1998’den bu yana her yıl ya da her 2 yılda bir yeni bir albüm çıkaran aşırı JUDAS PRIEST sevdalısı Alman grup PRIMAL FEAR’ın yeni albümü “Apocalypse” ile beraberiz bugün. Evet, PRIMAL FEAR çok açık ve net bir JUDAS PRIEST öykünmesiyle müzik yapıyor. GRUESOME’ın DEATH için yaptığını, PRIMAL FEAR da JUDAS PRIEST için yapıyor desek abartmış olmayız.

Bu tabii ki bir eleştiri değil; sonuçta bu müziği yaratan gruplardan birinin izinden giden ve kariyerinde 20 yılı geride bırakan bir gruptan bahsediyoruz. Yeni bir şey yaratmaya çalışmıyorlar, PRIEST’in yaptıklarının bir benzerini sunmayı kariyerlerinin anlamı olarak görüyorlar ve bence bunda fazla da bir sıkıntı yok. Sonuçta olay heavy metal ve ortaya konan şey de heavy metal kıstaslarına göre gayet standart bir ürün.

“Apocalypse”i grubun önceki albümlerinden ayıran çok bir taraf olduğu söylenemez. “Angel of Retribution” ve sonrasındaki JUDAS PRIEST albümleri ne kadar varyasyonlu, birbirinden ne kadar farklıysa, PRIMAL FEAR’ın albümleri de birbirlerinden o kadar farklı. Yine dediğim gibi, bu grubun bulunduğu nokta, sahip olduğu kimlik ve duruş göz önünde bulundurulduğunda bir sıkıntı teşkil etmiyor. “Heavy metal heavy metaldir ve sıkıcı yapılmadığı sürece kabul edilebilirdir” diye düşünen bir dinleyici olarak, seksenlerden günümüze gelen ve bildiğimiz gibi epey lineer, epey minimal bir değişim geçiren bu türün içerisinde fazla bir yenilik, fikir aramak gibi bir meşgaleye girişme gereği duymuyorum. Her şeyiyle, her molekülüyle heavy metal bir şey var karşımızda.

Şarkılara baktığımızda, zamanında JUDAS PRIEST için vokalistlik denemesinde de bulunan ve bir yandan da kendi ismiyle solo kariyerini sürdüren Ralf Scheepers’ın PRIMAL FEAR’ın önemli silahlarından biri olduğunu görüyoruz. Albümdeki beste yapısının fazlasıyla doğrusal oluşu ve çok da inanılmaz yaratıcılıkta rifler, melodiler barındırmadığı düşünüldüğünde, Scheepers’ın sesiyle yaptığı (yapmak zorunda olduğu) şeyler PRIMAL FEAR’a değer katan unsurlar olarak karşımıza çıkıyor.

Çok açık bir Rob Halford etkisi elbette ki var. Halford kadar karakteristik olmayan ses rengi ve onun kadar yükseklere çıkmayan sesi düşünüldüğünde, çığlık çığlığa yardırmalı şarkılardan ziyade, klip de çekilen King of Madness gibi daha orta tempo şarkılarda daha bir parladığını düşünüyorum.

Bunun haricinde, grubun cayır cayır bir sound’unun olduğunu, kapağındaki alevleri çağrıştıran bir gümbür gümbürlüğü olduğunu söylemeye gerek olduğunu sanmıyorum. Yer yer hüzne, yer yer gaz taraflara kayan besteler albümü dinamik kılsa da “Apocalypse”in genel olarak düz, ya da en azından dramatizasyonu kısıtlı bir albüm olduğunu da söylemek lazım.

Heavy metali çok ama çok seviyorsanız, JUDAS PRIEST ve benzerlerine doyamıyorsanız, PRIMAL FEAR sizi her türlü memnun edecektir. Aslında ha “Apocalypse”i ha bir önceki, hatta ondan önceki ve hatta ondan da önceki albümünü dinlemeniz çok bir şey değiştirmeyecektir. Dolayısıyla “Apocalypse”i de “iyi bir heavy metal albümü ve sadece bu kadar” şeklinde özetlemek mümkün.