Fince rock güzel bir şey. Sözlerinden gıdım bir şey anlamıyoruz belki ama adamların müziği hoş. Neticede Fin işi hafif folk tandanslı melodiler ve bolca melankoli kağıt üzerinde bile hoş bir karışım oluşturuyor. Viikate de Fince rock mevzusunun Finlandiya dışında en bilinen isimlerinden biri. Rautalanka etkili kendilerine özgü bir yaklaşımları var mevzuya, ayrıca türün standartlarına göre bile bayağı melodikler. Hafif metal tandanslı olmalarından dolayı orada burada “Folk metal, melodik metal, vs” diye de anılıyorlar ki çok doğru değil, bildiğin taş gibi Fince rock grubudur Viikate.

9 yılda 8 albüm (Ep’ler hariç ki onlar da bolca) yapmalarından kelli yaratıcılık sıkıntısı çeken bir grup oldukları söylenemez Viikate için, ancak çıkardıkları albümlerin çizgileri bellidir genelde, neyle karşılacağınızı bilirsiniz ve bu sizi tatmin eder. Dolayısıyla “Kuu Kaakon Yllä”yı dinlemeden önce beklentim belliydi, gene standart yapıda, melodik bir Viikate albümü dinleyeceğimi zannediyordum, yanılmışım. Bu albüm standart bir Viikate albümünden çok daha fazlasını vaadediyor.

Bir kere albümün genel sound’u biraz daha sertleşmiş, metal tandansı iyice doruğa çıkmış. Bu albüme hakikaten de Fin işi melodik metal denebilir. Karakteristik Rautalanka havası duruyor, ama grubun punk yönü bu sefer daha ağır basıyor, ancak klasik Viikate melodileri hala yerli yerinde. Daha enteresanı grup görece olarak müziğin tonunu sertleştirmesine rağmen melankolisini de korumayı başarmış durumda. Bütün bu ince ayarlar sonucunda Viikate gene görece parantezinde içerik olarak en “derin” işini çıkarmış.

Esasında albümün derinliğini arttıran şarkılar albümün en sonunda yer alıyor, dolayısıyla intro ve outro’ları saymazsak ilk altı şarkı daha bir punk, daha bir metal ve daha direkt. Bu şarkılar Viikate’nin kendi sounduna nasıl bir ince ayar çektiğini bize gösterirken son iki şarkı klasik Viikate şarkı sürelerini çifte katlayarak “derin” Viikate nasıl olur onu anlamamazı sağlıyor.

Viikate standartlarında ele alındığında progresif demekten çekinmediğim Korpi mesela, bunalım girişinin ardından gaz devam edip karşılıklı sololarıyla mevzuyu bağlayan bir şarkı, şahane outro’su da cabası. Viikate tarihinin en uzun şarkısı olmakla birlikte aynı zamanda kesinlikle albümün doruk noktası. Akabinde gelen ultra melankolik ve melodik, albüme adını veren muhteşem şarkı Kuu Kaakon Yllä ile şahane bir ikili oluşturuyor bu iki şarkı ve albümü bildik Viikate eserlerinden bambaşka bir yere konumlandırıyorlar.

Son bir not da albümün prodüksiyonuyla alakalı. Bazı şarkılarda kullanılan korolar, yaylı düzenlemeleri, genel prodüksiyon kalitesi açısından benim dinlediğim üzerinde en emek harcanmış Viikate albümü budur. Grup elindeki şarkılardan maksimum fayda sağlamış, prodüksiyon adına hiçbir şeyden kaçınmamış, ortaya da böyle görkemli bir albüm çıkmış.

Esasında genelinde çok radikal değişiklikler barındırmayan, “çok iyi” bir Viikate albümü “Kuu Kaakon Yllä” ama Korpi ve Kuu Kaakon Yllä ile boyut atlayıp kendi kimliğini buluyor albüm, sınıf atlıyor.

Böylece genelde kafamda “arada dinlemelik eğlenceli güzel grup” formatında yer alan Viikate ilk defa “Kuu Kaakon Yllä” albümüyle saygımı da kazanmayı başarıyor. Kesinlikle 2009′un en iyi albümlerinden biri.

sambalici