NOTWITHSTANDING ile çok minimal ancak çok uzun soluklu bir ilişkim var. 1999-2000 civarı, muhtemelen Rock Market’te grubun bir klibini veya canlı performansını görmüş ve epey beğenmiştim. Hangi şarkıydı hatırlamıyorum, ama uzun yıllar aklımın bir köşesinde “NOTWITHSTANDING diye bir grup vardı ve bu adamların zamanında çok hoşuma giden bir şarkısını dinlemiştim” şeklinde bir düşünce hep varlığını korudu. Hiç numara yapmayacağım; grubun şu ana dek çıkan üç albümünü de yakın zamana dek dinlememiştim.

Birkaç ay önce NOTWITHSTANDING yeni albüm haberini verdi. Yıllardır ara ara aklıma gelen o fikir yine peydahlandı: “Aaa evet NOTWITHSTANDING, ulan o şarkı neydi acaba…”

Sonra ilk şarkı yayınlandı: Everywhere or Nowhere.

Şarkıyı epey beğendiğimden ve muhtemelen albüm çıktığında da inceleyeceğimden, hiç vakit kaybetmeden “From Inside” ve “Genetically Wrong”u dinledim. 1999’da duyduğum o şarkıyı hâlâ merak etsem de (“Born in a Conflict”te olduğu için”), artık NOTWITHSTANDING’e dair gerekli bilgilere sahiptim. Sonra grup yeni albümü “Hurricane”i “Spotify”dan yayınladı ve olan oldu…

Spotify’a konduktan sonra her gün en az 5 kez dinlediğim “Hurricane”, alternatif metal tarzında ülkemizden çıkan bir gruptan dinlediğim en iyi albümlerden biri. En iyi mi bilmem, göreceli bir şey, ancak şahsen en sevdiğim olduğu kesin. Bu gazı verdikten sonra kasırganın derinliklerine doğru yol alabiliriz.

Bir kere “Hurricane” son derece evrensel bir zihniyetle yaratılmış, pek çok yanıyla ne yaptığını gayet iyi bilen insanlarca yaratıldığı belli bir albüm. 44 dakikalık süresi boyunca sırıtan, eğreti gelen hiçbir şeyle karşılaşmıyor, grubun müziğindeki akıcılığı takdir ede ede şarkıdan şarkıya sürükleniyorsunuz. Bunu sağlayan ve “Hurricane”i çok iyi yapan şey, bence, elemanların 20 yılı aşan tecrübelerinin “Hurricane”de tam anlamıyla vücut bulmuş olması. NOTWITHSTANDING’in şarkı yazım tarzı kesinlikle karakterli, kafa karışıklığı yaşamayan ve ne istediğini bilen bir doğrultuda ilerliyor. Grup beste yapma konusunda son derece tutarlı ve şarkıların her biri size eli yüzü düzgün bir şarkı dinlediğinizi hissettiriyor.

“Hurricane”de çok sevdiğim birçok şarkı olsa da, iki tanesine özel yer ayırmak istiyorum. Bunların bir tanesi; gaz başlayan, tansiyonunu harika ayarlayan ve 1.40’da başlayan nakaratıyla “tecrübe” diye bağıran Sent to Self-Destruct. Şarkının içeriği, dinamikleri gayet belli ve eldeki malzeme o kadar iyi kullanılmış, öylesine dikkat dağıtmadan amaca yönelik sunulmuş ki, her dinleyişimde kafamdan “şarkı gibi şarkı ulan” diye geçiriyorum.

Bahsedeceğim diğer şarkı, yine benzer bir tecrübeyi ve müzikal anlamda zevk sahibi olmayı yansıtan ve albümdeki en sevdiğim şarkı olan Pelican. Şarkının 1.15-1.43 arası, uzun zamandır duyduğum en güzel şeylerden biri ve bana hayatımdaki önemli bir dönemi anımsattığından ötürü de her dinleyişimde tüylerimin ürpermesine engel olamıyorum. Mükemmel nota seçimleri, gayet basit ama etkili bir rif ve bu rife tokat gibi oturan vokal paterni. Harika.

Bu şarkılar dışında da “Hurricane”in yer yanından “eli yüzü düzgünlük” akıyor. Sound, prodüksiyon, enfes davul yazımı, gayet duyulur bas, gitarların cayır çayırlığı, her şey. Tüm bunlar toplandığında gerçekten de çok başarılı bir albüm ortaya çıkıyor. Albümün gri havası, müziğin genel karakteri bana nedense, yine bu topraklardan çıkan en iyi albümlerden biri olan THE CLIMB’ın “The Climb” albümünü hatırlatıyor. Müzikal olarak iki albüm arasında bir benzerlik olmasa da, albümlerin hissettirdiği grilik, iç sıkıntısı ve kalite bence benzer özellikler taşıyor.

Nihayetinde müzik zevk işi; albüme dair düşüncelerim, hislerim başkalarınca hiç hissedilmeyebilir. Ancak albüm bende böyle bir etki yaptı ve albümü daha uzun süre dinleyeceğime hiç şüphem yok. “Hurricane”i son zamanlarda/uzun zamandır dinlediğim en eli yüzü düzgün, en ne yaptığını bilen yerli albüm olarak görüyorum. Bence siz de dinleyip kararı kendiniz verin.

Son sözüm: Harry Kane şu anda İngiliz futbolu için nasıl bir yerdeyse, “Hurricane” de tarzında ülkemiz adına öyle bir yerde. Daha da bir şey demiyorum.