1985’te kurulan ve istikrarlı şekilde albümler çıkaran death/thrash/heavy metal grubu DECEASED’le birlikteyiz bugün. Grubun doksanlarda ve iki binlerin başlarında çıkan albümlerini dinlemiş ve grubu tanıyan bir insan olarak, 2011’den bu yana sessizliğini koruyan grubun bu yıl bir albüm çıkardığını nasıl olduysa kaçırmışım.

Siteye gelen okur yorumları sayesinde haberdar olduğum bu durum beni ziyadesiyle mutlu etti, çünkü DECEASED gerçekten de ABD’nin çirkinli heavy metalinin geri planda kalmış hazinelerinden biridir. Albümlerinde delilik, hastalık ve ölüm temalarını sıkça işleyen grubun albüm kapaklarına baktığımızda sıklıkla sıkıntı çeken birilerini görürüz. Bu kişiler ekseriyetle ya bir yatakta yatıp acı çekerler, ya ölüm döşeğindedirler, ya da bildiğin ölüp tabuta konmuşlardır.

7 yıl aradan sonra karşımıza çıkan “Ghostly White”ta yine bir yatak ve delilik görüyoruz. Bunun iyi tarafı, DECEASED’in kapakta yer alan görseli temel alan veya bizim o şekilde düşündüğümüz şekilde konsept bir şeyler anlatıyormuş gibi görünmesi. Bunun başlıca nedeni DECEASED’in metalin 3 farklı türünü bir arada ve dönüşümlü olarak kullanarak çok çeşitli dramatizasyonlara yelken açabilmesi. “Germ of Distorted Lore” gibi mükemmel bir şarkıda bu durumu açıkça görebiliyoruz. Grup death metal olarak kesip biçiyor, thrash metalle tokatlıyor, heavy metalle duyguları şelale eyliyor.

Bu noktada grubun pek kimseye benzemeyen tuhaf bir yanı olduğuna inanıyorum. DECEASED bence KING DIAMON karakterli bir death metal yapıyor. Şarkıların belirli anlarında, gitar melodilerinin öne çıktığı ve baya baya duygu bastığı anlarda sanki King Diamond çıkıp “Give me your soul…” diye inleyecekmiş gibi geliyor. Bu tarz bir hava sezen bir tek ben miyim bilmiyorum ama albümde çok net bir hikâye anlatıcılık olduğunu düşünüyorum.

DECEASED’e “Ghostly White”a dair en özel, en has, en değerli konuysa albümün sadece ve sadece metal aşkıyla yapılmış olması. Grup elemanları bu albümden ne para kazanacaklar ne de tanınırlıklarını yukarıya taşıyacaklar. Sadece ve sadece saf, ateş gibi metal sevgileri yüzünden, bu çirkin sanata olan bağlılıkları yüzünden devam ediyorlar ve çok da iyi yapıyorlar. Albümdeki rifler, sololar, melodiler, haykırışlar; her şey o kadar samimi ve gerçek ki, ortaya doyulmaz bir metal aşkı çıkıyor. Evet, fark ettiğiniz üzere hafiften gaza geldim, hafiften hislendim. Ama gerçekten; 33 yıl önce kurulmuş bir an olsun tutkularının peşini bırakmamış ve böylesi güzel/çirkin bir müziği itinayla sunmuş adamlar görünce çok mutlu oluyorum.

“Ghostly White” çıkışından 1 ay sonra haberdar olduğum ve grubu dinlediğim 2000-2011 arasını yad etmemi sağlayan; her şeyiyle beni çok memnun eden bir albüm. Bu yıl dinleyebileceğiniz en samimi işlerden birini kaçırmak istemiyorsanız, siz benim gibi gecikmeyin ve bu albümü bir an önce dinleyin.

Not: Bu yazı, albümü kaydeden ve albümün çıkışına 4 gün kala, 12 Kasım 2018 tarihinde boğularak 43 yaşında aramızdan ayrılan davulcu Dave Castillo’ya ithaf edilmiştir. Huzur içinde yat.