Black metale dair en çok sevdiğim şeylerden biri, dünyanın bir ucunda yaşayan ve bu müzikle hiç alakası yokmuş gibi gözüken kültürlerden çıkan birilerinin sizinle aynı karanlığı paylaştığına tanık olmak. İçinizde yanan bu evrensel karanlığın dünyanın her yanındaki benzer zihinlerde yaşatıldığını ve günün birinde dehşet biçimde ortaya konduğunu görmek, bu müziğe ve yansıttığı birtakım kavramlara ruhunu uzun zaman önce satmış dimağlar için cidden çok ama çok kıymetli bir şey.

Bugün karanlığını bizlerle paylaşan black metal grubu SELBST, bizleri Venezuela’dan selamlıyor. Bu yıl gerçekten de çok sayıda harika ilk albümle karşılaştık ve SELBST de bu istatistiği yükseltmek için elinden geleni yapıyor diyerek yazımıza başlayalım.

SELBST; DEATHSPELL OMEGA okulunu başarıyla bitirmiş ancak bununla yetinmeyen ve kişilik bulma adına kendini epey geliştirmiş bir oluşum. İki kişiden oluşan ve yayınımıza bir süredir Şili’den katılan grup, atmosfer, ezicilik, kötülük, görkem, etkileyicilik gibi sayısız kavramı muazzam düzeyde şahlandıran, harika mı harika bir black metal sunuyor. Olağanüstü güzel, öldürmeyip süründüren melodik karanlıklar, nakış gibi işlenmiş atonal korkular, enfes prodüksiyonla dinleyiciyi oturduğu yerde ezen kudretli bir karanlık anlayışı gibi pek çok silah ile SELBST ciddi anlamda tehditkâr bir güce dönüşüyor.

Bir ilk albüm için korkutucu düzeyde iyi olan “Selbst”, gerçekten de eleştirecek yan aratan ancak sonuçsuz bırakan, mükemmel kurgulanmış, tutkusu ve açlığıyla nefes kesen bir çalışma. N adlı kişinin ölü doğmuş bebeği olan SELBST, bu albümle birlikte grubun tam zamanlı elemanı hâline gelen vokalist N. Onfray’in bu türe kusursuz uyan vokalleri ve bu yıl çıkan EP’lerini bir süre önce incelediğim İspanyol AVERSIO HUMANITATIS’in davulcusu Mortem’in aşırı etkin ve güçlü performansıyla, gerçek bir canavara dönüşüyor.

Bu noktada değinilmesi gereken birkaç unsur var. Bunlardan ilki, SELBST’in gayet öteleyici olabilecek bu tarzı i-na-nıl-maz düzeyde çekici ve kucaklanası bir çekicilikte sunuyor ve bunu yaparken de kaliteden, karanlıktan, yoğunluktan bir an bile ödün vermiyor oluşu. Albüm boyunca, “damar olmak”, “çok karanlık olmaya çalışmak”, “atmosfer kasmak” gibi amaçlar uğruna bir an bile kolaya kaçıldığına, ucuz numaralara girildiğine tanık olmuyoruz. N kişisi gerçekten de çok içselleştirilmiş, kanıksanmış, anlaşılmış bir karanlık barındırıyor ve bunu olabilecek en taze ve içe işleyen biçimde sunuyor.

Tüm bu karanlık içerisinde kaos dozunun deli düzeyde iyi ayarlanmış olması ve bir an bile “Biz çok DsO dinledik” kolayına kaçmaması, SELBST’in ve “Selbst”in değerini artırdıkça artırıyor. Albümü başlatıyor, ilk andan içine giriyor ve 47 dakika boyunca çıkmıyorsunuz. “Selbst” sizi karanlığına çekiyor, ince uzun kollarıyla sizi sarıyor, kavrıyor ve sizi de kendisi gibi yapana dek bırakmıyor. Albümü dinlediğiniz her seferde, son şarkı Nefasto Calvario’nun bitişiyle birlikte “ulan ben ne yaşadım” demekten kendinizi alamıyorsunuz.

Kapağından sound’una her ama her detayıyla aşırı çekici bir karakter sunan SELBST, yılın en iyi black metal albümleri arasında kendisine kesinlikle yer bulacaktır. Yıl sonu listeleri yayınlandığında bu albümü en iyiler listesine koymayan yayın organlarını, türü yeterince iyi takip etmemekle itham edeceğim ve “hadi canım siz de…” deyip görmezden geleceğim. Bu kadarını söyleyeyim.