ismail vilehand

Böyle bir albümün kritiğine girerken bile, “her an ölebiliriz” geyiği yapmak istemiyorum ama cidden her an ölebiliriz. Biri intihar, biri trafik kazası olmak üzere iki yakın arkadaşımın cenazesinde bulundum bu güne kadar. Hani böyle yirmili yaşlarınızın başında, “ulan okul bitsin “Tony Stark” gibi olacağım, kredi çıksın işi kurayım “Bruce Wayne” gibi olacağım.” derken, ne anlama geldiğini bilmediğiniz Arapça yazılar olan yeşil bir örtüyle cenazeniz kalkabiliyor. Ben bizzat şahidim, oluyor böyle durumlar.

Yine istemsizce bunları okuyanların moralini bozmak istemiyorum ama uzun yıllara dayanan planlarınız varsa dikkat edin, çünkü ölme ihtimaliniz epey yüksek. Bu ihtimaller dâhilinde hayatınızın geri kalanında size en iyi vakit geçirtecek müziklerden birini yapan taze oluşumlardan biri olan “Phil Campbell and the Bastard Sons” adlı grubun ilk albümü olan “The Age of Absurdity”yi inceleyeceğiz.

Tam bir keko “youtuber” girişi yaptım son cümlede farkındayım ama sadede gelirsek, “The Age of Absurdity” epey iyi bir albüm. Hatta fazla iyi bir albüm. Hemen girişten düşüncemi açıklayıp, işi sürprize bırakmamamın yegâne sebebi ise Phil Campbell’in ta kendisi.

Sizin de bildiğiniz üzere Phil Campbell, Motörhead efsanesinin riffmaster’ı. 1984 yılında gruba katılan ve grubun klasiklerinden biri olan “Orgasmatron” ile ilk şovunu yapan bu abimizin hikâyesi epey ilginç.

Daha 12 yaşındayken Galler’deki bir Hawkwind konserinde Lemmy’den imza almış ve zamanı geldiğinde hayranı olduğu adamın grubuna katılmayı başarmış epey şanslı bir âdemoğlu kendisi.

Yeni projesi olan “Phil Campbell and the Bastard Sons” ile Motörhead dönemindeki kendine özgü stilini devam ettiriyor olsa da ortaya asla ama asla bir Motörhead alternatifi sunmuyor. Bence en önemli ve takdir edilesi durum bu.

Phil Campbell reisin “piç” evlatlarıyla birlikte sergilediği müzik, metal sınırlarında gezen ama tam olarak metal olmayan gayet hızlı ve sert bir Amerikan rock ‘n’ roll’u olarak tarif edilebilir. Kafa koparan riflerin havalarda uçuştuğu, “Wah” pedallı kısa ama etkili soloların ortalığı ateşe verdiği, meraklısını kudurtacak seviyede bir takım şahaneliklerin döndüğü bir albüm.

Piç kardeşlerin vokalist olan üyesi Neil Starr adlı arkadaş tabiri caiz ise tam bir şov yapıyor. Vokal stili olarak kısmen old school, kısmen modern denebilecek bir rock ‘n’ roll/hard rock vokali sunuyor. Bu yanık sesli arkadaş biraz yakışıklı olsaydı tarihe geçecek bir “rock star” olabilirdi ama maalesef hayat hiç birimize adil davranmıyor.

Albümün ağır topları ise bana göre, Skin and Bones, Gipsy Kiss, Welcome to Hell ve özellikle Get on Your Knees. Tüm bunlar striptiz kulübünde çalsa sırıtmayacak şarkılar olsa da, hard rock ve heavy metal sevenlere takla attırma garantisini veren icraatlar.

Eğer albümü dinlemeye başlarken; “Motörhead gibi mi acaba?” diye gereksiz bir denyoluk yapmazsanız, “The Age of Absurdity” inanılmaz keyif verici ve enerjik bir albüm olarak sizi karşılayacaktır. Baştan sona tek bir sıkıcı saniyesi daha olmayan; insanı alkole, kucak dansına, popo şaplakmaya teşvik eden harika bir albüm.

Phil Campbell, piç evlatlarını yanına alarak bildiği işi yapmaya devam ediyor olması inanılmaz sevindirici bir şey olsa da, şu sıralar Mikkey Dee neler yapıyor bilmiyorum ama merak ediyorum. Top sende Mikkey, biz hazır bekliyoruz.

Beklenti/karşılık denkleminde Phil Campbell’ı bilen ve kendisinden yeni bir şeyler bekleyenleri asla üzmeyecek, hata mest edecek bir albüm “The Age of Absurdity”. Amerikan tarzı rock ‘n’ roll ve hard rock sevenleri şahane dakikalar bekliyor. Bu projeye bir Motörhead alternatifi olarak bakmadığınız sürece hayal kırıklığına uğramanız imkânsız.