“Why You Do This” belgeselini izleyenler CAR BOMB’u da bilirler. Grubun vokalisti Michael Dafferner’ın bu çok az karşılık bulan müziği bunca zorluğa rağmen yapmayı diretmelerini konu alan ve metal dünyasının önemli isimleriyle röportajlarını da içeren filmi, ekstrem/deneysel metalin nasıl bir mazoşizm unsuruna dönüştüğünü gösteren güzel bir numunedir.

Belgeselin IMDB açıklaması şu cümleyle başlıyor:

“Bu kişisel hikâye, uydu mühendisi olan ve aynı zamanda Car Bomb adlı bilinmeyen bir ‘math-core’ grubunun da vokalistliğini üstlenen Michael Dafferner’ın bakış açısından anlatılıyor.”

“…bilinmeyen bir math-core grubu…”

İnsan bazen sevdiği şeyi sürdürmek, bir yere varmayacağını bilse bile onu yaşatmak için gerçekten çok zorluyor. CAR BOMB daha ilk saniyeden çok kısıtlı bir kitleye hitap edecek niş bir şey olduğunu avazı çıktığı kadar bağıran bir oluşum. Babası MESHUGGAH, anası deneysellik olan bu ucube yavru, çıkardığı dört albümle “müzikal olmadan kulağa çekici gelme”nin sınırlarını zorlamaya devam ediyor.

CAR BOMB’un bana en çekici gelen özelliği adamların aşırı yetenekli olmalarına ve sahnenin dışında yer almalarına rağmen türe alışkın olanlara aşırı çekici gelen yapısı. Grubu sadece meraklısı biliyor, adamlar yaptıkları şeyi hayvan gibi iyi yapıyor ve bu sayede resmen “kendimize ait” bir grubumuz olmuş oluyor. CAR BOMB her anlamda bir metal grubu olmasına rağmen Metal-Archives’da yer almıyor. Türlerinde dünyanın en iyi birkaç grubundan biri olmalarına rağmen istisnalar hariç hiçbir festival afişinde üst sıralarda değiller, logolarıyla değil fontla yazılıyorlar. Albüm kapakları içerdikleri müziği yansıtan renk fışkırtmalarından ibaret ve adamların bağlı olduğu bir şirket yok. 3 albümdür yok.

Böyle bir ortamda CAR BOMB, aşırı yetenek isteyen bir şeyi çatır çatır icra ediyor ve müzikten ziyade bir performans sanatı ortaya koyuyor.

Her albümde üstüne koyan ve bazen iyice sapıtıp müzikal olmaktan olabildiğince uzaklaşan, bazen de daha kolay dinlenebilir noktalara kayan CAR BOMB, “Mordial”da bana göre kariyerinin en yere sağlam basan, tecrübe kokan albümüne imza atıyor.

Olayın temelini büyük oranda “Destroy Erase Improve” dönemi MESHUGGAH oluşturuyor. Djent denebilecek bölümlerle “Destroy…” dönemindeki çok daha thrash karakterli kusursuz MESHUGGAH kimliği bir arada sunuluyor ve bu djent anlarda grup bir an olsun kolaya kaçmıyor, bilindik işler yapmıyor. Bunun üstüne, özellikle clean vokalli bölümlerde “Sillhouettes” ve öncesi TEXTURES benzeri bir karakter de net şekilde karımıza çıkıyor. Aksak ritim kavramını son derece çekici, zamansız ve zeki şekilde sunan grup, bu mekanik kusursuzluğu dozunda clean vokallerle, bilinçli detonelerle, yükselip alçalan tansiyonlarla süsleyip ortaya demir talaşından oluşan bir kusmuk çıkarıyor.

“Mordial”ı dinlerken gözünüzün önüne cam gibi parçalanmış metal parçalar (materyal olan metalden bahsediyorum), demir kıymıklar, dört bir yana saçılan çelik yığınları falan geliyor. Adamlar notaları kullanarak üzerimize endüstriyel bir demir çelik yağmuru yağdırmayı başarıyorlar. Bir şarkıda karşımıza 60 farklı bölüm, hem de bir kez olsun tekrarlanmadan çıkarken; “Dissect Yourself” gibi akıl oyunlarıyla dolu bir yapıtta ise gitarlar ışın tabancası/lazer rolüne bürünüyor ve olay çok daha sayko noktalara çıkıyor.

Gerçekten de aşırı yetenekli adamlardan oluşan CAR BOMB’un enstrümanında dünya çapında olan esas üyesi ise davulcu Elliot Hoffman. Gerçekten akıl almaz bir ritim takip becerisi var ve ölçüleri kendi aralarında kavga eden sayısız rifi neredeyse dijital bir kusursuzlukla icra ediyor, yok yere kendisine sövdürüyor. Şurada bir caz davulcusunun Hoffman’ın performansını izlediği reaksiyon videosunu görebilir ve adamın bir davulcu gözüyle bile saçma sapan şeyler yaptığını daha iyi anlayabilirsiniz (davula meraklıysanız kanalı da takip edin, bir şeyler öğrenebileceğiniz ender reaksiyon kanallarından biri).

Tüm bunları bir çuvala koyup uçurumdan aşağı attığımızda, kayalara çarpa çarpa dağılan, iyice ezilip büzülen, paramparça olan bir müzik çıkıyor ortaya. Kural yok, neredeyse hiç tekrar yok; başlıyor, aklımızı eğip büküyor, sonunda da tükürüp atıyor…

CAR BOMB %99’luk kesim için “bilinmeyen” bir grup olabilir ama o bilen %1’lik kitle için gerçek bir şans, gerçek bir macera.