Her telden çalacaksak benim görüşümce son yılların yükselen gruplarının kaydığı çizgiye de değinmek gerekiyor. Alesana’yı “Try This with Your Eyes Closed” adlı EP’yi yayınladıktan sonra keşfetmiş biri olarak çok hoşuma giden bir tarzları vardı. Grup öncelikle hem çok sakin, hem de agresif bir yapıya sahipti. İkinci albümleri “On Frail Wings of Vanity and Wax”, grubu iyice tanınmış bir hale getirirken, Apology ve Ambrosia gibi şarkılar da adeta patlama yaptı. İnternet sitelerinde bu şarkılar dinlenme rekorları kırarken, son yıllarda moda haline gelen, insanların şarkıları gitar, davul veya vokal olarak cover’ladığı videolarla da grubun ünü yayıldı. Neyse, 2010 yılında çıkan üçüncü stüdyo albümleri “The Emptiness”a getireceğim sözü. Ama ondan önce Alesana’yı bilmeyenler için biraz tanıtım yapayım.

Alesana, 2004 yılında Amerika’da doğan bir post-hardcore/screamo grubu olarak geçer. Grup altı kişiden oluşuyor. Bu kişiler Shawn Milke (clean vokal, gitar ve piyano), Dennis Lee (scream vokaller), Patrick Thompson (solo gitar ve geri vokaller), Jeremy Bryan (davul), Shane Crump (bas) ve Jake Campell (ritim gitar ve geri vokaller).

Alesana, “The Emptiness”ı 26 Ocak tarihinde yayınlandı ve tabii ki ertesi günün sabahında albümü elime geçirip şarkıları birer birer turladım. Dikkatimi çeken bir şey vardı, o da ilk şarkıdan itibaren tüm şarkılar sıkmayan tempolara sahip şarkılardı. Curse of the Virgin Canvas şarkısı muhteşem bir besteye sahip mesela. Başta yalnız söz olması, şarkının nakaratında aniden scream ve brutal vokale yer verilmesi, clean vokalin tabii ki Shawn Milke’in mükemmel sesinden gelmesi, şarkıyı müthiş bir yere taşımıştı.

Onun dışında, daha önceki albümlerinin aksine şarkılar biraz daha ağır geldi bana. Akılda kalan ilk şarkı ise muhtemelen A Lunatic’s Lament olur. Albümün içine eden şarkısı ise düşük temposu ve kötü kayıt kalitesi (orijinal albüm olmasına rağmen) Annabel. Bu şarkının toplamda yedi dakikayı geçiyor olması beni çok sıktı. Otobüste giderken bile final şarkısına geldiğimde artık sıkıntıdan patladığım oldu.

Alesana, büyük ihtimalle bu albüm ile hayran kitlesini arttıracak. Bir de şöyle bir şey var, Alesana’yı bir şekilde tesadüfen dinleyip sevenler bir hayli fazla. Myspace sayfalarına bakacak olursak gelen pek çok yorumda “araştırma yaparken çıktı, bir dinledim, büyülendim”, “yanlışlıkla açtım, bir şarkıyı dinlemek istedim, bir daha sayfayı kapatamadım” tarzında cümleler var.

Albümden devam edersek, The Murderer parçası girişiyle Ambrosia’yı andırdı bana, ama o da güzel bir şarkı. Albümde en beğendiğim şarkı ise To Be Scared By an Owl oldu, dört dakikalık muazzam bir parça ve hiç sıkmıyor. Albümü şöyle bir alıp baştan sonra dinlemek isterseniz eğer, durup kapatacağınız yer herhalde Heavy Hangs the Albatross olacaktır. Dennis’i aşırı zorlamışlar bu şarkıda. Bayağı uzun bir çığlık serisi geliyor karşımıza ve bir yerden sonra sıkılıyorsunuz. Scream vokal bitince de Shawn’ın yavaş ve etkili vokaline maruz kalıyorsunuz ki, işte burada sıkıldım.

Şarkılarda bas gitarın çok iyi kullanıldığı aşikar. Shane Crump, konser videolarında da bunu çok iyi yaptığını gösteren bir isim. Onun dışında diğer albümlerinde pek kullanılmayan brutal vokal bu gruba gerçekten yakışıyor.

Olur da bir gün dinlemek isterseniz veya bu yazımı gördükten sonra dinlemeye karar verirseniz pişman olmayacağınızı söylemek isterim. Grup daha da yükseleceğe benziyor, zira Download Festivali’ndeki performanslarından memnun kalanların sayısı çok yüksekti. Ben de bir gün mutlaka konserlerini izlemek istiyorum. Bununla birlikte yazıyı kapatalım.

Böylesine beğendiğim bir albüme puan vermek gerekiyor ve şimdiye kadarki albümlerinin üstünde olmasından dolayı 6 veriyorum.

Hakan Burak BALKAN