Berca B.

Brezilya’dan oldum olası çok hoşlanmamışımdır. Çocukluğumdan beri içimde olan “güçsüzün yanında olma” içgüdüsünden olsa gerek, Brezilya’yı geçmiş yıllarda bir tek futboldan bildiğim için ve o zamanlar futbolda Brezilya’nın sonsuz beygir gücünde olmasından mütevellit kendilerini her zaman antipatik bulmuşumdur. Tabii yaş daha çift basamaklı sayılara yeni ulaşmış, nereden bileyim 3. Dünya Ülkesi ne demektir, kapitalizm ne yapar, emperyalizm yenir mi. Bu sorulara herhangi bir cevabım elbette yoktu.

Yıllar içinde bazı kavramlar kafamda daha iyi oturmasına rağmen küçüklükten gelen bu “Brezilya’yı sevmeme” alışkanlığı uzun bir süre geçmedi, ben bu gariban fakirleri kendimce aşağılamaya, küçük düşürmeye devam ettim (küçük düşürmekten kastım, PES oynarken Brezilya’ya olabildiğince çok gol atmak veya 2002 Dünya Kupası’nda İlhan Mansız Roberto Carlos’a o ünlü çalımını attığında “ALDIN MI BABANINKİNİ KARLOOAAAS” diye bağırmaktan ibaret bu arada). Nereden bilebilirdim ki bu saçma sapan antipatiyi 4 daracık pantolonlu, beyaz spor ayakkabılı, muhtemelen Roberto Carlos’un bile tanımadığı birtakım arkadaşlar tarafından kırılacağını? Hem de ilk rif girer girmez.

Violator; iki önceki cümleden çıkarılabileceği gibi old-school aşkıyla yanıp tutuşan, kirli soundlu, ancak yaşıtlarının büyük bir çoğunluğunun yaptığı gibi kalitesiz kopyalar olmaktan çok uzak, türün meraklısını anında çarpan bir acayip thrash topluluğu. Şu anda okuduğunuz “Chemical Assault” da şimdiye kadar çıkardıkları tek albüm ve ola ki grup içinde işler yolunda gitmez de dağılırlarsa kült olabilecek mükemmel bir çalışma. Grup basit bir müzik yapıyor gibi gözükse de albümün birden fazla silahının bulunması nedeniyle thrash’in azıcık ucundan geçiyorsanız kayıtsız kalmanız pek mümkün değil.

Bu silahların arasında en çok göze çarpan ise inanılmaz keskin ve bayağı fazla sayıdaki rifler. İlginç olan şey ise, kaç tane farklı rifin olduğunu sayamadığım bu albümde bir adet boş rif yakalayanın gelip alnından öpeceğim. O kadar başarılı ve dinleyiciyi anında yakalayan rifler ki, helal olsun sana Pedro demekten alamıyorum kendimi. Bu vakânın bir benzerini de Municipal Waste’in “The Art of Partying” albümünde görmüştük diyeyim de çekicilik oranını bir basamak daha yukarı çekeyim.

Grubun bir diğer önemli kozu ise daha farklısının bu derece yakışamayacağını düşündüğüm, çılgın yırtıcılıktaki vokalleri. Öyle ki, sadece vokallerinden evinde Slayer, Destruction, Razor, Exodus, Dark Angel posterlerinin asılı olduğunu, flamaların duvarları çevrelediğini, kot ceketinde grup armasından boş yer kalmadığını, yerlerde boş bira şişelerinin yuvarlandığını ve önceki günden kalan kusmuğunun temizlenmediğini, yani kısaca tam bir leş hayatı yaşadığını hayal edebiliyorsunuz. 80′lerden kalma thrash mirasını o kadar iyi sindirmiş, yalamış yutmuş ki Pedro efendi, vokal melodilerinden atacağı çığlığın gücüne, nerede “GO!” diye bağıracağından nerede back vokalleri yanına alıp koro halinde bağıracaklarını çok iyi biliyor. Aynı zamanda kıvamında bas da çalıyor, e daha ne?

Bas demişken işin ritim boyutuna da geçebiliriz sanırım. Kimsenin böylesi bir albümde üstün bir bas performansı beklediğini sanmıyorum (eğer DiGiorgio değilseniz) ve illa ki bir tanımlama kullanmam gerekirse bas için “Slayer bası” diyebilirim. Ekstra hiçbir şey sunmuyor, ancak kötü de değil. Etrafı toparlayan, tozunu alan, camları silen türden bas (şu albümde de temizliği çağrıştıracak kelimeler kullandım ya, helal bana).

Zaten Pedro arkadaş vokal konusunda enerjisini bayağı bir tükettiği için bas konusunda fazla da bir şey beklememek lazım. Yanlız şunu da atlamayayım, vokallerin olmadığı yerlerde bas kalitesi bir anda yükseliyor. Özellikle enstrümantal Ordered to Thrash’te daha iyi görülebiliyor bu. Konserler düşünülerek yapılmış bir hareket olabilir. Zaten her şarkı konserlik olduğu için, vokal Pedro ziyan olmasın diye böyle bir ayarlamaya gidilmiş olsa gerek.

Davullar ise yine türün gerektirdiklerini sonuna kadar yapan, yeni pek bir şey sunmayan ancak bundan dolayı da zerre rahatsız etmeyen türden. Çalındığı zaman ter içinde kalınacak türde hızlı, bol adrenalinli, ancak yeniliksiz davullar. Açıkçası bir old-school thrash albümünde daha fazlasını beklemek, nankörlük gibi geliyor bana.

Prodüksiyona gelecek olursak, black metal gruplarının kvlt olma uğrunda 2010 yılında vızıltı gitar tonları kullanmasını beğenmeyen bir insanım ancak bu albümün 80′ler sound’unu almasını istesem de yadırgayamıyorum. Elemanların samimiyetinden olsa gerek, prodüksiyonun da old-school olması rahatsız edici değil, aksine bahsettiğim samimiyeti pekiştirici bir rol üstlenmiş. Şu teknoloji çağında ısrarla eski sound’larla kayıt yapan bazı grupların komik duruma düşmesinin sebebinin şarkılarında bir şekilde o sound’a uymayan yapılar olduğunu düşünürüm ancak burada her şarkı bu sound’a o kadar uygun ki, beğenilmemesi için herhangi bir sebep göremiyorum.

Toparlamak gerekirse, “Chemical Assault” kapağından şarkı sözlerine, imajlarından sound’larına kadar her şeyi old-school olan, anası punk, babası hardcore olan bir türün ilk örneklerini kendilerine idol almış bir grubun yapması gereken her şeyi yapmış, duvarları yumruklatan, boyun düşmanı, gürültünün ve çığlıkların bir an olsun durmadığı, temponun hiç düşmediği, dinleyenin 2000′li yıllarda çıktığına inanamayacağı, kısaca eski usül thrash sevenlerinin kaçırmaması gereken nefis ve safkan bir thrash albümü var elimizde. Özlem gidermek isteyenler buyursun.

Berca B.