Oğuz Sel

Pek kimsenin gündeminde olmamasına karşın, şans verilmesi gereken teknik brutal death metal albümlerinden biriyle birlikteyiz bugün.

Hayli uzak olduğum Güney Kore metal sahnesinde, beş senedir var olan ve kariyerine iki albüm, bir EP ve bir de split sığdırmayı başaran Fecundation, özellikle son albümüyle türün öncülerinin izinden gitmekte bir beis görmüyor. Önceki yapımlarında dinleyiciye çok da değişik gelmeyecek, sürprizsiz ve yer yer sıkıcılaşabilen bir müzik sunan grup, son albümlerinde hem teknik açıdan hem de müzikalite bakımından epeyce iyi bir iş çıkarıyor. Sound, şarkı tasarımları ve öküz bir vokalle 27 dakika gibi kısa sayılabilecek bir sürede dinleyicinin canına okuyabilen “Decomposition of Existence” son dönemde dinlediğim en ezici albümler arasına katılıyor. Peki, bu nasıl oluyor?

Teknik brutal death metal gibi ekstremin de ekstremi bir türde yapılabilecek şeylerin sınırı, biliyorsunuz, müzisyenlerin hayal gücü ve yetenekleriyle sınırlı. Kimi gruplar yenilik adına tematik çalışmalar yaparak bazen ses efektleri ve çeşitli sanat eserlerinden, işitsel kısımları kırpıp yapımlarına yedirerek ilginç, ürkütücü, kasvetli ve karanlık işler ortaya koyabiliyorlar. Brain Drill, Cytotoxin ve biraz daha zorlarsak Origin gibi ekipler ise yeteneklerinin hangi uç noktalarda seyrettiğini, müzikseverlerin; dişlerini sıkarak, imrenerek, kıskanarak ve hatta küfür ederek şahitlik etmelerini sağlıyorlar.

Fecundation tüm bu parametreleri göz önüne aldığımızda, kulaklarını çınlattığımız ve bu ayarda müzik üreten ekiplere kıyasla daha dengeli bir yol izliyor. Önceki albümlerindeki zayıf halkaları birer birer çıkararak güçlü olduğu yanlara odaklanan grup, teknikalitenin dibini görmek yerine daha anlaşılabilir ve takip edilebilir riflerle şarkılarını donatıyor. Ritim kalıbı kullanımında da çeşitlilikten kaçınmayarak şarkıların groove etkisini arttıran topluluk, kadroya yeni katılan basçının beyin mıncıklayan bas kullanımıyla heybetine heybet, büyükbaşlığına büyükbaşlık katıyor.

Çok katmanlı gitar kaydı sayesinde, grubun tek gitarlı oluşu rahatlıkla perdeleniyor. Teknik noktalarda dudak uçuklatmasa da hayranlık uyandırıcı işler peşinde koşan ve sağ kanal/sol kanal dönüşümleriyle tebessüm ettiren hayat veren gitarlar, yapımın kalitesini ciddi oranda yükseltiyor. Az önce de söylediğim gibi tüm bu hengâmeye bir de diplerde gezinen vokaller katılınca dinleme de yanında yat kıvamında bir eser ortaya çıkıyor. Şarkı tasarımları, trafik, incelikli düşünülmüş sürprizler de albümün dinlenebilirliğini zirveye taşıyor ve zaten çalma süresi kısa olduğu için de loop şeklinde dinlenebilmesine zemin hazırlıyor.

Grup üyelerine şöyle bir baktığınızda, böylesine hayvani bir müzik için fazla naif ve hatta nahif görünmelerine rağmen, dinledikçe ansızın suratta patlayan lise beden hocası tokadı kıvamında şarkılar üreten Güney Koreli kardeşlerimiz, işlerini layıkıyla yapıyorlar, bu çok açık. Size tavsiyem, sabah kalkın, acı bir kahve hazırlayın ve güne albümü bir kez çevirerek başlamaya çalışın.

Emin olun, günün geri kalanında zımba gibi olacak, mücadele verdiğiniz şey her ne ise ona karşı daha direnç kazanacaksınız. Test edildi, onaylandı.