SPIRITUAL BEGGARS’ın neredeyse çeyrek asırlık bir grup olması ne garip değil mi? Michael Amott 1993′te CARCASS’tan ayrıldıktan 1 yıl sonra kurmuş grubu. Ertesi sene de ARCH ENEMY’yi kurmuş. Acaba başta SPIRITUAL BEGGARS’la devam etmeyi mi düşünüyordu, yoksa 1 yıl içinde tekrar death metal ağırlıklı bir müzik yapmaya karar verip SPIRITUAL BEGGARS’ı yan proje olarak mı ayırdı…

Bu sorunun cevabı her ne olursa olsun, SPIRITUAL BEGGARS’ın herhangi bir yan projeden çok daha fazlası olduğu açık. Kadrosunda barındırdığı yıldızlar bir yana; grup kendi türü içerisinde kariyer yapan, ekmeğini kazanan sayısız grubu altına alacak kalitede bir hard rock/stoner metal sunuyor. Üstelik de bunu çoğunlukla 2 senede bir albüm çıkararak yapıyor. Dolayısıyla Amott’ın SPIRITUAL BEGGARS’ı bir yan projeden ziyade, ikinci bir grup olarak gördüğünü düşünüyorum. Bu yan proje muhabbetinin sebebi, ARCH ENEMY’nin aşırı dominant ve etkin bir grup olması.

İçinde bulunduğumuz yılın Mayıs ayında çıkan “Sunrise to Sundown”, SPIRITUAL BEGGARS’ın kendine özgü hareketlerini sergilediği, gruptaki müzisyenlerin eğlenmek için yazdıklarını belli ettikleri bir müzikal karaktere sahip, sıcak ve canlı bir albüm. Gitar tonları, davul tonu, Apollo’nun ses rengi; hepsi de SPIRITUAL BEGGARS müziğinin sevilesiliğine hizmet eden yapıdalar.

Sevilesi, sıcaklık falan dedim ama albüm genel itibarıyla son derece canlı ve eğlenceli. Gayet akılda kalıcı nakaratların yanı sıra, müziğe katman ve renk katan mini mini melodiler de üç beş dinlemenin ardından dilinize dolanabiliyorlar. GRAND MAGUS davulcusu Ludwig Witt’in iki şarkının yazımına katkıda bulunduğu albüm, ayrıca davul açısından da gayet zevkli bir dinlemelik. Sharlee D’Angelo’nun basları ve Per Wiberg’in klavyeleri; Amott’ın çiçek gibi gitar tonuyla birleşince ortaya gayet kolay ısınıır, arabada, okulda, yolda, evde, yatakta dinlenesi bir albüm meydana geliyor.

Türün dinamikleri itibarıyla “Sunrie to Sundown” elbette ki cayır cayır riflerle sürüp giden bir albüm. Çok belirgin DEEP PURPLE etkilenimleri duymak; No Man’s Land’de lezzetli DIO havaları almak mümkün. Lenny Kravitz ve Chris Cornell’vari vokallerle daha bir seksileşen, KYUSS’a kayan fikirlerle groove’u güçlendiren bir albüm “Sunrise to Sundown”. Tüm bunlar dâhilinde, Amott’ın başardığı önemli bir konuya da işaret etmek istiyorum.

Michael Amott, ARCH ENEMY’de çok belirgin şekilde sergilediği solo tarzını SPIRITUAL BEGGARS’a olabildiğince az yansıtıyor (Hard Road’da belli mesela). Sololardaki melodik anlarda akıllara direkt ARCH ENEMY sololarını getirecek kadar karakteristik bir tarzı olan Amott; SPIRITUAL BEGGARS için yazdığı soloları diğer grubundan ayrıştırmayı başarıyor ve bu sayede grubun karakterini dağıtmıyor.

Pek sevgili arkadaşım, eski PA yazarı Berca B. Kantarcıoğlu’nun gayet güçlü şekilde katıldığım “Bir stoner şarkısını seversen hepsini seversin” fikri dâhilinde, SPIRITUAL BEGGARS da türün sevenleri açısından son derece doyurucu ve benimsenesi bir müzik yapıyor. Bu genel stoner karakteri ve deneysellikle alakası olmayan alışıldık sound ve müzikal yaklaşımdan ötürü “Sunrise to Sundown”ı grubun önceki albümleriyle kıyaslama gereği duymuyorum.

“Sunrise to Sundown” kendi başına gayet eğlenceli ve hem fonda çalması hem dikkat kesilerek dinlemesi hem de çeşitli aktivitelere renk katması açısından kullanılabilecek iyi ve güzel bir albüm.