Oğuz Sel

Seneler önce Twitter’da açtığım hesapla ilk yaptığım şey, o zamanlar kendi kendime yanıtını bulamadığım sorulardan birini, bir “ünlü”ye sormak oldu. 6 yaşımdan beri metal dinlemediğim, birçok kişi gibi müzik hayatım Türkçe Pop müzikle başladığı ve 1990’lar Türkçe Pop’unun ne olup da ortadan kalktığını öğrenmek istediğim için, o dönemde ses getiren sanatçılardan Deniz Arcak’a tweet attım. Sorduğum soru mealen şöyleydi: “Merhaba. 90’lar Türkçe Pop’a ne oldu, neden artık öyle şarkılar yapılmıyor?” Kısa bir süre sonra Arcak’tan yanıt geldi: “Vallahi ben de bilemiyorum…” Muhtemelen “Bu manyak da kimin nesi, derdi ne?” diye düşünmüş olabilir, haksız da sayılmaz ama takıntılı bir adamım işte, merak ettiğim konuların derinine inmeden yapamıyorum.

Size, bulduğum sonuçları ve çıkarımları sunayım arzu ederseniz. Biliyorsunuz, genellikle metal dinleyen insanlarız ama bir şekilde başka türdeki müzikleri de sevebiliyoruz ve belki küçüklüğümüzde aşina olduğumuzdan belki de o şarkıların kalitesi hakikaten iyi olduğundan 90’lar Türkçe Pop kavramına daha sıcak bakabiliyoruz. Sadede geleyim; çıkardığım sonuçlardan ilki besteciler. O dönemin aşırı melodik, trafik açısından zenginlik arz eden ve sound bakımından rahat dinlenen eserlerin çok büyük kısmının altında, bir helikopter kazasında kaybettiğimiz Onno Tunç’un ve bir trafik kazasında kaybettiğimiz Uzay Heparı’nın imzası mevcut. Bununla birlikte, prodüksiyon tarafında fabrikasyon eserler 2000’lerdeki kadar yoğun değil ve sanatçılar, yeniliklere daha açıklar. Şimdi adı sanı zar zor anımsanan sanatçılar, o dönemde şarkılarıyla hit üstüne hit patlatmışlar. Kaset satışları ve radyoların yeni yeni yaygınlaşması da, önemli etkenlerden. Korsan kaset mevzusu o zamanlar da can sıksa bile, satışlar yine de sanatçılara ekmek yedirecek düzeyde. Beste kalitesini gazlayan bir diğer konu de Eurovision tabii; şarkıların dünya çapında işitileceği de hesaba katılınca, hem catchy hem de aşırı melodik şarkılar üretilmiş. Velhasılıkelam, az önce zikrettiğim iki sanatçının aramızdan ayrılışı, 90’lar Türkçe Pop’unun da bitişi anlamına gelmiş tam olarak.

Sanırım PA’daki en ilgisiz girişlerden birini yaptım ancak bağlayacağım bir nokta olmasa bu konulara hiç değinmezdim emin olun. Bugünkü konuğumuz Limbonic Art ve albümü “Spectre Abysm” Bir süredir tek tabanca takılan ve tek tabanca takılışının ilk meyvesi olan “Phantasmagoria” ile baltayı taşa çok fena vuran Daemon kişisi, “Spectre Abysm” ile 7 senelik bekleyişe bir son verdi birkaç gün önce. Limbonic Art’la 2007’deki über albümü “Legacy of Evil” ile tanışıp diğer albümlerini de severek dinledim. Özellikle “In Abhorrence Dementia”yı ilk dinlerken girdiğim şekilleri görmeliydiniz. Senfonik ögeleri, black metalin karanlık tarafıyla son derece başarılı bir biçimde harmanlayıp sunan grup, geçmişten bu yana benimsediği ilkelerden -mecburen- taviz vermeye başladığını “Phantasmagoria” ile göstermişti. Mecburen dedim zira az önce “Türkçe Pop” satırlarında bahsettiğim Onno Tunç kıvamındaki Morfeus kişisi, 2009’dan bu yana grupta değil ve şöyle diyeyim; beste, klavye, davul programlama ve daha birçok görev artık Daemon’un üstünde. Hâl böyle olunca, işler pek de istendiği ve beklendiği gibi gitmiyor grupta ve beste kalitesinden atmosfere, grubun var olmasında etkili olan senfonik ögelerden karanlık yapıya kadar birçok şey, giderek sönükleşiyor.

Albüme giriş yapmadan kasvetli bir tablo çizdiğimin farkındayım ama işler bir önceki albümdeki kadar facia değil neyse ki. Aklındaki fikirleri gerçekleştirirken, bu defa tökezlemeyen ve dinlediğinizde “Tamam bu Limbonic Art şarkısı,” diyebileceğiniz eserleri de barındıran “Spectre Abysm”, Daemon kişisinin teatral kısımlara ağırlık verdiği bölümleri hesaba katmazsak, eh işte kıvamında bir albüm. Bu bölümleri ciddiye alırsam, yazacaklarım çok fena olur; çünkü baya bir kaş yapayım derken göz çıkarma durumları söz konusu. Oluşturulan sound yeterince güçlü ama besteler her şekilde zayıf kaldığı için elde edilen toplam sonuç yine de çok parlak olamıyor.

Aralarına neden ayrılık girdi bilemiyorum ancak ben Daemon yerinde olsam ve Limbonic Art projesini devam ettirmek istesem, Morfeus’u bir şekilde ikna edip yeniden birlikte çalışırdım. Şu durumda, Limbonic Art, üzülerek söylüyorum ki, artık her gün onlarcasına denk geldiğimiz tek kişilik black metal projelerinden çok da farklı bir profil çizmiyor. Farklılık adına can sıkıcı teatral kısımlara boğulmuş, vasat ses efektleriyle doldurulmuş bir black metal albümü dinlemek istiyorsanız, “Spectre Abysm” size uygun olabilir. Daha iyice albümlerde görüşmek üzere.