İki arkadaşın biraz eğlence, biraz para kazanmak için ortaya çıkardığı bir projeyi konuk ettik 27 Aralık akşamı Studio Live’da. Eskiye nazaran konser bolluğu yaşayan bir şehir için bir hayli dolu olan bu konserde, bir çok farklı beklentiyle gelmiş, bir çok farklı tarzda müziksever vardı sanırım; Anathema fanları, Agua de Annique fanları, Anneke aşıkları, the Gathering sevenler… Sahnede ise beklentilerden uzak iki insan vardı.

İşin özüne dönüp baktığınızda, bu ne Anathema konseri, ne the Gathering, ne de Agua de Annique konseri. Sadece bir gösteri bu ve ancak bu ölçüde değerlendirebilmek mümkün objektif olarak. Onun dışındaki her bakış açısı, kişinin bu gösteri içinde, kendini nerede gördüğüne ait olacak. Aşağıda ise ikisinin arasında gidip gelen bir yazı var.

Konser, Danny’nin tek başına sahne alması ile başladı. Elinde gitarı ile, Anathema şarkılarını çalıp söylemeye başladı. Teknik bir kaç aksaklık dışında gayet de sorunsuz götürdü konserin bu kısmını. Anathema’nın Tükiye’deki popülerliğini düşündükçe, şarkılara neredeyse herkesin koro şeklinde eşlik etmesi de çok şaşırtıcı değildi. Wasted Years yorumu da bahsetmeden geçilmemesi gerekenlerden. Müzikal dahilik kokmasa da güzel bir sürpriz ve farklı bir yorum ile kendi performansına renk katmış oldu bu Iron Maiden şarkısı ile.

Sonraki bölümde ise Anneke kendi solo performansını sundu. Neredeyse hepsi Agua de Annique döneminden şarkılar seslendirdi. Burada bir not düşmek gerekiyor; Anneke, yaptıklarıyla içime dokunabilen müzisyenler listesinde çok üst sırada olan biri. İletişim gücü olarak o kadar yüksek bir mertebede ki, bir kaç ufak mimiğine aşık olan yüzlerce insan var. Gülümsemesi ise, hayatında her şeyi sadece rica ederek elde etmesine yetecek güçte.

Notun ardından şunları söyleyebilirim artık: Anneke’nin kendi performansı, profesyonel bir müzisyen için affedilemez derecede hatalarla ile dolu idi. Tura çıkarken, yanlarında klavye getirmeyip her yerde farklı bir klavye ile çalmaya çalışması ise utanç verici. Ama işte az önceki notta bahsettiğim şeyler bütün bunları unutturuyor insanlara ve sadece gülümseme ile sahneye bakan kafalar kalıyor kalabalıkta.

Kendi performansını sadece İstanbul’a özel olan bir şey için böldü Anneke; eski sevgili ve de eski grup arkadaşı (duo) olan bir Türk gencimiz artık evlenmiş çoluk çocuğa karışmış ve İstanbul’da yaşıyormuş. Beraber tek bir şarkı çaldılar, sonra da bu gitarist bay Barış Manço sayesinde öğrendiğim o süper Türkü’yü seslendirerek epey prim yaptı gözümde; Gesi Bağları.

Solo kısımların ardından sıra şovun kendisine geldi; Danny ve Anneke beraber sahnedeydiler ve bir çoğumuzun YouTube’de epey zaman önce görüp “olmaz böyle şey” dediği bir kaç anı tekrar yaşattılar. Güzel seçilmiş yeni coverlar ile süslenmiş bu şov gerçekten görülmeye değerdi. Ama malesef şu aşamasında geceyi unutulmaz yapacak bir an yaratmaktan uzaktı. Bu proje daha ne kadar ilerler; ne zaman daha profesyonel bir sunum ile karşımıza çıkarlar bilmiyorum Şu haliyle, dedikleri gibi ikinci bir konser olursa, tekrar izletmeye değer kılacak -müzikal- bir sebep göremiyorum.

Anneke’yi en son canlı izleyişim, 2007′de Çek Cumhuriyeti’nde bir festivalde, “the Gathering” ile son konserlerinden birini verirken idi. O zaman aldığım doyum Agua de Annique’i dinlenebilir kılmaya, bu konsere kadar yetmişti. Fakat bu konserde, Anneke’nin vasat şarkılarını yakından dinlemek, üç sene önceki o anların büyüsünü bile bozdu ve sanki bir perde düştü yere; beni çirkin detayları görmekten alıkoyan bir perde. O üç sene önceki görüşmeden kalan Anneke ile çekilmiş fotoğrafıma, o zamanki sevgilim haklı olarak bir yorum yapmıştı: “benimle olan hiçbir fotoğrafında böyle gülümsemiyorsun”. İstanbul konseri sonrasında Anneke ilen çekilen fotoğraf ise aşağıda.

Yazı:
Levent TÜTER

Fotoğraflar:
Bora CANPOLAT
Kubilay ÖZALP
(Sonuncusu hariç)