Rogga Johansson İsveç death metalini yakından takip edenlerin yabancı olmadığı bir isim. Kendisini birbirine çok benzeyen türde müzikler yapan 250 tane grupta çalmasıyla tanıyoruz. Metal-Archives’a göre Rogga hâlihazırda 19 grupta çalıyor ve bir o kadar gruptan da ayrılmışlığı var. Şu anda çaldığı gruplar arasında en çok öne çıkanları REVOLTING, RIBSPREADER, THOSE WHO BRING THE TORTURE olarak sayabiliriz. Bu grupların büyük bir kısmının ortak özelliği, eski usul İsveç death metali yapmaları.

MEGASCAVENGER da bu gruplardan biri. Rogga’nın çaldığı çeşitli gruplarda baget sallayan Brynjar Helgetun’un davul setinin başında oturduğu grup dördüncü albümü “Boneyard Symphonies”i kısa süre önce çıkardı ve gördüğünüz gibi ben de üzerime düşeni yapıyorum.

MEGASCAVENGER’ı ilk duyduğumda aklımdan geçen düşünce gayet netti: “Diğer gruplarında yapmadığın ne vardı da bu grubu kurdun?” Gerçekten de Rogga tüm bu gruplara harcadığı emeği bir, bilemedin iki gruba odaklasaydı, muhtemelen şimdiye çok daha ön plana çıkan bir müzisyen olabilirdi. Şu yaptığı yayıntıya da lafım yok; isteyen istediğini yapsın ama gerçekten de yer aldığı grupların büyük bir kısmında birbirine muadil sayılabilecek müzikler yapması bana tuhaf geliyor.

MEGASCAVENGER çok net bir 90’lar başı İsveç death metali yapıyor. GRAVE’den öykünen çamursu bir hava, HM-2’ye girişmeyen daha temiz gitarlar ve yer yer Tardyizm’ler barındıran hönkürmeli bir vokal. Albümü dinlerken daha ilk saniyeden sıra dışı bir şeyle karşılaşmayacağımızı fark ediyoruz, ancak nerelerde irkileceğimizi az çok tahmin ettiğimiz bir korku filmi gibi albümü dinlemeyi sürdürüyoruz. Genel olarak lineer ve kalıp dışına çıkmayan bir beste yapısı barındıran “Boneyard Symphonies”de, “The Unexpected Journey”de karşımıza çıkan türde minik IRON MAIDEN kırıntıları içeren DISMEMBER’cılıklar da yok değil.

Yaratıcılık açısından pek fazla şey sunmayan MEGASCAVENGER, kurulma aşamasında belli ki çok da ciddi bir süreç içermeyen, sadece bu müziğe duyulan sevgi ile hayat bulan ve varsayılan düzeyde bilindik bir içerik sunan bir grup. Albümdeki herhangi bir rifi duyup da kendinizden geçeceğinizi, “olm işte bu yaağğğ” diye delleneceğinizi falan sanmıyorum. Tek bir şarkıya bakıp çıkayım diyorsanız tavsiyem “Pandemic Rotting Storms”; o şarkı bence albümdeki en heyecan verici şey.

Kısaca “Boneyard Symphonies” İsveç usulü primitif death metali sevenlerin hoş şeyler bulabileceği, binlerce muadili olan, sürprizsiz, ama bir yandan da iyi kotarılmış bir albüm. Türü seviyorsanız seversiniz, sevmiyorsanız sevmezsiniz. Bu kadar da net, kısa, düz, işlevsel bir albüm.