Metalin en sevdiğim özelliği, var olan her şeyden bahsedebilen belki de tek müzik türü olması. Psikolojik özelliklerden politikaya, dünya edebiyatının bir klasiğinden belirli bir savaşın belirli bir cephesinde yaşananlara dek, her şeyi ama her şeyi işleyen gruplar, albümler, şarkılar var.

Devin Townsend’in evrendeki en iyi kahveye ulaşmayı konu eden bir albümü bile var.

Bu konular ve konseptler sonsuzluğu içerisindeki en devasa tercihlerden birini yapan gruplardan biri de Alman post-metal grubu THE OCEAN. Sadece albüm isimlerine bakmak bile THE OCEAN’ın ne denli büyük işlere kalkıştığını görmek için yeterli.

Liseye gittiğim sırada (1998 dolayları) günün birinde solo bir proje başlatmayı ve kıta hareketleriyle ilgili bir konsept albüm yapmayı hayal ediyordum. Solo proje kısmında sıkıntı yok, ama kıta hareketleri konsepti THE OCEAN tarafından yıllar önce kapıldı, kusursuz şekilde yapıldı ve benim 1998’de tasavvur edemeyeceğim derinlikte işlendi, işlenmeye de devam ediyor.

THE OCEAN gerçekten değerli bir grup. Robin Staps önderliğinde yıllardır iyi albüm üstüne iyi albüm çıkaran grup, bu devasa konseptlerin altını doldurmayı başaran müzikal karakteri sayesinde metal dünyasının en ayrıştırılır gruplarından birine dönüşüyor. Elbet THE OCEAN’ın ilhamları, benzeştiği gruplar da ortada; sonuçta yapılmamış bir şey yaptıkları falan yok. Lakin bu konseptlerle birleşince yarattıkları epiklik, kudret, güç gerçekten de yüzeysel geçilemeyecek derinlikte, değerde, anlamda.

İkinci bölümü 2020’de piyasaya çıkacak iki bölümlü bir albüm olan “Phanerozoic I: Palaeozoic”, tema olarak Nietzsche’nin “sonsuz tekrarlanma” kuramına dayanıyor. Buna göre “sonsuz zaman ve mekân içinde her şey sonsuz kez tekrarlanıyor ve bu patern değiştirilemiyor”. THE OCEAN “Phanerozoic I: Palaeozoic”te bunu ele alıyor ve şu anda içinde bulunduğumuz Fanerozoik devrin 541-252 milyon yıl öncesine tekabül eden Paleozoik zamanını konu ediyor. Algler, mantarlar, bitkiler ve hayvanların, yani kısacası yaşamın başladığı bu eon 3 zamana ayrılıyor. Paleozoik, Mezozoik ve Senozoik. “-zoik” kısmı hayvanı ifade eden “zoo” ile aynı kökten geliyor ve bu üç zaman basit ifadeyle “Balıkların Zamanı”, “Dinozorların Zamanı” ve “Memelilerin Zamanı” olarak ifade ediliyor. THE OCEAN bu albümde canlıların başına, okyanusun içine, balıkların ve su altı canlılarının oluşumuna gidiyor ve bu iki parçalı albümün “Paleozoik” kısmını sunuyor. Dolayısıyla 2020’de çıkacak ikinci bölümün “Phanerozoic II: Mesozoic/Cenozoic” gibi bir isminin olmasını bekleyebiliriz. Fanerozoik devir 3 zamandan oluştuğuna göre, ikinci bölümde diğer ikisini işleyeceklerini var sayıyorum (Merak eden varsa, şu anda Fanerozoik Devrin Senozoik Zamanının Kuaterner Döneminin Holosen Devresinde yaşıyoruz).

Konu THE OCEAN olduğunda elbette ki olayı konseptten bağımsız değerlendiremeyiz. THE OCEAN’ı işlediği, anlattığı şeylerden bağımsız gören, sözlere hiç bakmadan dinliyorsanız, grubun sunduğu şeylerin rahat %33’ünü falan almıyorsunuz demektir. THE OCEAN konseptiyle bu kadar iç içe bir müzik yapıyor.

