SUICIDE SILENCE 10 yıldır hayatımızda olan ve hem deathcore adına yaptıkları hem Mitch Lucker’ın ölümü, hem de grupla ilgili diğer birtakım olaylar nedeniyle bir şekilde gündemde olmayı başaran bir grup.

“The Cleansing” ile türün en önemli, en iyi albümlerinden birine imza atan SUICIDE SILENCE; “No Time to Bleed” ile deathcore tarihini yazmaya devam etmiş ve muazzam bir kitleye yayılmayı başarmıştı. Övgü aldığı kadar yergi de alan “The Black Crown“ın ardından vokalisti Mitch Lucker’ı kaybeden SUICIDE SILENCE; ALL SHALL PERISH’ten tanıdığımız Eddie Hermida’yı kadrosuna katıp “You Can’t Stop Me“yi çıkarmıştı. Bu albümle hiç yaşamadığı liste başarıları yaşayan SUICIDE SILENCE, hayranlar ve basından orta karar tepkiler almış ve deathcore’un giderek azalan güçlü yanları içerisinde daha ne kadar böyle devam edeceğini düşünüp tartar olmuştu.

Grubun yancısı olmadığımdan bu düşünüp tartmaları bire bir gözlemlemedim elbet. Lakin “Suicide Silence”ı dinleyip de bu sonuçlara varmamak elbette ki mümkün değil. Grup belli ki deathcore’un kendilerine yetmediğini, yetmeyeceğini düşünmüş ve ciddi, kendi adına tarihi kararlar almış.

Doris ve Silence’ın ardından tüm internetin patlaması ve SUICIDE SILENCE’ın bir anda eleştirilerin odak noktasına gelmesi; görünüşe göre grubun amaçladığı, arzu ettiği bir şeydi. Bu single’ların ardından SUICIDE SILENCE elemanları; sosyal medyada grubu eleştiren hayranlarla bire bir dalaşmaktan, onlara laf etmekten de geri durmamışlardı. Belli ki albümün şok etkisini artırmayı, belki de mevcut kitlesini kendinden soğutarak yeni bir hayran katmanına yönelmeyi düşünmüşlerdi.

Tüm bunlar oladursun, albümün çıkışıyla birlikte pek çok site albümü yerden yere vurmuş, düşük notlar havada uçuşmaya başlamıştı. Mevcut bu SUICIDE SILENCE karşıtı dalgaya kapılan pek çok basın organı ve hayran, albümü ve grubu aşağılama konusunda birbirleriyle yarışır olmuştu.

Eddie Hermida’nın “bunu yapmak zorundaydık”, “beni tanımlayan asıl şey bu”, “böyle bir albüm elbet bir gün olmak zorundaydı ve doğru zaman buydu” gibisinden yaptığı albümü normalleştirme çabaları, acısını ızdırabını bizlerle paylaştığı vokal performansının samimiyeti ya da samimiyetsizliği; Ross Robinson’la çalışmış olmaları dolayısıyla sahip oldukları abartılı KORN, DEFTONES, SEPULTURA etkileri falan bir yana, ben albümü dinlerken ve değerlendirirken tek bir şeye odaklandım: “şarkılar nasıl, müzik nasıl?”

Zira buna odaklanmadığım takdirde albüme düşük notu basıp “bu ne lan böyle” demekten kolay bir şey yoktu. Grup da, albüm de 45 dakika boyunca “beni yerin dibine sok, aşağıla beni, küfret” diye yalvarıyordu. O yüzden ben de millet ne diyor diye bakmaktansa albüme odaklandım ve kendi içimde bir sonuca vardım.

“Suicide Silence” iyi bir albüm değil.

Grubun tarzında yaptığı değişikliğe ve başka bir yola gitmeyi tercih etmesine saygı duymakla birlikte, sapılan bu yolun -en azından bu devirde- yol olmadığını düşünüyorum. KORN’un da, SLIPKNOT’ın da, DEFTONES’un da ilham verici topluluklar olduğu ortada, ancak 20-25 yıl arası bir zaman dilimi öncesinde yapılan şeylere öykünmenin, “bunu yapmamız gerekiyordu” denen şeyin ve yansıtılmak istenen kederin, ızdırabın böylesi taklitçi bir biçimde yansıtılmasının nasıl bir anlam barındırdığını göremiyorum.

Ross Robinson’ı alarak zaten doksanlar ortası nu metal sound’unu bire bir emüle etmeyi garantileyen grubun, deathcore’dan uzaklaşmak bir yana, gerçeği yıllar önce kusursuz biçimde yapılan bir şeyi günümüze taşıma çabası cidden şaşırtıcı. Tüm bunların 10 yıllık bir grup tarafından yapılması ise aklı mantığı zorlayan diğer bir konu.

Elemanların bireysel performans namına üzerlerine düşeni yaptıkları ve kasıtlı olarak fazla parlamaktan kaçındıkları albümün öne çıkan ismi şüphesiz Eddie Hermida. Jonathan Davis ve Chino Moreno’yu bariz şekilde taklit eden, onlar gibi söylemeye çalışan Hermida; her ne kadar ızdırabını samimiyetle ortaya kusma, tüm acısını üzerimize döküp kendini parçalama kısvesi altında ciğerlerini sökse de; çıkan sonuç bana kalırsa hiçbir şekilde yeterli değil. Davis’in de Moreno’nun da kendilerini parçaladıkları sayısız şarkı duymuş bünyeler için, Hermida’nın ağlamaklı, “ben neler yaşadım ulan”lı vokalleri hiçbir şekilde empati kurulur yapıda değil. Dying in a Red Room’daki kimi clean vokallerinde resmen “prodüktör koltuğunda Ross Robinson var, böylesi olmamış bir performansa nasıl müsaade etmiş?” diye düşündüğüm oldu.

Tamam; albüm analog kaydedilmiş, click track kullanılmamış, çiğ ve canlı bırakılmış, hatalara bile yer yer izin verilmiş, ama bunların hiçbiri “Suicide Silence”ı -ve SUICIDE SILENCE’ı- samimi yapmaya yetmemiş. Zaten Facebook’ta, YouTube’da hayranlarına hakaret eden ve “sizin kafanız basmıyor, albüm süper işte anlamıyosunuz” diyen adamların samimi olma ihtimali var mı, o da ayrı bir soru işareti.

25 yıldır metal dinliyorum. Günün birinde, “ilk dönem KORN’u taklit eden “The Burning Red” dönemi MACHINE HEAD’ini taklit eden bir grupla karşılaşacaksın” deseler, “ne diyon la” derdim.

Hayatta her şey mümkünmüş.