Black metal dünyasının en herkese göre olmayan gruplarından biriyle birlikteyiz bugün. Black metal ağırlığının daha net hissedildiği “Memoria Vetusta” üçlemesi ile türün sevenlerini ihya eden, “The Work Which Transforms God” albümüyle en önemli eserlerinden birini ortaya koyan ve deneysel tarafını en açık şekilde ortaya koyduğu “777” trilojisiyle black metale bir şeyler katma anlamında kesinlikle üstüne düşeni yapan grubun, olayın deneysellik düzeyini artırdığı anlarda farklı tepkiler almayı göze aldığını görüyoruz. Vindsval yeri gelince fazlasıyla endüstriyel olmayı seçebiliyor, yeri gelince olayın metal kısmını törpüleyip başka karanlıkların peşine takılabiliyor.

13. BLUT AUS NORD albümü olan “Hallucinogen”de karşımızda dört kişilik bir BLUT AUS NORD duruyor. Yine Vindsval vizyonuyla şekillendiğini hissettiğimiz albümde, grup bu kez epey saykodelik, atmosferik bir BLUT AUS NORD’a imza atıyor. Bir önceki “Deus Salutis Meæ”nin boğuculuğuna kıyasla çok daha naif, kırılgan bir müzik barındıran “Hallucinogen”, bu hâliyle grubun diskografisinde farklı bir yer elde edeceğe benziyor.

Albümü açar açmaz fark ettiğimiz gibi BLUT AUS NORD bu kez çok daha sıcak tonlar, daha kederli atmosfer ve tekrar eden rif ve melodilerle oluşturulan bir “kafa“ sunmayı tercih ediyor. Albümün açılışını yapan “Nomos Nebuleam”da adeta bir ORANSSI PAZUZU şarkısı dinliyormuşçasına ayinsel bir tekrarlar bütününe giriyoruz. Bu yetmiyormuş gibi “Nebeleste” ve “Sybelius”ta bildiğiniz blues gamlı melodiler, solocuklar karşımıza çıkıyor. Ekstremlikten bilhassa kaçınır gibi duran, yer yer post-black metale yakın duran, daha olgun bir BLUT AUS NORD var karşımızda.

İlk 20 dakikaya hükmeden bu yapı “Anthosmos”la birlikte daha bıçkın bir yöne kayıyor ve farklı vokal kullanımları sayesinde şarkı adeta bize akıl oyunları sunarak bir oraya bir buraya savrulmamızı sağlıyor. Özellikle koro vokallerin kattığı ayin havası BLUT AUS NORD’un beklenmedik unsurlarla dolu müziğine çok fazla şey katıyor. Albümün değer kazanmasını sağlayan başlıca unsur da bu beklenmedik dokunuşlar ve grubun müziğine herhangi bir ket vurmaması sayesinde oluşan aşırı özgür yapı. Şarkılar sular seller gibi akıyor, coşup sakinleşiyor ve adeta bizi bir yolculuğa çıkarıyorlar. Bunu laf olsun diye söylemiyorum; “Hallucinogen”deki dramatik karakter gerçekten çok güçlü ve bu sayede albüm adıyla örtüşen kafaların oluşmasına, dinleyicinin çeşit çeşit triplere girmesine ön ayak olunuyor. Misal “Mahagma”nın 2.22’sindeki panik ataklı ani değişim gerçekten çok acayip bir tercih. Sanki Vindsval kendi bestesinden sıkılmış ya da an bir adrenalin yüklemesi yapmış gibi bir anda -neredeyse anlamsız- bir hızlanmaya, coşmaya geçiyor ve işin en iyi tarafı da bu gibi olayların gruba da albüme de çok yakışıyor olması.

Grubun endüstriyel etkileri neredeyse tamamen törpülediğini gördüğümüz albümde, BLUT AUS NORD’u en saf hâllerinden biriyle dinleme şansına erişiyoruz. Gayet organik, ambiente kaymaya müsait, canlı bir prodüksiyonu olan albüm, sound’u ve karakteri açısından bana Vindsval’in 2015 yılında katkıda bulunduğu PYRAMIDS albümü “A Northern Meadow”u hatırlatıyor. O albümün davullarını programlayan Vindsval, sanki o albümdeki post kimlikten ve organik yapıdan biraz etkilenmiş ve “Hallucinogen”i de o anlayışla şekillendirmiş gibi geldi.

Tüm bu kalemler bir araya gelince ortaya sıra dışı, BLUT AUS NORD gibi deneysel bir grup açısından bile sürprizlerle dolu bir albüm çıkıyor. Şarkıların her birinde farklı bir kimlik var ve bazısı saldırgan, bazısı ezik kafalar barındıran bu dönme dolap karakterli müzik içerisinde BLUT AUS NORD’un black metali amaç değil araç olarak kullandığını hissediyor, katılan farklı tatlarla olayın bambaşka boyutlara kaydığına tanık oluyoruz. Normalde sıkıcı olabilecek, “ne alaka şimdi” denebilecek pek çok değer, “Hallucinogen” içerisinde bir görev üstleniyor ve albümü yukarılara taşıyor.

Bu yıl çıkan benzer özgürlükteki albümleri düşündüğümde “Hallucinogen” misal bir “Algleymi” kadar karakteristik, eşsiz, kusursuzluk düzeyinde hedef odaklı değil. Evet, “Algleymi”den daha çok yönlü ve dağınık, ama bence onun kadar değerli değil. Diğer yandan, cüret ettiği şey ve barındırdığı cesaret düşünüldüğünde gerçekten de takdir edilesi bir yapıt. Black metalle uzaktan yakından alakası olmayan blues gamlı bir melodi paterninin birkaç şarkıda tekrar edilmesi, bu tarz aykırı bir bütünlükle konsept bir yapının aranması ve bu eğretiliğe rağmen sevilesi bir şeye dönüşmesi, ancak Vindsval gibi bu işi çok uzun zamandır yapan ve olayın her açısına burnunu sokmuş birinin zihninden çıkması sayesinde gerçekleşebiliyor.

BLUT AUS NORD öyle bir grup ki “henüz tanışmadıysanız şu albümden başlayın” demek cidden imkânsız. Birinin başyapıt olarak gördüğü sizi zerre tatmin etmeyebilir, bir başkasının sıradan bulduğu sizi alıp götürebilir. Grubun dünyasında en primitif vahşetler de var, en sofistike karanlıklar da. Diğer yandan en narin gizemlerde var, en duygusuz yıkımlar da… Önemli olan BLUT AUS NORD’un bu kadar geniş ve çok opsiyonlu bir paleti dinleyicilerine sunabilmesi ve bizim de istediğimiz BLUT AUS NORD’u seçip alabilmemiz. “Hallucinogen”, tüm kariyeri deneysellik ve bir yaptığını bir daha yapmama üzerine kurulu bir grubun çeyrek asırlık kariyerinin en güzel 49 dakikalarından biri ve black metalde kuralcı olmayan yaklaşımları seviyorsanız bu yıl içinde dinleyebileceğiniz en özel işlerden biri.