledikçe alışılsa bile 2018 çıkışlı albümün, vurdu mu oturtan sound’u bu işlere daha uygun gibi geliyor bana. Diğer dikkatimi çekense yine önceki yapımda derin, korkunç ama biraz hırıltılı olan vokalin bu eserde daha tok ve boğuk olması. Chuck Jenga’nın albümden albüme vokal stilini geliştirdiği çok açık. Bu da grubun yaptığı müziğin daha pislik hâle gelmesini sağlıyor ki, Fecundation’ın bu alanda rakiplerinin bol ve güçlü olduğunu dikkate alırsak bireysel performansın bir tık bile yukarı taşınması, grubun tanınırlığı açısından çok önemli.
Konu Chuck Jenga’dan açılmışken kendisinin sorumlu olduğu gitarlara da bir iki cümle etmem gerekir. EP’nin genelinde rif düzleminde bir belirsizlik hâkimken Jenga’nın teknik tarafını sergilemek adına giriştiği aksiyonların haddi hesabı yok. Acayip süslemeler mi ararsınız, artık bu kulaklara sıradan gelse de şarkılara iyi yedirilmiş arpejler mi istersiniz, çok katmanlı kayıtla armonik gitar pasajları mı beklersiniz, hepsi ve daha fazlası EP’de mevcut.
Tabii gitarlardaki “şekil” kısımlara aynı derecede şekillikte eşlik eden manyak davulcu Diego Kim’i de unutmamak lazım. Gruptan ayrılmış olsa da herifin kondisyonuna hayran kalmamak elde değil.
Kimi yerlerini Meksikalı Disgorge’a, kimi yerleriniyse Brain Drill’e benzetebileceğiniz EP’nin en büyük sorunu, akılda kalıcı bölümlerden yoksun olması ve bu tarz müzikleri yeterince dinlemiş müzikseverleri şaşırtmayacak olması. Evet, teknik brutal death metal için “Topu topu 7 nota var, kaç ayrı beste yapılabilir ki?” diye bazen düşünüyorum ve “Morte Cerebral” gibi yapımlar bu soruya yanıt bulma konusunda bana pek yardım etmiyor.
Loading ...