Bir önceki albümleri “The World is My Enemy Now”da bahsettiğim üzere, metalcore ve deathcore’un ilginç bir sentezini yapan ve buna kendi karakterini katmayı başaran, ilginç bir grup UPON A BURNING BODY. ABD’li olan bu Meksika asıllı gençler; bu özelliklerini iyi yedirdikleri ve bir uyuşturucu karteline mensupmuş gibi duran imajları sayesinde türdaşlarından ayrılmayı başardılar.

İlk albümünü 2010′da çıkaran ve “Straight From the Barrio” ile dördüncü albümüne imza atan grup, özellikle bundan önceki iki albümünde kazandığı kitle ve katıldığı turlar sayesinde, yeni albümünü büyük çaplı bir patlama aracı olarak düşündüğünü belli ediyor. “Straight From the Barrio” çok net bir kitle genişletme, cüret etme, daha fazlasını isteme albümü.

Bir kere grup Meksikalı olma durumunu çok baskın şekilde kullanıyor. Yer yer müzik olarak belirtileri gözüken bu durum, sözlerde ve tavırda daha da büyüyerek karşımıza çıkıyor ve UPON A BURNING BODY’nin alametifarikasına dönüşüyor. Açılışı yapan “Till the End of Down”un sözlerine şöyle bir bakmak bile bunu görmek için yeterli. Grup slogan sözler buluyor ve bunları sinirli, belki ezilen, göçmen coşturmalı bir şekilde ortaya koyuyor. Bunu yaparken İspanyolcayı da aralara sokması, eminim ki grubun ABD’de yaşayan Meksika ve Orta Amerika kökeni dinleyicileri için büyük bir keyif vesilesi oluyordur.

UPON A BURNING BODY’nin “Straight From the Barrio”da yaptığı asıl büyük değişiklik ise müziklerini ve hit şarkılarını çok daha geniş bir kitleye ulaşacak şekilde kullanmış oluşları. Albümü dinlerken çok net bir ATILLA’laşma, ILL NINO’dan PIERCE THE VEIL’a uzanan bir yaklaşım görüyoruz. Bu sayede daha iddialı hâle gelen müzik; grubun ciddi anlamda başarılı hit şarkı yazma becerisiyle birleşince, ortaya türü adına son derece özgün işler çıkabiliyor. Elbette ki cheesy olmaktan ölen, büyük ölçüde sadece eğlence ve isyan üzerine kurulu gaz bir müzik var, ancak daha bir detaylı incelendiğinde grubun çok farlklı ilhamlar barındırdığı da fark ediliyor.

Misal albüme adını veren Straight From the Barrio’da SOILWORK tatları alırken, Leave the Pain Behind’da aşırı bariz LINKIN PARK etkileri gözleniyor. Hatta D.T.A. Don’t Trust Anyone adlı şarkı nın nakaratı aşırı derecede MUTINY WITHIN’i andırıyor. Tüm bunları, daha doğrusu grubun tüm müziği saran “Meksikalı azınlık”, “kahverengi olmanın sorunları ve süperlikleri” konsepti sayesinde bunlar bir potada eriyor ve ortaya UPON A BURNING BODY’den başka kimsede duymadığımız bir tat çıkıyor.

“Bayanlar baylar, en büyük kıç tekmeleyici için hazır mısınız?” diye başlayan albüm;

UABB güney yakasının ve batı yakasının temsilcisi,
Beli düşük pantolonla geziyor
Kahverengiyim ve bununla gurur duyuyorum
Vahşiyim ve gürültülüyüm
Bilirsin ki her zaman parti yapmamız gerekiyor
Aklımda hep tekila var”

gibi sözlerle tarafını belli eden ve kitlesini coşturan grup; My Distorted Reflection gibi bir empati şarkısıyla da, halkının ABD’de yaşadığı sıkıntılara ve “yalnız değilsin hermano” şeklindeki bam teline basmayı ihmal etmiyor. “Kusursuz değilim ve bu gayet normal” diyen UPON A BURNING BODY, bu sayede konserlere gelecek azınlık toplulukların enerjik, atarlı ve bir yandan da duyarlı sesi olmayı başarıyor.

UPON A BURNING BODY zaten karakteristik tınısı olan bir gruptu ve bu değişen ve daha bir popülerleşme çabası güden yeni albümünde bunu daha bir ileriye taşımış, son derece eğlenceli bir iş ortaya koymuş. Metalcore seviyorsanız, eşlik edilesi ve gaz bir şeyler arıyorsanız, hiç sofistikelik kasmayan bu direkt ve enerjik albüme göz atabilirsiniz. Özellikle ilk şarkı Till the Break of Dawn’a bakmanızı ve İspanyolcanın bu tarz bir müziğe nasıl bir zenginlik katabileceğini görmenizi tavsiye ederim.

“Brown is the new black…”