Konseptten yeterince bahsettiğimize inanıyor ve albümün müzikal tarafına geçiyorum.

“Phanerozoic I: Palaeozoic”e baktığımızda, albümün “Precambrian” ile “Heliocentric / Anthropocentric” arası bir yerde durduğunu görüyoruz. THE OCEAN’a has sertlik/kırılganlık nüansları çok net şekilde gözler ve kulaklar önüne seriliyor. Grup sert olduğu anlarda çarpışıp dağları oluşturan kıtalar gibi eziyor, kırılgan olduğu anlarda ise akabinde bir şeyler olacağını hissettirir şekilde tekinsiz sularda seyrediyor. Albümü dinlerken ISIS’i de duyuyoruz, TOOL’u da, NEUROSIS’i de, CULT OF LUNA’yı da. Daha delişmen anlarda, progresif olunan kısımlarda BURST’vari havalara da bürünülüyor, hüzün basmak istendiğinde son dönem KATATONIA da ortalara çıkabiliyor. KATATONIA dedik ama boşuna demedik. Beşinci şarkı “Devonian: Nascent”te Jonas Renkse duru karanlığını şarkının üstüne siyah bir tül gibi örtüyor ve her zaman olduğu gibi, bir kez daha “ya sen neyse bir şey demiyorum” dedirtiyor.

Albüm, neyi yansıttığı adından belli olan “The Cambrian Explosion” adlı 2 dakikalık enstrümantal intro ile açılıyor ve ilk şarkı olan “Cambrian II: Eternal Recurrance” ile bizi nasıl mahvedeceğini gösteriyor. Albüm boyunca tempo genel olarak ortalarda seyrediyor. “Phanerozoic I: Palaeozoic”e dair eleştirel bir yorumda bulunacaksak, genel olarak bu orta temponun korunmasından söz edebiliriz. Anlık coşuşlar, gaza gelişler seyrek şekilde karşımıza çıkıyor ve bu “acılı epiklik” “Phanerozoic I: Palaeozoic” boyunca hakimiyetini sürdürüyor. Bu da önceki THE OCEAN albümlerinde karşımıza çıkan türde kimi tepişme, debelenme beklentilerinin biraz içimizde patlamasına neden oluyor.

THE OCEAN’ın en iyi yaptığı şeylerden biri olan konseptle müziği örtüştürmek, bu albümde de olanca güzelliğiyle karşımıza çıkıyor. Misal albümü kapatan 12 dakikalık “Permian: The Great Dying”, adından da anlaşılacağı gibi Permiyen Yok Oluşu’ndan bahsediyor. Bu olayda deniz canlılarının %96’sı, kara canlılarının ise %70’i yok olmuş ve üzerinde bulunduğumuz gezegenin en büyük kitlesel yok oluşu yaşanmıştı. THE OCEAN nasıl yapıyorsa, sözlere bakmadan bile size bu temayla örtüştüğüne inandığınız, kendinizi buna şartladığınız bir müzik/tema bütünlüğü sunuyor. Tabii sözleri okursanız her şeyin zevkinin ikiye katlandığını söylememe gerek yok.

Müzikten ziyade tema odaklı bir inceleme oldu ama THE OCEAN’ın amacı da belli ölçüde bu aslında. “Albümü dinlerken kendinizi 541 milyon yıl öncesinde buluyorsunuz” gibi lavukça şeyler söylemeyeceğim, ama THE OCEAN’ın 4 kişi bir konsepte girip bize son derece sinematik, dramatik ve üstüne üstlük görsel tarafı da olan bir işitsel portre çizdikleri de ortada. THE OCEAN sadece dinlenmesi değil, deneyimlenmesi de gereken bir grup ve “Phanerozoic I: Palaeozoic” bunu yapmak için gayet iyi ve değerli bir seçenek.