Dinlediğimiz albümler, sahip oldukları atmosferler doğrultusunda kimi görevler üstlenirler. Bazıları gaza getirir, bazısı ilham verir, bazısı hüzünlendirir, bazısı ortalığı kırıp dökme isteği uyandırırlar.

Kariyerinde 10 yılı geride bırakan tek kişilik ABD’li grup PANOPTICON’un görevi ise benim diyen grubun başaramayacağı bir şeydir: PANOPTICON dinleyicisini bir yolculuğa çıkarır.

Albümlerinde duyduğunuz tüm enstrümanları çalan Austin Lunn adlı arkadaştan oluşan PANOPTICON; black metal, folk ve pagan unsurların bir araya geldiği son derece atmosferik bir müzik icra ediyor.

Bu atmosfer ifadesinden PANOPTICON’un uzun ambient pasajlarla dolu olduğu düşünülmesin. Lunn black metalin meditatif tarafını folk unsurların yarattığı paganvari, pastoral tatlarla harmanlıyor ve son derece doğa kontekstli bir müzik ortaya çıkarıyor.

“Kentucky”, “Roads to the North” ve “Autumn Eternal” ile yükselişini sürdüren ve albüm çıkardığı hemen her yıl dinleyicileri tarafından yılın albümünü çıkardığı şeklinde yorumlanan PANOPTICON, kısa süre önce çıkan dev yeni albümü “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness”la da bu düşünceli pekiştiren, kimilerine göre şimdiden haklı çıkaran bir işe imza atmış durumda.

Her şeyiyle tabiatın müziğini yapan PANOPTICON, “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness”da bunu farklı bir düzleme taşıyor ve toplam süreleri iki saati bulan iki farklı müzikal kimlik sunuyor.

Bunlardan ilki olan “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness I”de karşımıza bilindik, enfes PANOPTICON çıkarken, “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness II”de ise tamamen folk ve Americana bir PANOPTICON’la karşılaşıyoruz. Bu ikinci kısmın metalle en ufak bir ilgisi yok ve yine Lunn tarafından çalınan banjo gibi birtakım yerel enstrümanları içeriyor.

Albümü değerlendirirken bu iki bölümü ayrı ayrı yorumlamak şart, zira ortada birbirinden tamamen farklı iki kimlik var. Birinci bölüme baktığımızda, “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness”ın bu denli değerlenmesini sağlayan asıl kısmı görüyoruz. Buradaki tüm şarkılar bir başyapıt oluşturulması için el ele çalışan, birbirinden müstesna eserler. Lunn’un duygu yaratma, dinleyiciyi bir yolculuğa çıkarma, gezen tavuk gibi tabiatta gezdirme konusunda ciddi bir yeteneği var. Bunu sağlayan çok karakteristik melodi anlayışı ve ikinci dalga black metali yalayıp yutmuş olmasının verdiği zenginlik, PANOPTICON’un ve dolayısıyla “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness I”ın 10 üzerinden 10 alacak bir kusursuzluğa dönüşmesini sağlıyor.

Her şarkı, her fikir, her duygu değişimi olağanüstü güzel.

“The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness II”de de kendi tarzı içinde benzer bir değer görüyoruz. Metal olmaması, olayın black metal tarafına odaklananların “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness II”yu biraz geri plana atmasına ve “The Scars of Man on the Once Nameless Wilderness I”a odaklanmasına neden olabilirse de, Lunn’un içindekileri dökmek adına bu tarz azimli bir çabaya girişmesi ve başarıyla çıkması da takdire şayan. Bu ikinci bölümde folk demiş, banjonun adını anmış olmam size elbette ki bluegrass tarzı oynak Amerikan folk müziklerini düşündürmesin. Lunn burada da hem özünü yansıtıyor hem de muhtemelen ne zamandır içinde olan bu fikri gerçeğe dönüştürmenin coşkusunu yaşıyor. Albümün ikinci bölümü de özellikle bu tarz müziklerle aranız iyiyse gayet büyük keyif alabileceğiniz bir yapıda. Sakin, narin, yer yer coşkulu, yer yer kederli. Her anlamda gerçek, derin ve değerli Kuzey Amerika folku.

PANOPTICON çok değerli bir grup. Bir çam ağacının tek bir iğnesinin dünyanın anlamı olduğunu, dünyanın kurtuluş umudu olduğunu söyleyecek kadar doğaya bağlı, her şeyini bu anlayışa adadığı belli eden bir oluşum. En kırılgan akustik pasajından en hisli blast beat’ine dek; çimenleri, çayırları, nehirleri, dağları, eriyen karları, ıslanan yaprakları, yeşeren filizleri bizlere getiren, çok ama çok güzel, çok özel bir grup.