“İçine sokulduğu türün sınırlarıyla yetinmeyen gruplar” diye bir liste yapılırsa, metalcore ve AUGUST BURNS RED bu listenin en üstlerinde yer alırdı. Grup öylesine progresif ve katmanlı bir metalcore icra ediyor ki, olay adeta “metalcore’un AUGUST BURNS RED ile imtihanı” gibi bir hâl alıyor. Kullandıkları kimi formüller, şunlar bunlar ister istemez metalcore çatısı altında değerlendirilse de, AUGUST BURNS RED albümlerini dinlerken “bu metalcore’sa diğer tüm o vasat ve birbirinin aynısı gruplar ne?” sorusunu aklınıza getirmeden edemiyorsunuz.

“Phantom Anthem”, Noel albümü “Sleddin’ Hill”i saymazsak AUGUST BURNS RED’in 14 yılı aşan kariyerindeki 7. stüdyo albümü. Albümü ilk dinlememden itibaren, grubun önceki işlerinde olduğu gibi, sanki metalcore değil de, BETWEEN THE BURIED AND ME’nin “Colors”ı ayarında modern bir progresif metal albümü dinlediğimi hissettim. Elbette ki grubun çok üst düzeylerde bir metalcore ağırlığına sahip olduğu su götürmez bir gerçek, ancak bence AUGUST BURNS RED sadece metalcore adı altında değerlendirilemeyecek kadar “fazla” bir grup.

Öncelikle grubun gitara olan yaklaşımı son derece özgür. Türün formülleri belirli oranda elbet kullanılıyor olsa da karşımıza bizi bir an olsun avucundan bırakmayan, yoğun, değişken ve rengârenk bir müzik var. Grubun duygu yansıtma adına seçtiği yöntemler sıradanlığın ötesinde, yıllardır alışık olduğumuz standart olaylar bile bir şekilde çekici ve taze hâle sokulmuş. Bu renkliliği sağlayan türlü gitar oyunları, break down’ından solosuna, vokal haykırışlarından davulun çok canlı ve etkin kullanımına, duyulur bas gitardan her şarkıya ayrı bir kimlik katma çabasına kadar, albüm çok fazla açıdan doğruları yapıyor ve gerçekten de uzun süre dinlenebilirlik sunuyor.

Özellikle melodilerle iç içe geçen yaratıcı rifler ve hem gazı hem hüznü bir arada sunabilen yardırmalı kısımlar benim diyen metalcore grubunu ceket ilikletecek düzeyde güçlüler. Bu gücü sağlayan diğer bir konu da, albümü nefes alır kılan organik prodüksiyon.

“Phantom Anthem”i dinlerken gerçekten de güçlü bir şey dinlediğinizi hissediyorsunuz. Sarmal hâlde iç içe geçen gitarlar ve metalcore 101’den epey uzak canlılıklarla karakterin oturtan şarkılar, size daha saniyesinden “bu grup diğerlerinden daha ileride” hissini gayet sağlam şekilde hissettiriyor.

AUGUST BURNS RED diskografisine baktığınızda zaten son derece doğal, bilinçli ve oturaklı bir gelişim, gelişim olmasa bile çaba görüyorsunuz. Bazıları “Messengers”ı en iyi olarak görürken, bazısı “Leveler”ı, bazısı da bir önceki “Found in Far Away Places”ı veya “Rescue & Restore”u en başarılı AUGUST BURNS RED olarak görüyor. Konu “Phantom Anthem” olduğunda bence kesin olan bir şey varsa, o da albümün grubun bugüne dek yazdığı en iyi işlerden biri olduğu. Metalcore konusunda seçici bir dinleyici olarak, “Phantom Anthem”i gayet beğendim, defalarca dinledim, dinliyorum.

Bu tür bir şekilde kurtulacaksa ya da daha da gelişecekse, bu kesinlikle ve kesinlikle AUGUST BURNS RED, ARCHITECTS gibi gruplar sayesinde olacak. “Phantom Anthem” da bu savı desteklemek adına gayet güçlü, gayet keyifli bir argüman.