Mike Portnoy, Alex Skolnick, David Ellefson ve Mark Menghi tarafından kurulan yıldızlar karması metal grubu METAL ALLEGIANCE kariyerine 2015’te çıkardığı ve kendi adını taşıyan albümle başlamıştı.

Her şarkıda farklı bir konuk barındıran albüm elbette ki belli düzeyde ilgiyi üzerine çekmiş ve hepsi başarıya ulaşmayan “meşhurlar grubu” olayını kabul edilebilir bir kalitede sunmuştu.

Son 7 yıldır içinde Mike Portnoy’un olduğu herhangi bir şeye şüpheyle yaklaşmadığımı hatırlamıyorum. METAL ALLEGIANCE’ta da durum farklı değildi. İlk albümün genelini gözlerimi kısarak dinlemiş, aşırı etkilenmesem de bu girişimi anlamlı bulmuştum.

Aradan geçen üç yılda METAL ALLEGIANCE elemanları kendi gruplarıyla bir dolu şey yapadursun, bir yandan da yeni albümü yazmayı sürdürüyorlarmış. “Volume II: Power Drunk Majesty” dinlediğinizde fark edeceğiniz ilk şey, grubun bu albümde biraz daha odaklanmış, bestelere daha bir özenmiş olduğu.

İlk albümü gömmek için söylemiyorum, ama “Volume II: Power Drunk Majesty”deki METAL ALLEGIANCE’ı daha bir olgun bulduğumu rahatlıkla söyleyebilirim.

İlk albümdeki “adamına göre beste” olayı bu albümde daha da yerine oturmuş. Her şarkıda yer alan konuğa uygun bir beste seçilmiş ve bu sayede olay sirke dönmemiş. Elbette THE BLACK DAHLIA MURDER’dan Trevor Strnad’ın yer aldığı açılış şarkısı “The Accuser”da belirgin bir TBDM tadı almıyoruz; grup bir anda yırtıcı bir melodik death metal grubuna dönüşmüyor. Ama şarkının uğursuz havasından, tadından tuzundan hissedilen bir şirretlik de yok değil.

Benzer şekilde Johan Hegg’in konuk olduğu ve albümde en çok sevdiğim şarkılardan biri olan “King with a Paper Crown”da da Potnoy, Ellefson ve Skolnick’i AMON AMARTH’çılık oynarken görmüyoruz. Bu gibi şarkılar, bilakis barındırdıkları konukları kendi güvenli alanlarının dışında yansıttıkları için ilgi çekici hâle geliyorlar.

Diğer yandan, John Bush’un yer aldığı “Bound by Silence”ta net bir ANTHRAX, ARMORED SAINT tadı, Blitz’in eşlik ettiği “Mother of Sin”de de neon yeşili OVERKILL zehirleri mevcut. Max Cavalera’lı “Voodoo of the Godsend”den bahsetmiyorum bile, şarkı zaten ilk andan SEPULTURA, SOULFLY gibi başlıyor.

Bu tarz durumlar cidden riskli olabiliyor. Bu kadar meşhur adamı bir saatlik müziğin içine doldurduğunuzda, hayal kırıklığı veya en azından umduğunuzu bulamama ihtimaliniz, bu isimlerin toplam etkisiyle kafayı yemenizden çok daha fazla oluyor.

METAL ALLEGIANCE neyse ki bu durumun farkında ve ortaya bir “There’s a choice to make it…” tarzı bir “We are the World…” panayırı çıkarmaması gerektiğini bilincinde. “Volume II: Power Drunk Majesty”, çok uzun vadeli olmasa da dinlemesi keyifli, zaman zaman tebessüm ettiren ve çoğu zaman da ortalamanın üstü bir thrash metal albümü dinlediğinizi size hissettiren, eli yüzü düzgün bir albüm.

METAL ALLEGIANCE’ın bir çuval inciri berbat etme riskine rağmen böyle bir şeye imkân vermediği “Volume II: Power Drunk Majesty”, 2-3 kez keyifle dinlenebilecek, belli açıları takdir edilecek, ancak bence sonrasında ilginçliğini büyük ölçüde yitirecek bir çalışma.