Oğuz Sel

Ele aldığı konunun iyi ya da kötü olması fark etmeksizin, bu konuyu başarılı şekilde işleyen sanat eserlerinin hastasıyım. İlgi alanım olmaları nedeniyle zamanımın daha çok kısmını ayırabildiğim film ve oyunlarda hikâyenin, tansiyonu bir düşürüp bir yükseltmesine ayrıca bayılıyorum. Hatta izlediğim/oynadığım yapımlarda ters köşe (Plot Twist) mevcutsa değmeyin keyfime. Müzik konusunda da benzer bir hissiyata sahibim ve müziğin türünü, çoğu zaman ikinci plana atabileceğim ilginç işlere denk geldiğimde dinlemeden, buralarda paylaşmadan yapamıyorum.

Türü ikinci plana atmaktan bahsettim ancak bugün konuğumuz yine atmosferik black metal gruplarından, Liverpoollu Dawn Ray’d. Bu yıl -özellikle yılın sonlarına doğru- âdeta yağmur gibi yağan black metal albümleri arasından “The Unlawful Assembly”ye yer vermemin nedeni, şarkılarında ele aldığı konuyu, son zamanlarda duyduğum en özgün formda ele alması ve dinleyicilerine sunması.

Çoğu zaman atmosferik black metal söz konusu olduğunda benzer cümleleri kurarım; lâkin bahse konu türde eserler ortaya koyan grupların aksine Dawn Ray’d oldukça farklı bir yol izliyor. Ele aldığı konular dolayısıyla kimilerinin devrimci/solcu black metal olarak da adlandırdıkları grup, liriklerindeki sıra dışılığı, müziğiyle de başarıyla yansıtıyor. Klasik metal enstrümanlarının yanı sıra, vokalde yer alan Simon Barr kişisinin kemanlarıyla zaman zaman Braveheart soundtrack’ine zaman zaman da Loorena Mckennitt eserlerine dönüşerek Kelt ezgileriyle harmanlanan şarkılar, atmosferik black metalin sunduğu elementlerden çok daha fazlasına ev sahipliği yapıyor. Albümün, şarkılarda anlatılanlara göre değişip dönüşmesi de, grubun bestecilik tarafında; kafa yorduğunu, ter döktüğünü ve tarama gitarların arkasına saklanmak yerine yeteneklerini alabildiğine sergilediklerini gösteriyor.

Prodüksiyon tarafında “Ooo böyle sound olmaz olsun!” ya da “Dinlerken kulaklarım yandı!” diyebileceğim bir şey yok ancak albüm, düşük bütçeyle hazırlanarak bağımsız olarak yayımlanmış ve muhtemelen, ehil kişiler kayıtların tamamını enikonu dinlememişler. Zira scream vokallerin kısa süreliğine rafa kaldırılıp clean’e geçildiği kısa bölümlerde ciddi anlamda, kolayca işitilir bir zayıflık mevcut. Uzun sürmediği için oturup uzun uzadıya tatava yapıp albüme kafa göz dalacak değilim ama bu kısımlar olmasaydı, sanırım daha iyi olurdu.

İnternetin derinliklerine dalıp ipe sapa gelmez zibilyon tane grubu dinliyorum ve işin açığı ilk bir iki dinlemede saran albümlere, kesinlikle şans veriyorum, bazılarına da burada yer veriyorum. Birbirine benzeyen ve bir biçimde farkını ortaya koyamayan albümlerin/grupların arasından sıyrılan bestelere sahip “The Unlawful Assembly”ye şans tanımanızı öneriyorum.

Grup, henüz iki yıllık kariyerine karşın bence hiç de fena olmayan bir albümle yola çıktı, umarım üstüne koyarak devam ederler. İnternetin ücra köşelerinde keşfedilmeyi bekleyen bir başka albümde daha görüşmek üzere.