Pasifagresif’I ve yazılarımı uzun zamandır takip edenler, zaman içinde deathcore konusuna olan yaklaşımımdaki değişimleri gözlemlemiş olabilirler. 2009’dan bu yana yayında olan Pasifagresif’te, deathcore gruplarına yönelik yorumlarım başlarda bir hayli katıyken, zaman içinde çözülen ve kafesini kırmaya çalışan deathcore’un bu gelişim çabasını takdir ettiğimden olacak, gayet övdüğüm ve tavsiye ettiğim gruplar ve albümler de oldu.

OCEANO bu gruplardan biri değildi. Bu gencoların yaptığı deathcore’un aşırı derecede lineer ve tembel oluşu, yeni bir şeyler katmak adına pek bir zeka parıltısı barındırmaması ve çok büyük oranda deathcore 101 şeklinde takılması, daha az bilinen çok daha yaratıcı gruplar varken OCEANO ve muadillerinin böyle ön plana çıkarılmasını benim açımdan bir hayli anlamsız ve sinir bozucu yapıyordu.

Tüm bunların, deathcore’a dair tüm bu suratsızlığımın sebebi bir önceki cümlemdeki bir kelimede yatıyor aslında:

“Muadil.”

Deathcore grupları içerisinden devasa bir bölümün çok uzun bir süre bu trendin içinden çıkmamakta diretmesi ve giderek aynılaşmasıydı aslında tüm bunların sebebi. Özellikle sırtını breakdown’a dayama olayı, bu tür grupların hiçbir şekilde kişilik kazanamamasına, karakteristik bir müzik yapamamasına neden oluyor, sayısız grubun birbirini ikame edebilmesini sağlıyordu. Diyeceksiniz ki, mesela bir power metal içinde de binlerce grup aynı şeyi yapıyor, bir yenilik amaçlamıyor. Evet, tabii ki öyle, ancak deathcore’daki sıkıntı, misal power metal grupları en azından farklı melodilerle, şunlarla bunlarla birbirini ikame ederken, deathcore gruplarının neredeyse sadece 6. (ya da 7., ya da 8., ya da 9.) tel boş şekilde, sadece vuruş aralık ve sayılarını değiştirerek birbirine aşırı benzeyen breakdown’larla işi götürmek istemeleriydi.

OCEANO da bu gruplardan biriydi. Grubun çıkan her yeni albümünü dinlerken (ön yargılı olmamak adına, eleştirecek olsam bile çıkardıkları her albümü dinledim), gruptaki bu kadar adamın “ya birader bu şarkılar biraz fazla mı aynı oldu acaba?” dememesini, “lan şaka maka her albümde aynı şeyi yapıyoz ha” diye düşünmemesini, hadi bunları geçtim; ellerine gitar aldıklarında aynı formül dışına çıkan bir tane bile şey yazmıyor oluşlarını çok enteresan, hatta saçma, hatta ve hatta akılla mantıkla bağdaşmaz olarak gördüm.

Ama eninde sonunda OCEANO bile değişmiş, özellikle “Ascendants” ile birtakım yeni fikir emareleri vermişlerdi. O albümü yazmayışımdan, grubun müziğine olan ilgimin ne düzeyde olduğunu anlayabilirsiniz. Yine de dediğim gibi o albümünü de, bir önceki “Incisions”I da dinledim. Misal bir CARNIFEX’in müziğine kattığı kimi fikirleri OCEANO’da bulamıyor oluşum, bana “Revelation”ı da yazdırmayacak herhalde darken, grubun yayınlanan şarkılarında gözüme ve kulağıma çarpan bazı şeyler albümü dinleme isteği uyandırdı. Evet, hiçbir beklentim olmadan dinlediğim “Revelations”ı sürpriz şekilde olumlu duygularla karşıladığımı söylemek ve akabinde albüme geçmek istiyorum.

“Revelation” bence OCEANO’nun bugüne dek sound’u içerisinde yaptığı en önemli değişimleri barındıran ve adıyla müsemma şekilde grup adına devrim niteliğinde sayılabilecek bir çalışma. Elbette ki karşımızda akıl almaz bir deathcore başyapıtı falan yok, lakin grubun en azından bir şeyleri çeşitlendirmek için kastığı da ortada.

Bunun başlıca sebebi OCEANO’nun Sumerian Records bünyesine geçmiş olması olabilir. Birbirine benzer albümlerle yoluna devam eden grubun ömrünü çok da uzun görmeyen biri olarak, sanırım Sumerian “Bakın şu şu şu değişiklikleri yapacaksanız sizinle anlaşalım” demiş ve bu değişiklikler grubun aklına yatmış. Zira Sumerian’a geçişle bu sound çeşitlenmelerinin aynı anda denk gelmesi tesadüf olamaz.

Belli ölçüde yenilenen OCEANO’da daha zengin, dolgun, yer yer dramatic ögeler barındıran bir müzikle karşılaşıyoruz. Şarkılar “alayına deathcore” zihniyetini kıran ve grup elemanlarının müzikal dağarcıklarının türün olmazsa olmaz karakterlerinden daha fazlasını barındırdığını gösteren anlara, bölümlere, yapılara sahipler. Belki “Revelation”I dinlerken “of be, deathcore’a doyduk yeminlen” demiyorsunuz, ama grubun bir çaba içinde olduğunu rahatça sezebiliyorsunuz. Şahsen ben albümü dinlerken yer yer “helal” diyerek ufak ufak takdir ettim, yer yer de “olsun, olsun, hiç yoktan iyidir” diye eskiyle kıyaslayarak minik tatlı destekler verdim.

Nihayetinde album bende olumlu izler bıraktı. İlk dinleyişimde “hmm, hmm” diye dikkatimi çeken detaylar, sonraki dinlemelerde yerlerini takdire bıraktı. “Revelation” bittiğinde bir OCEANO hayranı olmadım belki, ama ortaya konan çabayı olumlu karşıladım, takdir ettim.

Gruba ve türe uzak duran kitledenseniz, “Revelation” ile fikirlerinizde köklü değişimler olmayacaktır. Gruba ve türe dair kimi unsurlar size yine olumsuz duygular yaşatabilir, “yok valla olacak gibi değil” dedirtebilir. Lakin deathcore’un genelini olmasa bile içine sokulmya çalışılan parlak yahut renkli fikirleri seviyorsanız, “Revelation”a da bir şans verebilirsiniz.

Bence OCEANO bunca yıl sonra kendi içinde yaptığı bu ufak çaplı devrimiyle bunu hak ediyor.