İlk albümü “Grow” ile ilk andan büyük bir giriş yapan ve pek kimseye benzemeyen müziğiyle kısa sürede geniş bir kitleye ulaşmayı başaran caz altyapılı math rock grubu CHON, “Grow”un ardından başladığı konserlerini durmaksızın sürdürdüğü birkaç yılın ardından, yeni albümü “Homey” ile karşımızda.

Naif, kırılgan, ancak bir o kadar da altı dolu bir müzik yapan ve çok yetenekli elemanlardan kurulu olduğunu açık şekilde gösteren CHON, “Homey”de ilk albümünün bir benzerini, üstüne çeşitli denemeler koyarak sunuyor diyerek başlayalım.

Üç kişiden oluşan grubun başlıca geçim kaynağı elbette ki gitarı çok etkin, çok yönlü ve rengârenk bir biçimde kullanması. Jaz gamları, güneş açtıran akorlar, pamuk helva kıvamında melodiler, tatlış düzenlemeler ve hepsini taçlandıran üstün müzisyenlik… Tüm bunlar CHON’un özgün hâle gelmesini sağlayan unsurlar. İki albümü şöyle bir karşılaştırdığımızda, CHON’un sound ve müzikal karakter olarak çok farklı işler yapmaya çalışmadığını, ancak “Grow 2″ peşinde de koşmadığını görüyoruz. “Homey”deki şarkılar -bence genel anlamda “Grow”dakiler kadar akılda kalıcı ve yaratıcı olmasalar da- hep belli bir düzeyin üstünde seyrediyorlar.

“Homey”i ilk albüme göre farklı kılan unsurların başında grubun bazı şarkılarda vokal ve tarz açısından denemelere gitmiş olması geliyor. CHON, belli ölçüde “tamamen enstrümantal olmak için fazla renkliyiz” dercesine, albümde vokalli, konuklu şarkılara yer vermiş. Her ne kadar bu şarkılar baştan sona vokal barındıran, nakaratlı makaratlı şarkılar olmasa da, konuklarla renklenen bu denemelerin belli ölçüde ilk albümdeki “çok yetenekli genç müzisyenlerden oluşan nerd’ler” durumunu kırmak adına yapıldıklarını seziyorum.

Hip-hop ve pop sularına doğru giden, elektronik tatlarla süslenip sunulan bu şarkılar, kimileri tarafından bir zenginlik olarak görülebilecekken, bazıları da bu girişimlere burun kıvırabilir. Misal Masego ve Lophile’in konuk olduğu Nayhoo, CHON’dan ziyade bir pop, RnB, soul şarkısı havası taşıyor ve radyolarda çalınma potansiyeli barındırıyor. CHON’un yeteneklerini geri çekip deneysel yanını öne çıkardığı bu şarkıların yanı sıra, şarkıların büyük kısmında alışık olduğumuz çılgın gitar oyunlarına ve ilk albüme göre belirgin şekilde gelişen davul icrasına tanık oluyoruz.

Tam olarak kapağındaki havayı veren, bir an bile kederli, hüzünlü, keyifsiz olmayan “Homey”, her anıyla güneşli bir yaz gününü çağrıştırıyor. Eğer bu tarz aşırı pozitif müziklerle yükselmeyi başarabiliyorsanız, CHON “Homey” ile yüzünüzü güldürecektir. Grubu henüz duymadıysanız ve “Homey” ile tanışacaksanız bu gülümseme yanına bir de tatlı bir şaşkınlığı alabilir. Ancak CHON’u başından beri takip ediyorsanız ve “Grow”daki aşırı cesur, aşırı akılda kalıcı ve yaratıcı havaya tutulan kitledenseniz, “Homey” sizin için biraz risksiz, biraz daha az şaşırtıcı ve sadece sevimli olmakla yetinen bir albüm olarak kalabilir.

Şahsen “Grow”u bu albüme sabaha kadar tercih ederim, ancak grubun yetenekleri düşünüldüğünde, “Homey”nin şikâyet edilecek bir iş olmadığı da ortada.