Godless Killing Machine

Yazıma bu albümün kritiğinin sitede daha önce yapılmamış olmasına ne kadar şaşırdığımı söylemekle başlayayım. Yayınlanacağını umarak yazıyorum. Bence sitede olmayan diğer bir başyapıt da Demolition Hammer – “Epidemic of Violence”. Onu da umuyorum ki bilen ya da bunu okuduktan sonra dinleyen herhangi biri halleder. Ne kadar kayda değer olduğu böylelikle anlaşılacaktır.

Hypnosia; tek albümü olan, 1995-2002 arası var olarak metal tarihine bence kafadan giriş yapmış İsveçli bir thrash metal grubu. Adamların en önemli olayı; tam manasıyla, her anlamda tam bir thrash metal grubu olmaları. Türü tanımlayan her rifi, her ritim değişimini eksiksiz yapan grup; şarkı sözleri, imajları, logoları, albüm kapaklarıyla da bence son dönemlerde bozulan thrash metali aslında olması gerektiği yere konumlandırıyor (elbette çok iyi albümler ve gruplar var, ama olayın progresif bir şova dönüşmesi bazı zamanlar can sıkıcı olabiliyor. Mesela Vektor gibi, ki aslında harika bir grup). Albümün çiğ ve tiz tonları günün modern sound’larına adeta “thrash metal öyle olmaz böyle olur” derken nanik yapıyor. Genel itibariyle Kreator tarzı scream vokalin tercih edilmesi, sound’un tiz haline çok iyi oturmuş.

Grubun 2004’te ölen davulcusu Sjöstrand (bunu yazarken kafam inanılmaz iyi, şu kelimeler elimden nasıl çıkıyor aklım almıyor) akıl alıcı bir performans sergilemiş. Zaten genel itibarıyla bu müzisyenler başka ne çalsalar enstrümanı yiyip bitirirlermiş. Bazı insanlar doğuştan yetenekli oluyor, bir enstrümanda en üst noktaya çıkmak inanılmaz seviye farkı istiyor. Albümdeki Kreator öykünmeleri, netice itibarıyla Kreator’ın hiç çıkamadığı bir seviyeye taşınıyor. Boynuz kulağı geçer misali Hypnosia elemanları da Kreator’a “tamam babacım sen bi soluklan, biz bu yanan thrash metal meşalesini alıp en tepeye taşıyalım ki kimse ulaşamasın” demişler.

Şarkılardan bahsetmeye gerek yok, zaten şu Spotify’lar, listeler yüzünden albümleri bir bütün hâlinde dinlemeye insanlar üşeniyor. Ben 87’liyim, şöyle bir düşününce 12 yaşından beridir falan metalin tam manasıyla askeri olmuş biriyim. Zaman içinde müzik kültürüm çok genişledi ama her seferinde dinlemek istediğim en üstün müziği arama yolunda kafam karışsa da metale hep aç bir iç güdüyle geri döndüm. Yanlış hatırlıyor olabilirim, ama muhtemelen Extreme Hatred kritiğini Rock Station dergisinde okumuştum. Öyle gibi geliyor. O zaman albümü almayı düşünmemiştim. Pentagram Cenk’ten Sodom, Kreator, Testament, Slayer, Overkill falan yağmalamakla meşguldüm. Beni dağ gibi bekleyen bu hazineden belki de Hypnosia’ya sıra gelmemiştir, çok uzun zaman oldu.

Ama ben de tıpkı Fenerbahçe’mizin kulüp binasını 1918’de Kurtuluş Savaşı başlamadan önce ziyaret eden Ordu Kumandanı Mustafa Kemal gibi “bu vazifenin ifası ancak bugün müyesser olabilmiştir, takdirat ve tebrikatımı buraya kayd ile mübahiyim” demek istiyorum. Affet beni Hypnosia. Bütün metal camiasının sesi olarak sizden özür diliyoruz. Siz gerçek metal kahramanlarısınız.

Lütfen bu albümü dinleyin. Çocuklarınıza öğretin. Size bir doz Hypnosia, bir doz Demolition Hammer yazıyorum. XOXO. Mamba out. İçeride cips vardı, emin gibiyim.