Oğuz Sel

“Démonologue” ile 2019’un en karanlık işlerinden birini hazırlamakla kalmayıp onun yanına bir de benzer müzikal açıdan benzer hüviyete sahip bir kardeş getiren Maxime Taccardi, “L’Enfer à sa source” ile atmosfer, ambiyans meselelerini azıcık daha geri plana atarak K.F.R oluşumunun black metaldeki ve noise tarafındaki maharetlerini gösteriyor. Tabii alışılagelen black metal parçaları beklemek gibi bir hataya düşmeyin.

Önceki albümdeki enstrüman setup’ını bozmadan kayda girişildiğini veya kaydın yapılandırıldığını her hâlinden belli eden “L’Enfer à sa source” 2018’de çıkan iki albümdeki kadar olmasa da yine ciddi oranda çiğlik içeriyor. Belirsizlik ve tekinsizliğin işitsel taraftaki temsilcisi eser; gitarlardan dökülen notalar, beklenmedik anlarda gelen davul atakları, arkaya dolgu olarak eklenmiş olsa da sizi karanlığın içinden sürekli izleyen tanınmadık gözlere benzeyen atmosferik ögeler, başta ilgi çekici ve değişik gibi gelse de özellikle yalnızlık hissini fazlasıyla yaşayıp bundan memnun olmayan müzikseverlerin albümden koşarak kaçmalarına sebep olabilir. Peşin peşin söyleyeyim.

Uyumsuz notalarla müzik üretip hiç de azımsanmayacak sayıda hayran edinen grupların olduğunu biliyoruz; Maxime Taccardi de yapımın bazı kısımlarında bu yola başvuruyor ama ne başvurma. Özellikle “Simulacre de Chair” adlı enstrümantal parça, uyumsuzluk konusunda bayağı iddialı; dinlemesi keyifli mi keyifsiz mi tartışılır elbette. Albümün tamamı uyumsuzluk üzerine kurulu değil, hatta anlaşılabilir kıvamda bölümlere yapılan tumturaklı davul eşlikleri var.

Genelde belli belirsiz blast beat yapan davulların yâreni olan ziller ise (ayin zilini andıran zillerden bahsediyorum) kimi zaman davul gidişatıyla paralellik sergilemese de yalnızca albümün tamamının farklı bir karakter kazanmasını sağlıyor. Davullarda önceki albümde olduğu gibi insan kemikleri kullanıldığını anımsatayım.

“L’Enfer à sa source”, “Démonologue” albümüne kıyasla takip edilmesi daha zor, hatta açık konuşmak gerekirse katlanması da zor yapıda, eğri oturup doğru konuşayım. Fakat buna karşın içinde kaybolabileceğiniz, gözünüz açık hâlde kabuslar görmenize vesile olacak işler de yine bu acayip yapımda. Önceki eserde belirttiğim başkaldırı, kaldığı yerden devam ediyor. Size düşen, bu başkaldırıya eşlik ya da tanıklık etmek.

Merak edenler için evet, albüm kapağı Maxime Taccardi’nin kanıyla yapılmış, diğer albümleri gibi…