“Deneysel takılmışlar.”

Dinlediği müziğin içeriğini tam tanımlayamayan yorumcu ve dinleyicilerin bir numaralı kurtarıcısı.

“Grup burada deneysel takılmış.”

Nedir bu deney? Birlikte kullanılmalarına alışık olmadığımız şeylerin bir arada sunulması mı? Ya da tuhaf tuhaf müzikal kararlarla kafamızı karıştırmaya çalışan bir gruptan mı söz ediyoruz?

Cevap her ne olursa olsun, her açıdan post çağları yaşadığımız günümüzde, bir şeyin deneysel olarak adlandırılabilmesi için gerçekten de büyük kitlelerin algısıyla oynayan, pek çoklarının adlandıramadığı, yahut değeri sonradan anlaşılacak bir şeyler ortaya konması gerekiyor diye düşünüyorum.

Bugün konumuz olan PYRRHON’un kuruluşundan beri takip ettiğim kariyerine bakınca, grubun kalıplar ve normlarla bir derdinin olduğunu, alışıldık şeylere karşı bir alerji geliştirdiğini ve bu doğrultuda bir müzik yaptığını görüyorum. GORGUTS ile THE DILLINGER ESCAPE PLAN’in geçimsiz evliliği şeklinde ifade edebileceğimiz bu müzik, bu sayfalarda sıkça yer verdiğimiz atonal ve teknik dozu ön planda gruplarla da ilişkilendirilebilir. ARTIFICIAL BRAIN, PLEBEIAN GRANDSTAND, GIGAN, SUNLESS gibi isimler PYRRHON’un müzikal kimli(ksizli)ğini ifade etmek adına yararlanılabilecek referanslar.

Geçtiğimiz Ağustos ayında çıkan ve grubun üçüncü albümü olan “What Passes for Survival” için söylenecek uzak ara ilk şey, herkese göre olmadığı. Herhangi bir ahenk, akla kazınacak bir melodi gibi şeyler arayanların 45 dakika boyunca canlarını sıkacak olan “What Passes for Survival”, PYRRHON’un alışılmadık -deneysel demiyorum- tercihleri sayesinde kimliksizlikler içinden bir kimlik çıkarıyor. Albümün ilk saniyesinden itibaren çok net, kasıtlı ve iyi kotarılmış bir kaosla, mücadeleyle karşı karşıya kalıyoruz. Bokuyla kavga eden bu tarz grupları seviyorum; şarkı başlar başlamaz bir savaş içine giriyorlar, kendilerini notalarla dolu bir belanın içine sokuyorlar ve sonra bu beladan nasıl sıyrılacaklarını izlemek, şarkının formunu bu kavga içerisinden çıkartmalarına tanık olmak bence gayet keyifli bir süreç.

Bu tarz gruplara dair hissettiğim başlıca zevk alma kaynağım da bu zaten: grubun müzikal bir kavgaya karışması ve sonra paçasını kurtarmaya çalışması. Bu noktada grupların ne derece usta, ne derece zeki olduklarını da görebiliyoruz; bazısı kolaya kaçarak standart bir formülle işin içinden sıyrılıyor, bazısıysa bulduğu bir düzenleme fikriyle sizi etkiliyor, hatta ilham veriyor.

PYRRHON bu tarz gruplardan biri. “What Passes for Survival”ı dinlerken sanki 45 dakika boyunca her şeyin bir kez çalındığı, hiçbir tekrar olmayan upuzun bir keşmekeş dinlediğinizi hissediyorsunuz, ancak olayın müzik ile gürültü arasında gidip gelen kayıp halka durumundaki boyutunu yakalayabildiğiniz anda, ortaya konan şeyi takdir etmeye başlıyorsunuz.

PYRRHON’un tarzı genel olarak teknik death metal olarak nitelense de, grubun bildiğimiz anlamda teknik death metali anımsatan pek bir yanı yok. Çok üst düzey gitar işçiliği, steril bir kusursuzluk gibi şeyler “What Passes for Survival” içinde karşınıza çıkacaklar arasında değil. Bunun yerine, rif olmamak için direten, adeta can çekişen atonal pasajlar, anlamsız duran ama birlikte anlam kazanan düzenlemeler, olağanüstü ve hiçbir kalıba sığmayan bir davulculuk ve bu gibi bir dolu şey var.

Herkese göre olmadığı gerçeğini vurgulamakla beraber, müzik konusundaki algınızı biraz zorlamak ve başta sıkıntı gibi gelebilecek bu şeyi deneyimlemek (dinlemekten ziyade deneyimlemek diyelim) adına PYRRHON’u ve “What Passes for Survival”ı müzikal dağarcığınız içine buyur etmenizi öneririm. Hoşuna gitmediği takdirde muhtemelen ilk şarkıdan kapatanlar da olacaktır, ama kapatmayan arasından mükafatlarını alanlar da elbet çıkacaktır.