Alman thrash’inin en büyük dört grubuna baktığımızda DESTRUCTION’ın ABD Big Four karşılığının MEGADETH olduğunu düşünüyorum. Tartışmasız en büyük Alman thrash metal grubu olan KREATOR’la METALLICA’yı, en sert ve çiğ olan SODOM’la SLAYER’ı, her açıdan dördüncü sırada olan TANKARD’la da ANTHRAX’i denkleştirirsek DESTRUCTION’a da MEGADETH düşüyor.

Lakin DESTRUCTION’ın kariyerinde bir “Cryptic Writings”, bir “Risk” olmadığı ortada. Metal tarihinin bu en deli kasabı ilk günden itibaren thrash metalin Avrupa’daki en önemli kalelerinden biri olmak adına uğraş veriyor ve seksenlerde çıkardığı efsane albümlerle bunu zaten 30 yıl önce başarmış, adını thrash metal tarihine kanlı harflerle kazımış durumda.

Grubun 2000’deki dönüş albümü “All Hell Breaks Loose”un çok iyi bir thrash metal geri dönüşü olduğunu düşünüyorum. Seksenlerde çıkardıkları 3 albümle Avrupalı sayısız gruba ilham veren bu adamlar, thrash metal dünyasının %80’i gibi doksanları boş geçirmiş, 1998’de rezil bir albüm çıkarmış ve 2000’lere taze bir başlangıç yaparak son 20 yıl içinde ikisi eski şarkıların yeniden kaydedilmiş versiyonları olmak üzere 11 albüm yayınlayacak düzeyde üretken bir kimliğe bürünmüştü.

Metalin internet sonrasında içine girdiği “albümden değil konserden para kazan” mantalitesi gereği grupların 2 yılda bir albüm çıkardığı ve o albüm için turladıktan sonra yenisi için çalışmaya başladığı düşünüldüğünde, thrash metalin günümüzdeki geçerliliğinin biraz daha sorgulanır olduğu düşüncesindeyim. Tıpkı birbirinin kopyası power metal gruplarının bir yerden sonra ciddi anlamda demode olması ve geçerliliğini yitirmesi gibi, metalin giderek daha fazla dinamikle doldurulduğu ve sivri taraflarının daha da sivrildiği günümüzde thrash metalin tedavülden kalkmaması adına bu seri üretimin biraz zararlı olduğu düşüncesindeyim.

Death metal, black metal ve progresif metal de dâhil pek çok türün kendini bir şekilde güncelleyebildiği bir çağda thrash metalin 2 yıllık dilimlerde sunulması, bana sanki biraz “kullan at şarkı” bolluğunun ortaya çıkması gibi geliyor. 2000 sonrasında KREATOR’ın 5, SODOM’un 6 albüm yayınladığı bir ortamda DESTRUCTION’ın neredeyse bu ikisinin toplamı kadar albüm çıkarması, olayın heyecanını biraz törpülüyor diye düşünüyorum. Bu yüzden de açıkçası “Born to Perish”e pek bir heyecanla yaklaştığımı söyleyemem. 2 yılda bir yeni albüm geleceğini bilince, olay biraz deja vu’ya, biraz memuriyete bağlanıyormuş gibi geliyor.

Lakin sözü edilen grup tarzının standartlarını belirleyen isimlerden biri olduğu için ön yargılara ve şikâyetlere söz hakkı vermeden önce albümü iyi özümsemek elbette ki önemli. “Born to Perish” sadece thrash metalin önemli isimlerinden biri tarafından yapıldığı ve sadece bir thrash metal albümü olduğu için olumlu değerlendirilebilecek bir çalışma. İçinde thrash metal adına güzel işler olan ancak biliyoruz ki iki yıl sonra çıkacak bir sonraki albümle büyük oranda unutulacak; barındırdığı şarkılardan birkaç tanesinin konser setlist’inde yer bulup uzun ömürlü olacağı ve 7-8 tanesinin muhtemelen unutulup gideceği bir diğer “herhangi bir thrash metal albümü”.

Böyle deyince acımasızlık gibi, vefasızlık gibi oluyor, ancak ne yazık ki günümüzün koşulları, dinamikleri bu şekilde. Her ne kadar saygı değer bir grup tarafından üretilmiş olsalar da hepimiz biliyoruz ki ne thrash metalin bu şarkıların büyük kısmına ihtiyacı var ne de DESTRUCTION bu şarkıları kariyeri adına unutulmaz birer mihenk taşı olarak görüyor. Bu açıdan bakınca albümün biraz fazla elenebilir olduğunu düşünüyorum maalesef.

Olumlu tarafa gelirsek, “Born to Perish” DESTRUCTION kimliğini olanca yırtıcılığıyla gösteren bir çalışma. “Inspired by Death”, “Tyrants of the Netherworld”, “We Breed Evil”, “Ratcatcher” gibi seksenlerde yapılmış olsa yeri yerinden oynatacak şarkılar var ve bunlar albümün anlam kazanması adına önemli roller oynuyorlar. Bunların yanı sıra, albümün hem en iyi hem de en kötü anlarını içinde barındıran “Butchered for Life” gibi tuhaf şarkılar da var. Albüme dair olumlu taraflardan bahsederken, gruba yeni katılan iki eleman gitarist Damir Eskić ve davulcu Randy Black’in DESTRUCTION sound’una kesinlikle artı puan kattığını söylemek lazım. Vasat olduğunu düşündüğüm şarkılarda dahi performanslar sayesinde daha dinlenebilir bir hava yakalanıyor.

“DESTRUCTION asla hayal kırıklığına uğratmaz” düsturu sizin için yeterliyse “Born to Perish”i de afiyetle yiyebilirsiniz. Albüm her şeyiyle saf bir thrash metal albümü ve her şey olması gerektiği gibi, 40 yıldır yapıldığı gibi. Ama bu ifade sizin için yeterli değilse ve “DESTRUCTION asla şaşırtmaz, hep aynı şeyi yapar” düsturu ağır basıyorsa, o zaman bazı sorunlar var demektir. Ben “Born to Perish”in ortalama bir thrash metal albümü olduğunu ve bu çağda, bu anlayışta ve bu dinamikler çerçevesinde ortalamanın üstüne çıkmasının da pek mümkün olmadığını düşünüyorum. Thrash metalin uzun solukluluğu adına gruplar biraz daha farklı kafa yapılarına girmeliler gibime geliyor. Bunu ONSLAUGHT “Killing Peace” ile yaptı, OVERKILL “Ironbound” ile yaptı, ARTILLERY “When Death Comes” ile yaptı, HEATHEN “The Evolution of Chaos” ile yaptı…

DESTRUCTION da yapabilir; “haydi hemen bir sonrakine başlıyoruz” demeyip biraz daha odaklansınlar yeter.