Oğuz Sel

Sessiz sedasız yayınlanan iddialı albümlerin hastasıyım. PA’da çıkan split ve albüm kritikleri yardımıyla anımsayacağınız Finli Malum, geçen ayın son günü “Legion” isimli son albümünü çıkardı. Yapıma internette denk gelmemle hem mutlu oldum hem de önceki albümün üzerine umarım bir şeyler koyabilmişlerdir diye geçirdim içimden, çünkü heriflerin ciddi bir potansiyeli var fakat kendisine olan sevgilerini/saygılarını her fırsatta dile getirdikleri şeytanın bacağını bir türlü kıramadılar.

Başkaca gruplar için yer yer dile getirdiğim gibi “Legion” da öyle black metali yeniden keşfeden bir iş değil; fakat… Bir defa adamlar ciddi bir zihniyet değişimi yaşamışlar müzikal bağlamda. Bu hem bestelere hem tekil bazda enstrüman kullanımına yansımış. Çok büyük çeşitlilik içeren ritim kalıpları mı istersiniz, tekdüzelik kelimesinin albümle birlikte anılmaması için hususi hazırlanan rifler/melodiler mi beklersiniz, suratınızın ortasına ortasına tükürerek üzerine düşen vokal görevini ifa eden bir “tiran” mı ararsınız, hepsi var.

Albümün karakteri de önceki yapımlara oranla daha canlı ve dinleyiciyi sürekli ayık tutacak kıvamda. Ayık kelimesini özellikle kullanıyorum çünkü atmosfer yapayım ya da cılız sound’la true’luk kasayım derken sıçıp batırma olayları çok yaygın. Beri yandan dinleyicilerin giderek azalan dikkat eşiklerini uzatmaya çalışma gibi bir dertleri yok, albümü başlarda sıkıcı bulduklarında yapımın geri kalanına bakmayabiliyorlar. Bu noktalardan hareketle daha ilk dakikasından itibaren zaten yeterince patlayıcı bir sound’a sahip olması ve bunun, dikkat çekici riflerle desteklenmesi, yapımın elini güçlendiriyor. Algı malgı eşik meşik dedirtmeden dinleyiciye kendini keyifle dinlettiriyor “Legion”.

Albümü dinlerken parçaların dinamizmi ve değişkenliği sayesinde kimi zaman “Rapture” dönemi Impaled Nazarene’i kimi zamansa ilk dönem Gorgoroth’u anımsamanız olası. Ancak yapımın toplamına baktığınızda hemen her unsurun dengeli konumlandırıldığını görebilirsiniz. Ne baştan sona ruhsuz kazımalarla dolu albüm ne de ağır aksak atmosferik ögelerle… Dikkat çekmek istediğim bir diğer nokta da albümdeki beşinci parça olan “Blessed by the Devil’s Blood”. Insane Vesper ile birlikte yaptıkları split’te yer alan şarkıyı o kadar iyi hâle getirmişler ki ilk dinlemede parçayı kulaklarım bir yerden ısırmasına rağmen emin olamadım. Kıyaslamalı bir dinleme yapmanızı öneririm; grubun kendisi de yaptıkları radikal değişimin hangi ciddiyette olduğunu fark etmiş olacak ki split’in o kadar da parlak olmayan parçasını bile iddialı bir forma kavuşturabilmişler.

“Legion”ın Roni Ärling ellerinden çıkan kapağı, biraz karikatürize tiplemeler içerse de ortadaki “dede” detayı ilgi çekici. Zira aynı “dede” grubun “Trinity of Luciferian Illumination” adlı split’inin kapağında da var ve muhtemelen üçlü split’in Malum tarafını temsil ediyor. Detaylara hâkim olan arkadaşları yorum kısmına beklerim.

Ne oldu da böyle yaptılar bilmiyorum ama grubun “Legion”da şeytancılık rotasından sapmadan müzik tarafını epeyce iyileştirdiğini söyleyebilirim. Hatta zaten parlak sayılabilecek albümü, Türkçesi “Zamansız Bilgeliğin Parıltısı” adlı son parçayla tamamlayarak resmen şov yapan oluşum, bana kalırsa tarihinin en iyi albümünü yapmak üzere kolları sıvamış ve bunu başarmış. Size düşen, türe meraklıysanız 38 dakikanızı ayırıp “Legion”ı bir hatmetmek.