İlk dört albümüyle harika bir heavy metal şöleni sunan ve 2008’deki “Iron Will”le de zirvesine ulaşan GRAND MAGUS’la birlikteyiz bugün. Açık söylemek gerekirse, “Hammer of the North”tan sonra grubun kendisini fazlasıyla tekrarlamaya başlaması nedeniyle GRAND MAGUS’a olan ilgim ve merakım gitgide azaldı. Grup riflere abanan epik bir heavy metal icra ediyordu ve bunu “Iron Will”deki kadar yaratıcı yapmadığı anda doğal olarak tekrar düşme riskiyle karşı karşıya kalıyordu.

Grubun yeni albümü “Wolf God”ı belli oranda çekince ve tatlı bir sürpriz beklentisiyle dinledim. İlk paragraftaki ruh hâlimi ön plana koyduğumda albümün benim için güzel bir sürpriz olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim. GRAND MAGUS yine bildiğim gibi, yine aynı formüller üzerinden heavy metalini yapıyor. Bunun illaki kötü bir şey olması gerekmiyor tabii; kariyeri boyunca aynı şeyi yapan sayısız grubu öve öve bitiremediğimiz olabiliyor. Lakin GRAND MAGUS ve benzeri klasik türdeki gruplarda bir yerden sonra biraz fazla muadil şarkılar dinliyormuş hissine kapılıyorum.

Tahmin edilebilirlik hiçbir zaman bir eleştiri konusu olmamalı diye düşünüyorum. Bir grup kendi sanatını hakkını vererek icra ettiği ve ortaya altı dolu, samimi şeyler çıkarttığı sürece gayet de başarılı olabilir. GRAND MAGUS’un da yaptığı tam olarak bu aslında. JB önderliğindeki grup karakteristik heavy metalini kuzeyin epikliği içinde dövüp şekillendirerek karşımıza çıkarıyor. Yapılar, formüller benzer olabilir, ancak bazen tek bir nakaratla bile o heavy metal ateşini içinizde hissedip ihtiyacınız olan keyfi alabiliyorsunuz.

GRAND MAGUS’un bana kalırsa sıkıntılı sulara kaymasına sebep olan esas şey, çoğu şarkının birbirine benzemesine sebep olan ve grubun asla vazgeçmediği orta tempo beste kimliği. Albümle birlikte kafa sallamak isteseniz neredeyse 40 dakika boyunca aynı tempoda sallanabilirsiniz. Bunun çok da eğlenceli, daha önemlisi uzun ömürlü olduğunu sanmıyorum. Tamam, grup tam bir heavy metal grubu değil ve doom metali de kendi içine katıyor, ancak “Iron Will”de karşımıza çıkıp akıl alan armonik melodiler, yer yer dört nala koşup yeri gelince yavaşlayan şarkılar sonraki albümlerde orta yolu bulmuş ve dinamizmlerini bir miktar gözüküyorlar. Son birkaç albümü dinliyorum, sonra “Iron Will”den “Like the Oar Strikes the Water”ı, “Fear is the Key”, “Iron Will”, “The Shadow Knows”, “I Am the North” dinliyorum, “hacı ne yapmışsınız siz” demekten kendimi alamıyorum. Öyle bir enerji, iştah, coşku farkı söz konusu.

“Wolf God” da bu durumdan muzdarip gözüküyor. Riflerdeki yaratıcılıktan ziyade nakaratlarla ve JB’nin karakteristik, harika sesiyle bazı gedikleri kapatmak istiyor gibi bir hâli var. Misal “Hammer of the North”ta da bu tarz orta tempo bir dolu şarkı var, ama orada “Mountains Be My Throne” gibi aşırı lezzetli bir ana rif içeren bir şarkı da var. “Wolf God”da ise GRAND MAGUS’un varsayılan özellikleri biraz fazla dominant gibi gözüküyor.

Grubun bu monotonluğu kırmak adına yapabileceği şeyler, bana kalırsa biraz daha dinamik bir kimliğe kaymasından geçiyor. Misal VISIGOTH gibi daha çok yönlü fikirler sunması, SUMERLANDS gibi biraz daha gizemli bir atmosfere de yelken açması yahut zamanında MITHOTYN’in yaptığı türde daha Viking’si bir epikliğe de göz kırpıp kendini çeşitlendirmesi bence düşünülebilecek şeyler arasında.

Nihayetinde “Wolf God” elbette ki kötü bir albüm değil, zira GRAND MAGUS ekibi ciddi anlamda tecrübeli ve epik heavy metalci gibi epik heavy metalcilerden oluşuyor. Lakin bunu bunca zaman biraz falza yakın bir düzlemde sürdürmek bence dinleyicide bir yenilenme isteği doğurabilir. Ben bir dinleyiciyim ve bu hissin bende açık şekilde doğduğunu söyleyebilirim.

“Wolf God” bir GRAND MAGUS albümü. Gruptan bildiklerimizi, beklediklerimizi yapan; çoğuna fazlasıyla alışık olsak da ondan istediklerimizi bize veren, maceraya girmeyen ortalamanın üstü bir albüm. Ne mutlu ki ne daha azı ne yazık ki ne daha fazlası.