HOWLING SYCAMORE. Bu ismin şimdiye dek PA içerisinde daha fazla bilineceğini umuyordum, ancak harika ilk albümlerinin kritiği yayınlandıktan bu yana 15 ay içinde sadece 1 adet yorum gelmesi beni biraz üzmüştü. Neyse ki grup aşırı üretken çıktı ve ikinci albümünü 1,5 yıl bile beklemeden ortamlara saldı. Umarım kısmet bu albümedir, ülkemiz metal dinleyicisi bu albümle birlikte HOWLING SYCAMORE’un değerini takdir eder. Grupla ilk kez şu anda tanışanların, “HOWLING SYCAMORE da ne ola ki?” demeden önce ilk albüm incelemesinin ilk 3 paragrafını okuyarak devam etmesini tavsiye ediyorum.

HOWLING SYCAMORE 3 önemli isimden kurulu bir progresif metal grubu. Progresif metal DREAM THEATER, FATES WARNING türevi klasik sound’unu çoktan geride bıraktığından, HOWLING SYCAMORE’un son derece güncel, ancak bir o kadar da eskiden beslenen bir iş yaptığını söyleyebiliriz. Grupta üç tane sac ayağı var ve her biri %33’lük pay sahibi olarak bu muhteşem müziğin oluşmasında pay sahibi oluyorlar. Müthiş davulcu Hanness Grossmann’ın davullarıyla altyapısını kazanan müzik, Davide Tiso’nun (eski-EPHEL DUATH) yarattığı muhteşem ambiyansla hayat buluyor ve eski WATCHTOWER vokalisti Jason McMaster’ın DAHİYANE vokal kullanımıyla zirvelere çıkıyor.

Bu hâliyle HOWLING SYCAMORE kimselere benzemeyen bir şeye dönüşüyor ve hakikaten orijinal bir sound ve karakter kazanıyor. Zamanında çok sevdiğiniz progresif müzik ifadesi sizi uzunca bir süredir itiyorsa, HOWLING SYCAMORE’a kesinlikle ama kesinlikle şans vermeniz gerektiğini düşünüyorum. Adamlar yaptıkları şeyi o kadar iyi biliyorlar ve o kadar çılgın atıyorlar ki, aynı anda hem zevk alıyor hem takdir ediyor hem de ilham alıyorsunuz.

“Seven Pathways to Annihilation”, grubun kendi adını taşıyan ilk albümünden yalnızca 17 ay sonra çıkan ve ilk albümün verdiği müthiş zevki daha da artıran; harikulade, enfes bir progresif metal gösterisi. Grup işin kurallarına bağlı kalmadan, hiçbir sınır tanımadan o kadar görkemli ve eşsiz bir kimlik ortaya koyuyor ki, aklınıza progresif metal veya avangart bir şey dinlediğiniz dahi gelmiyor; sadece zevk geliyor, keyif geliyor, takdir geliyor.

Bunun oluşmasını sağlayan 3 kişi olsa da (aslında bu albümde grupla çalışan BTBAM prodüktörü Jamie King’in de epey emeği var elbet) bunlar arasından Jason McMaster’a ayrı bir paragraf açmak gerekiyor.

İlk albümün incelemesinde de dediğim gibi, McMaster cidden soyadının hakkını veriyor ve AŞIRI DERECEDE usta işi bir performans sunuyor. Başka pek az vokalistin aklına gelecek, denemeye çekineceği pek çok vokal oyununu, dramatizasyonu, McMaster çocuk havuzunda oynar gibi yapıyor. Haykırıyor, deliriyor, çıldırıyor, şizofreniye kapılıyor, sakinleşiyor, ders veriyor, bilgelik taslıyor, emrediyor, kopup gidiyor… Rahmetli Warrel Dane’den bu yana sesiyle deliliği, çıldırmışlığı bu kadar yerinde ve hakkını vererek sunan bir vokalist daha duyduğumu sanmıyorum. Dersler çıkarılacak, notlar alınıp akabinde çalışılacak bir şey yaratıyor Jason McMaster.

Tabii bunun oluşmasında esas pay sahibi, albümdeki gitarlardan, baslardan ve tabii bestelerin büyük kısmından sorumlu müzisyen Davide Tiso’dan başkası değil. Üst üste binen katmanları, birbiriyle alakasız gibi gözüken ses örgülerini mükemmel kurgulayan Tiso, apayrı tellerde çalan 3 gitarı üst üste bezeyerek ortaya tekinsiz, tuhaf, benzersiz lezzetler çıkarıyor. Şarkılar belirli formüllere bağlı kalmaktan, klasikleşmiş beste yapılarını benimsemekten o kadar uzak ki, bir anda ortaya çok uzun süre dinlenecek, tamamı tahmin edilmezliklerle dolu bir albüm çıkıyor. “Seven Pathways to Annihilation”ı bilmem kaçıncı kez dinliyorum ve “ulan insan 100 kere de dinlese bundan sıkılmaz” diye düşünüyorum.

HOWLING SYCAMORE gözden kaçmaması gereken çok iyi bir grup ve 1,5 yılda çıkardıkları iki nefis albümle nasıl bir güç barındırdıklarını açık şekilde gösterdiler. Ben “Seven Pathways to Annihilation”ı yıl sonu listeme koyacağım gibi duruyor, siz de bu güzelliği es geçmeyin ve bu ustalık gösterisinden mahrum kalmayın diyerek yazıyı noktalıyorum.