Oğuz Sel

İki ay kadar önce yayınlanan Vargrav albüm kritiğinin başlarında “Kapağında mavi/lacivert/mor tonların olduğu ve şato/kale gibi yapıların yer aldığı, ucundan köşesinden black metale dokunan albümler, iyi olur.” demiştim. Bu ifadeden hareketle karşıma çıktığı anda “Aha kesin iyidir!” diyerek atladığım Winter Eternal albümü “Realm of the Bleeding Shadows” bu defaki konuğumuz.

2011’de kurulan ve şu sıralar tek kişilik proje olarak hayatını sürdüren Yunanistan’ın black metal temsilcilerinden Winter Eternal’ın, alıntıladığım cümledeki düşüncemi doğrulamakla kalmayıp kendini de aşmasına vesile olduğunu düşündüğüm albüm, melodik black metal sularında yüzen, buram buram 1990’lar kokan bir eser. Daha çiğ ve benzerlerine denk gelinebilecek niteliklere sahip ilk albümün üzerinden altı sene geçtikten sonra yayınladığı ikinci albümde farklı bir yola giren Soulreaper kişisi, “Realm of the Bleeding Shadows”da formülleri değiştirmiş ve ortaya dinlenebilirliği yüksek, iyice bir albüm çıkmış.

Albümün açılışını yapan “Futile Quest” tam olarak loop’a almalık bir şarkı. Daha ilk saniyesinden itibaren vuruculuğunu iliklerinize kadar hissetmenizi sağlayan, ritim değişkenliği ve temposuyla size farklı duyguları bir arada yaşatabilen parça, Dissection esintili melodi süslemeleriyle Winter Eternal’ın hangi asil köklerden beslendiğini açık ediyor. Şarkıda ve albümün geri kalanında da ilginizi cezbedebilecek farklılıklardan biri, black metalin üvey evladı bas gitarın yer yer çok öne çıkması ve sunduğu melodilerle eserin genelinin havasını değiştirmesi oluyor. Birçok grup bu enstrümanı geri plana atsa da Winter Eternal gibi oluşumlar, şarkılarında dramatik değişiklikler yapan bas gitarın hakkını veriyor.

“Realm of the Bleeding Shadows” öyle acayip karanlık, şeytancılıktan ölüp ölüp dirilen bir eser değil. Bunun yerine daha duygusal ve karamsar taraflarda seyreden, bunu şarkılardaki yapısal dönüşümlerle de dinleyiciye hissettiren bir albüm. Mesela orta tempo ilerleyen üçüncü parçadan sonra gelen “The Promise” akustik gitarlarla kemanın sarmaş dolaş olduğu, benzerine son zamanlarda pek denk gelmediğim türde bir parça. Keza diğer parçalarda da tempo ağırlaştığında kasvet yönü ağır basan notalar dökülüyor gitarlardan.

Davul hariç tüm enstrümanlarla birlikte vokal tarafında da iyi iş çıkaran Soulreaper, albüm boyunca alışılageldik shriek vokalden ziyade daha tok bir vokal tonu benimsiyor, “A Tearful Song”a kadar. Bu parçayla birlikte vokal karakteri toptan değişip Sylvain Houde’leşen bir Soulreaper karşımıza çıkıyor. Sanatçı, şarkı boyunca ürkütücü bir teatralliğe başvurarak albümün duygusal yoğunluğunu zirveye taşıyor.

Türe büyük yenilikler getirmese de dinlenebilirliği yüksek olan ve benim gibi bitmek bilmeyen 1990’lar hasretliği yaşayanların beğenecekleri “Realm of the Bleeding Shadows”, oluşumun bundan sonraki işlerini de takip etmemiz için güzel bir gerekçe hâline geliyor.