Oğuz Sel

Esoctrilihum’u, son birkaç ay içerisinde PA’da çıkan her albüm kritiğine göz ucuyla da olsa bir bakanlar anımsayacaklardır. Asthâghul’un tek kişilik projesi olan Esoctrilihum’un yaptığı müzik, önceki albümde atmosfer yönü ağır basan, melodik sayılabilecek ve dinledikçe, ufak bir su birikintisinden çok bir girdap olduğu anlaşılan bir yapımdı. Önceki eserin kritiğinde de bahsettiğim gibi ele alınan konuların müziği şekillendirdiği net biçimde anlaşılıyordu.

Bu ayın son günlerinde resmî olarak çıkacak olan “Pandaemorthium”; İncil, Lovecraft’ın yarattığı şeytanî varlıklar ve Asthâghul’un kurgusal bakış açısından oluşan lirikleri, alabildiğine karanlık ve ürkütücü müziklerle bir araya getiriyor. Önceki yapımdaki catchy riflerin yerini bu defa, karabasan tadında pasajlar, klavyelerin yarattığı devasa mistik atmosferi ise karanlık mahzenlerde yankılanan ölüm mahkûmlarının çığlıklarını andıran efektler alıyor. Müziğin karanlığına karanlık, dehşetin dehşet katan ise tüm enstrümanlardan olduğu gibi vokalden de sorumlu olan Asthâghul’un derin harsh vokalleri oluyor. “Pandaemorthium”u ilk dinlemeye başladığım anda, gerçekten Esoctrilihum albümü olup olmadığını sorgulamadım değil; önceki yapıma kıyasla ciddi manada bir farklılık olduğu, tek kişilik oluşumun bu albümde değişik misyonlar edindiği çok ama çok belli. Yine de Esoctrilihum’un imzası olduğunu düşündüğüm hareketler de var. Önceki yapımın ikinci parçasıyla bu albümün üçüncü parçasının ilk saniyelerine göz atın, ne demek istediğimi anlayacaksınız.

Gitar işçiliğinin ön plana çıktığı, davul tasarımlarının süper yaratıcı olamadığı, atmosferin, konsept ile bütünlük gösterdiği “Pandaemorthium” geneline bakıldığı zaman, bütünlüklü sayılamayacak eserlerin bir araya getirildiği izlenimini veriyor. İlk birkaç dinlemede içine girmek şöyle dursun, olana bitene hâkim olabilmek bile ciddi emek istiyor. Türe ve gruba aşina olanlar için belirli oranda sorun olmayacaktır belki ama bu eser üzerinden grupla tanışanların işi biraz zor olabilir. Yapımın negatif hanesine ekleyebileceğim şeylerden biri de paçalarından yetersizlik akan prodüksiyon. Konseptin ve üretilen müziğin altında ezim ezim ezilen prodüksiyon, enstrümanların dar bir alana hapsolmuş ve büyük oranda baskılanmış olduğunu hissettiriyor.

Hâlbuki biraz emekle bu sorun kolayca giderilebilir, şarkıların azameti arttırılabilirdi. Buna ek olarak, albümdeki diğer şarkılardan farklı havada olan, ayrıca, önceki şarkılarla pek uyuşmayan davul tonlarına sahip “The Holocaust of Fire in the Temple of the Red Oracle” ve sonraki parçalar, 1990’larda albümlerin arkasına eklenen ve farklı entrümantasyona sahip cover şarkıları anımsattı bana. Kulaktan kaçacak bir durum değil aslında, neden böyle bir yola gidildiğini anlamadım. Sağlık olsun diyerek, yazının sonlarına doğru geçeyim.

“Pandaemorthium (Forbidden Formulas to Awaken the Blind Sovereigns of Nothingness)” Esoctrilihum’un “Mystic Echo from a Funeral Dimension” albümünden 7 ay sonra çıkan bir eser olacak. Belli ki Asthâghul’un biriktirdiği daha çok şarkı varmış ve bunları arayı soğutmadan grubun takipçileriyle bir albüme dönüştürerek paylaşmayı seçmiş. Bazı başka gruplar için de arayı çok açmamanın, onlarca grup arasından sıyrılmak ve müzikseverler tarafından anımsanabilmek için iyi bir yöntem olduğunu yazmıştım. Aynısı Esoctrilihum için de geçerli pek tabii. Ancak ben önceki gibi mistik yönü olan, ilk dinlediğimde de 30. dinleyişimde de tüylerimi ürperten parçalar işitebilmeyi arzu ederdim.

Neyse ki, söz konusu olan müzisyen Asthâghul ve bir sonraki albümü 7 ay sonra görebilme ihtimâlimiz var. Şimdilik kendimi böyle avutayım bakayım; bir sonraki kritikte görüşmek üzere.