Bir müzik türünü ne kadar sevdiğiniz, büyük oranda o türe ne kadar anlam yüklediğinizle ilgilidir. Ayılıp bayılmadığınız ve “hep benzer şeyler” diye burun kıvırdığınız bir türün sevenleri de sizin çok sevdiğiniz bir türle ilgili aynı şeyleri düşünüyor olabilirler. Bu açıdan bakınca, bir tür içinde ortaya konan bir ürünün ne kadar iyi olduğunu, sadece ve sadece o türü göz önünde bulundurarak değerlendirmek en doğrusu diye düşünüyorum.

En baştan bu açıklamayı yapmış olma sebebim, şu anda bahsetmekte olduğum albümün black metal standartları içerisinde farklı bakış açılarıyla değerlendirildiğinde farklı beğeni seviyelerinde duruyor olduğunu düşünmem. Black metale özellikle hasta olmayan biri için MERRIMACK’in şu an anlattığım albümü herhangi bir black metal albümünden öteye geçmeyebilir; diğer yandan bu kişi, örneğin tüm HAMMERFALL albümlerinin çok süper olduğunu ve hepsinin kendine özgü yanları olduğunu içtenlikle savunabilir.

Muhtemelen HAMMERFALL’un baştan aşağı çöp olduğunu savunacak bir black metal dinleyicisi içinse MARRIMACK’in bu albümü belki de sadece black metal olduğu için koca koca övgüleri hak eden bir çalışmadır.

Bir albümü yorumlarken bu dengeleri tutturmanın önemli olduğunu düşünüyorum. Zira karşımızda duran albüm, üstelik de black metal kitlesi tarafından, hem “herhangi bir black metal albümü” hem de “çok iyi bir black metal albümü” olarak nitelenebilecek bir yapıt.

2006′da çıkan ve Fransa’nın black metal içindeki dominasyonunu, hatta Norveç, Finlandiya ve İsveç’in ardından (ya da bunlarla birlikte) black metalin 4 kalesinden biri hâline gelişini (hadi ABD ile birlikte 5 diyelim) sağlayan çalışmalardan biri olduğunu düşündüğüm mükemmel ötesi “Of Entropy and Life Denial” ile tanıştığım MARRIMACK, 2009′daki ” Grey Rigorism” ve 2012′deki ” The Acausal Mass” ile o kadar da etkileyici işler ortaya koyamamıştı. Her ne kadar grup her zaman üst seviye bir karanlık yaratmayı başarsa da, ilk paragraflarda bahsettiğim durumlardan ötürü, gerçekten çok iyi olmak ve insanın içini titretmek için sadece türün gereklerini iyi yapmak yeterli olmuyordu.

MERRIMACK’in, manevi bir düzeye ulaşabildiği için bu denli başarılı olduğunu düşündüğüm “Of Entropy and Life Denial”ın gölgesinde seyreden kariyerindeki en yeni nokta olan “Omegaphilia”ya baktığımızda, karşımızda ortalamanın üstü olduğu kesin, kimilerince çok fazla beğenilecek, kimilerince ise sadece iyi olarak nitelenecek bir albüm görüyoruz. Baştan söylemek lazım ki, grubun albümün çıkışından önce yayınladığı üç şarkı, “Omegaphilia”nın en iyi üç şarkısı konumunda. Özellikle The Falsified Son ve Apophatic Weaponry ciddi anlamda nefis işler ve MERRIMACK kariyerinin en ışıltılı oniks taşlarından ikisini oluşturuyorlar.

Bunlar haricindeki şarkıların sadece iyi, yer yer de sıradan olduklarını düşünüyorum. Tüm bedeni black metalin kara aleviyle yanan dinleyiciler “Hiç de bile, bütün albüm mükemmel ötesi. Black metal budur!” diyebilirler, kabulüm. Ancak o zaman ben de onlara şu soruyu sormak isterim:

“Acaba bunu black metali çok sevdiğin ve albüm de büyük oranda sadece black metalin gerekliliklerini yerine getirdiği için düşünüyor olabilir misin?”

Ruhunu uzun zaman önce karanlığa satmış bir insan olarak, albümü değerlendirme noktasında bu sorunun önemli olduğunu ve sağlıklı bir değerlendirme yapabilmek için biraz olsun karanlığın dışına çıkıp büyük resmi görmek gerektiğini düşünüyorum. Yoksa albüm zaten iyi, hiç kötü değil. Ama dediğim gibi, özellikle de black metal söz konusu olduğunda artık sadece iyi olmak ve süper bir black metal yapmak bence yeterli değil. Maneviyat ortaya koymanız, ruhani bir şeyler yaratmanız, insanlara “süper albüm lan”dan fazlasını hissettirmeniz, sadece bir müzik albümü değil, bir deneyim sunmanız gerektiğini düşünüyorum.

En azından kalabalığın, “sadece iyi” yığınların üzerine çıkmak ve yalnızca adınız duyulduğunda bile tüyleri ürpertebilmeniz, ta derinlerde ateşler yakabilmeniz için…