ismail vilehand

Corrosion of Conformity (yazının devamında “CoC” olarak geçecek.) 80lerin başlarında hardcore punk türünde yola başlayıp, 1989 yılında bizim uzun yıllardır “BİBER KENAN” olarak adlandırdığımız “Pepper J. Keenan” adlı en az altı okka taşaklı adamın gruba katılmasıyla farklı bir çehreye bürünmüştü. Sapına kadar güneyli atarıyla bezenmiş heavy/stoner metal ve hardcore/crossover karışımı, 1991 çıkışlı “Blind” albümü ile çok büyük patlama yaptılar. “Vote with a Bullet” klibi müzik kanallarında dönüyor, devasa konser ve turnelerle isimlerini duyuruyorlardı.

Grubun doksanlar başı olan şöhreti ile ilgili ayrı bir paragraf açmak istiyorum. Daha önce başka bir yerde dile getirildi mi emin değilim ancak, grubun doksalar başında Metallica ile birlikte turlaması ve kankalıklarını göze aldığımda, “Blind” ve özellikle “Deliverance” albümlerinin “Load” ve “Reload” albümlerine büyük ilham kaynağı olduğu fikrine kapılıyorum. Çıkış tarihlerine göre sırayla bahsi geçen albümleri dinlerseniz ne demek istediğimi çok net anlayacağınızı düşünüyorum.

Asıl mevzuya gelirsek, türündeki en underrated başyapıtlardan biri olan “In the Arms of God” albümünün çıkışından bir sene sonra grup, elemanlarının diğer projelerine odaklanmasını bahane göstererek dağılmaya gitti.

Bu belirsizlik uzun sürmedi, 2010 yılında grubun orijinal üçlüsü bizim Biber Kenan olmadan devam etme kararı aldı. Hatta biri “Corrosion of Conformity”, diğeri “IX” olmak üzere, gayet başarılı iki albüm çıkardılar. Epey beğendiğim bu albümlerin her birinin turnesinde grubu canlı izleme şansı yakaladım, ancak eldeki nevalenin bitmesi ve çevredeki tedarikçilere ulaşamamanın verdiği yarım kalmışlık hissine kafa kafaya denk gelecek şeyler hissetmedim desem yalan olur. Albümleri dinlerken de hep bir Pepper Keenan özlemi dört bir yanımı sarıyordu.

Neyse ki, adamın ham maddesi Pepper Keenan’ın dönüşü 2014 yılının sonlarına doğru açıklandı. “Bir sonraki albüm acaba ne zaman çıkacak?” diye ilk etapta kafa yorsam da, uzun yıllar geçti ve CoC ne yapar, ne eder, ne yer, ne içer unuttum.

Derken CoC, Nuclear Blast ile anlaşıp yeni albümünü geçen yılın sonunda duyurdu. Ben şahsen büyük bir CoC fanı ve acelesi olmayan bir dinleyici olarak yeni şarkıları dinlemeyip, direk albümü çıktığı geceden itibaren dinlemeye başladım ve muhtemelen albümü, yazı bitene kadar 15-20 kereden fazla dinlemiş olacağım.

Albümün kafasını algılayabilmek için ilk önce neden 57 dakika 37 saniye olan bir albümün 2 CD olarak yayınlandığına bakmak lazım. Kısaca özetlemek gerekirse albümün ilk yarısının; CoC’nin daha Southern ve “Badass” tarafını, ikinci yarısının ise daha Stoner ve ”dumanlı kafa” tarafını yansıttığını söyleyebilirim. Viskiyi ilk CD’de bitirip, ikinci CD’de sigaramızı sarıyoruz. Olay temelde bu aslında.

Niyetini gayet belli eden bir introdan sonra “The Luddite” ile Pepper Keenan’ın “Down” dönemlerini hatırlatan riflerini duyuyoruz. Hangi milletten olursa olsun Marlboro sigarası, Zippo çakmağı ve Jack Daniel’s viskisinden vazgeçmeyen tayfanın baş tacı yapacağı diğer bir hit olan “Cast the First Stone”, Amerikan güneyli metalinin, asla bir kuzey Avrupa metali kadar piyasa olmasa da, bu alemde hala geçerli olduğunu kanıtlar nitelikte.

“Wolf Named Crow” ve peşinden gelen “Little Man”, “Deliverance” dönemi Badass havayı yansıtan enfes şarkılar. Albümün ilk CD kısmını kapatan “Forgive Me” ise tekrardan Pepper Keenan’ın “Down” zamanlarında yazdığı rifleri hatırlatan New Orleans kafasında bir şarkı.

Asıl dinlemesi ve anlaması zor olan kısım; ikinci CD, “Nothing Left to Say” gibi adamı karakola düşürebilecek damarlıktaki bir şarkı ile açılıyor. Albümün bu kısmında grup daha önce de dediğim gibi, dinleyiciye daha bir “yüksek kafa” müziği sunuyor. “A Quest to Believe (A Call to the Void)” bence bu kısmın en sağlam ve özlenilen orta dönem CoC kafasını yaşatan şarkısı.

Albümün mutfak kısmına gelecek olursak, türüne göre gayet sağlam desem çok kuru kalır. Kötü besteler yapılmış olsa bile dinleyiciye “çok iyi ya” dedirtecek bir sound yakalanmış. Eğer ses sisteminiz veya kulaklığınız iyiyse her bir enstrümana ayrı ayrı odaklanarak albümü dinlemeniz mümkün.

Sonuç olarak, CoC fanlarının hasretle beklediği Pepper J. Keenan’ın dönüşü gayet muhteşem ve doyurucu oldu. CoC ile olmadığı dönem Down ile yaptıkları gayet iyiydi ancak namı değer BİBER KENAN’I asıl yuvasına dönüşünü bu derece iyi bir albümle görmek bizim için harika bir tecrübe. Daha önce CoC dinlemediyseniz ve heavy metalin dumanlı ve güneyli halini tanımak istiyorsanız “No Cross No Crown”dan daha bir fırsat olamaz.