Pek çok açıdan sıra dışı bir grupla beraberiz bugün. Canım Kanada’mdan bizlere seslenen 20 yıllık grup KEN mode, yeni albümü “Loved” ile karşımızda.

“Kill Everybody Now” anlamına gelen KEN adıyla gizli vahşetini, sakladığı canavarlığını gözler önüne seren grup, 2011’de çıkardığı “Venerable” ve 2013’deki “Entrench” ile hoyrat ve delişmen karakterini ön plana koymuş, ardından 2015’te çıkardığı “Success” ile bir çuval inciri berbat etmişti. “Success”in KEN mode adına yanlış bir karar olduğu açıktı; öylesine açıktı ki KEN mode bize bunu unutturmak için “Loved” ile geri döndü.

İlham kaynakları arasında kızışmış Kanada geyiğini sayan Winnipegli grup, en başta tuhaf kapağıyla dikkat çeken “Loved”da; metal, hardcore ve punk etkileri taşıyan çok değişken ve kendine özgü bir noise rock sunuyor. KEN mode’u dinlerken TRAP THEM de aklınıza geliyor, crust’a ruhunu veren bir dolu grup da, MELVINS de.

Albüme dair bahsedilmesi gereken başlıca konulardan biri, “Loved”ın kesinlikle ruhlu bir albüm oluşu. Bunu duyarlılık, damarlık vs. minvalinde söylemiyorum. Albüm gayet pejmürde, tekinsiz ve güvenilmez bir yapıda. Ruhtan kastım da bu güvenilmez, ne yapacağı belli olmaz tavır.

Tarz olarak neredeyse hiç benzememelerine rağmen, albümdeki havayı yer yer THE DILLINGER ESCAPE PLAN’in “Ire Works”teki havasına benzetiyorum. O albümün incelemesinde şöyle bir betimleme yapmıştım:

“Grup, bir şarkısında geçen ve bence THE DILLINGER ESCAPE PLAN’in genel tavrını, havasını en iyi ifade eden, betimleyen söz olan “Balo salonuna elimde dolu bir tabancayla gelebileceğimi hiç tahmin etmezdin değil mi?” ifadesindeki gibi, elinde pompalılarla şık ve üst sınıf insanların elit ortamına dalıyor ve kimseyi öldürmeden, kan dökmeden, oradaki insanlara hayatlarının korkusunu yaşatarak mekânı terk ediyor.”

İşte KEN mode’da da böyle bir rahatsızlık, samimiyetinden asla emin olamama lezzeti var. “Not Soulmates”te, “Very Small Men”de bu hissiyatı almak gayet mümkün. Grup manyak manyak işler yapıyor ve sizden (bizden) gibi görünüyor, ancak bir anda sizi (bizi) satıp tebessüm ederek oradan uzaklaşacakmış gibi de bir his barındırıyor. Bu gerçekten de öfke, nefret, uğursuzluk gibi temel olumsuz duyguları aşan, aşırı spresifik bir his ve bunu yaratabilmesi dolayısıyla KEN mode’u kutluyorum.

“The Illusion of Dignity” ve “This is a Love Test” gibi şarkılarda karşımıza çıkan tuhaf saksafon kullanımı, yer yer devreye giren konuşmalı vokaller ve başka bir dolu ayrıntıyla, hatta gitarın tonuyla bile bize bu emin olamama duygusunu yaşatıyor “Loved”. Hatta albümün adında bile bir “Gerçekten de sevildim mi?” şüphesi yatıyor.

Tüm bunları üst üste koyduğumuzda, KEN mode çok ince zevkleri olan sofistike bir insana hitap edercesine ara notalardaki olumsuz hisleri yansıtmayı başaran bir albüm yapmış. 35 dakika boyunca şüphenin, rahat olamamanın, tam tarif edilemeyen bir iç sıkıntının içinde debelenip duruyor, bizi de yanına çekmek için elinden geleni yapıyor ve başarılı da oluyor.