Thrash metalde son yıllarda ne kadar çok kaliteli iş çıktığının farkındayız değil mi? ABD’sinden Almanya’sına, Güney Amerika’sından Kanada’sına, İsveç’ine, hem eski hem de yeni gruplardan ciddi anlamda iyi işler görüyoruz. KREATOR yeni albümüyle Almanya’nın en çok satan albümüne imza atıyor, hepsini geçtim, SEPULTURA bile iyi bir albüm çıkarabiliyor.

Nuclear Blast’tan gelen promo mail’ini telefonumda gördüğümde aklımdan geçen ilk şey “Acaba “Ironbound” kalitesine yaklaşacak bir şey olacak mı?” idi. “The Electric Age”i sevmiş, “White Devil Armory“yi daha da çok sevmiş biri olarak, grubun “Horrorscope“tan bu yana çıkardığı en iyi albüm olduğunu düşündüğüm “Ironbound”la baş edebilecek bir albüm gelmesi, OVERKILL adına isteyebileceğim en büyük şeydi.

“The Grinding Wheel”ı dinlemeye başladığımda ve özellikle de önceden yayınlanan ilk 3 şarkıyı geçtiğimde gördüm ki, albümü “Ironbound”la kıyaslamak hiçbir anlam ifade etmiyor. Bunun sebebi de OVERKILL’in burada farklı bir şey amaçlamış ve bunu çok sağlam şekilde başarmış olması.

Her şeyden önce belirtmek lazım ki, Blitz cidden büyük adam. Şu adamın şu yaşta ortaya koyduğu performans öylesine büyük, öylesine ders niteliğindeki. İştahı, heyecanı,adanmışlığı hiç bitmedi ve 18. albümde bile aynı gazla, aynı hırsla devam ediyor. Aynı şekilde D.D. Verni’nin OVERKILL’i bambaşkalaştırmasını sağlayan karakteri ve iyi bir ses sisteminde dinliyorsanız kayıtsız kalmanızı imkânsız kılacak performansı da dillere destan. Düşük frekanslar kütür kütür, güldür güldür üzerimize dökülüyor adeta. Ron Lipnicki’nin bombastik davullarıyla bir araya geldiklerinde daha da ölümcül hâle gelen baslar, OVERKILL ritim departmanının ciddi anlamda rakibi zor bulunur bir groove basmasına ve grubun müziğini çok çok yukarılara taşımasına vesile oluyor. Linsk ve Tailer’ın cayır cayır gitarları ve bu albüm özelinde tekme tokat daldıkları rifleri de eklenince, “The Grinding Wheel”ın ölümcül bir hâl alması kaçınılmaz oluyor.

Öncelikle “The Grinding Wheel” her şeyiyle saf bir thrash metal albümü. Biribirinden güzel rifler, yırtıcı vokaller, davullar ve baslarla şahlanan; Come Heavy gibi şarkılarda daha sludgy yüzünü gösterse de Red, White and Blue gibi ilk yarısı saf thrash, ikinci yarısı ilk dönem ANTHRAX’vari yerlere giden işitsel dayakların daha bir öne çıktığı, özellikle yayınlanan ilk 3 single’ın neredeyse kusursuza yaklaştığı; melodisiyle, şarkı düzenlemeleriyle, rif geçişleriyle, her anlamda dinlemesi çok, çok, çok zevkli bir albüm.

Bunu sağlayan unsurlardan bir diğeri de Andy Sneap’in önüne çıkan her şeyi yıkan prodüksiyonu. Gitarların yumruğu masaya vuran karakteri, basın dominantlığı, Blitz’in sesinin her çatlamasını duyduğumuz ayrıştırılırlığı ve splash’inden china’sına her şeyi yanı başımızda hissettiren çok canlı davul kaydıyla, “The Grinding Wheel” son zamanlarda dinlediğim en ağızdan saşya akıtan thrash metal prodüksiyonlarından birine sahip.

Şimdi gelelim asıl güzel kısma. “The Grinding Wheel”i önemli yapan ve bence son iki albümün önüne geçiren asıl şey, OVERKILL’in bu albümde belli açılardan kendini aşmaya karar vermiş ve bunu da en iyi şekilde başarmış olması. Grubun, hatta thrash metalin her döneminden, coğrafyasından örnekler bulabildiğimiz albüm; yer yer içine yedirdiği progresif unsurlar ve epik bölümlerle de öne çıkıyor. Sadece arka arkaya dizilmiş süper riflerden değil, melodisiyle, vokal paterniyle bir bütün hâlinde kendi çaplarında ufak dersçiklere dönüşen şarkı düzenlemelerinden bahsediyorum. Grubun bir şarkı içinde bir anda sağ gösterip sol vurması ve tüm karakteri çorba olmadan oradan oraya savurması; kulağa batan tek bir nota olmadan bu testere kıvamındaki şarkıları yılan balığı gibi kaydırması; ciddi anlamda takdire şayan.

Bu ustalık ve iş bilirlik sayesinde 1 saatlik albüm ciddi anlamda 35-40 dakikaymış gibi geliyor ve bir çırpıda bitiyor. Şöyle bir bakınca şarkıların uzun oldukları, OVERKILL’in METALLICA sendromuna yakalandığı şeklinde düşünülebilir, lakin işi bilen adam olunca böyle bir sulandırma, bayma asla söz konusu olmuyor. Sondaki 8 dakikalık isim şarkısına bakalım; ne yaptığını çok iyi bilmeyen bir grubun asla besteleyemeyeceği bir şarkı. Bitiyor sanıyorsunuz daha güçlü geliyor; araya çırılçıplak bas sokup destansı işlere kayıyor, görkemli, ihtişamlı hâle geliyor, tüyleri ürpertiyor, sersemletiyor…

Sonuç itibarıyla “The Grinding Wheel” her şeyiyle OVERKILL ve daha fazlasını bize veren, kusursuza yakın, ateş gibi bir thrash metal albümü. Ortalarına doğru birazcık herkesi memnun etmeyebilecek olaylara uğrayan, ancak grubu seviyorsanız muhtemelen bunlara da takılmayacağınız ve hep çok iyi yanlarıyla göreceğiniz albümü, KREATOR’la birlikte 2017′yi thrash metal adına taş gibi başlatan bir diğer albüm olarak deftere yazıyoruz. Bakalım thrash metal sevenler bu iki güzellik içinden hangisini daha çok beğenecekler. Hangisi daha çok övgü alırsa alsın, bu yarıştan galip çıkanın thrash metal dinleyicileri olduğu kesin.