Sinema tarihinin belki de görüp görebileceği en efsanevi seri katili Freddy Krueger’dır. Ve de iki binli yılların en iyi thrash metal/crossover grupları İskandinav ülkelerinden çıkmaktadır. (Aslında en iyi grupları da oralardan çıkmakta ya neyse.) By Area tahtını sollayacak derecede oldschool ve de olması gerektiği kadar hızlı olan bu gruplar türlü komiklikler ya da ilginçliklerle bir şekilde öne de çıkıyorlar. Nefis görsel tasarımlar, ilginç konseptler bir yana müziklerinin daimi canlılığı bambaşka güzel.

F.K.Ü. (Freddy Kreuger’s Ünderwear) de konsept konusunda işini hakkıyla yapan, en az Freddy Kreuger karakterinin olduğu kadar komik (aslında buna eğlenceli demeyi yeğlerim) ve de karizmatik bir grup. D.R.I. gibi bir crossover efsanesinin ve de Testament, hatta Vio-lence’ın verdiği etkilenimle birlikte Nuclear Assault, Anthrax ve Exodus karması bir thrash metal icrasıyla karşı karşıyayız. (Yani mükemmel!)

Haberleri dinlediniz şimdi hava durumunu öğrenmek için “Yine o adam”a bağlanıyoruz.

Korku teması rock ve metalin vazgeçemediği unsurlardan bildiğimiz üzere. Black Sabbath ya da Iron Maiden usûlü sözler bir yana, kimi zaman gore şekilde sunulan temalar, kimi zaman da seri katiller (Macabre is god!) söz konusudur. “A Nightmare On Elm Street” serisi korku sinemasının muhtemelen en etkileyici serilerinden biri ve bir crossover/thrash metal grubu için de biçilmiş kaftan. Ama konsepti iyi işleyebilmek, intro’ları ayarında kullanabilmek, seri katilin hakkını da yememek zor zanaat. Bunu başarabilmek için de grubun elinden geleni yaptığı aşikâr.

Yeni dönem grupların klişeleşen özelliği gibi düşünülen ama bence tam tersine oldschool gruplardan yadigâr olan adrenalin etkisini en bariz görebileceğimiz gruplardan biri Municipal Waste. Onun da modern olduğunu düşünen varsa gidip bir fırın ekmek yesin öyle gelsin. F.K.Ü’e gelince, onlar da seksenlerden fırlamış gibiler.

Yola oldukça erken çıkmış olan (1987) grup on yıldan fazla bir süre sonra (1999) ilk albümünü yayınlamıştı ki mevzu bahis albüm üçüncü stüdyo çalışmaları. Aralıklar o kadar uzun olsa da ortaya çıkan her albümde daha da oturmuş bir grupla karşılaşmamız gayet takdir edilesi.

Gitariste “axeoholic”, bas gitariste “bassoholic”, davulcuya “drumoholic”, vokaliste “voxoholic”, kendilerine de “moshoholics” diyorlar. Grubu orijinal sahalara taşıyacak kadar olmasa da özellikle öne çıkan birkaç şarkıyla (Twitch Of The Thrash Nerve, The Pit And The Poser ve Bedlia-Back For Cake) birlikte oldukça iyi bir albüm bu. Gitarlar genel olarak, olması gerektiği gibi, insanı rif delisi edebilecek düzeyde muhteşem. Thrash metalin yıkılmaz kalesi bas gitarlar fena sayılmaz, davul onlara ayak uydurmakta zorlanmamakla birlikte epeyce güçlü. Ama benim asıl bahsetmek istediğim şey vokaller.

F.K.Ü. elemanları geri vokalleri yapma vazifesini albüm kaydında eşit derecede paylaşmışlar. Asıl vokalimiz Larry Lethal düz vokallerde ağır bassa da scream ya da brütal vokaller en stratejik noktalara cuk diye oturmuşlar.

Hayatın gayet boktan, erkeklerin birbirinden denyo, kızların neredeyse tamamının salak, insanların düzenbaz olduğu bir dünyada kendinize bir iyilik yapın, F.K.Ü. dinleyin. Dinlemeyenin kâbusuna Freddy girsin.

Ayşe Nur