Oğuz Sel

2013 senesinin en baba teknik brutal death işlerinden biri olan “Passages into Deformity” ile genç dimağları yara bere içerisinde bırakan Alman grup Defeated Sanity, her albümünde başarıyla uyguladığı kendini aşma meselesini yeni albümlerinde de gerçekleştirmek üzere küçük sürprizler hazırlamış bize.

Haberler kısmını düzenli olarak takip eden birçok PA okurunun da yakından bildiği üzere grup, yeni albümünü ikiye ayırıp bir yarısında klasik Defeated Sanity konseptini sürdürürken, diğer yarısında ise “Ustalara Saygı Kuşağı” tadındaki bölümüyle bir farklılık gerçekleştiriyor. Çok dağılmadan her iki yarıyı da ayrı ayrı ele alalım bakalım.

Disposal of the Dead

İlk duyduğum anda “Böyle sound mu olur ya!” dediğimi dün gibi hatırlıyorum, haberler kısmındaki yorumlarımda da halen durur bu minvaldeki sözüm. Ancak bu adamlar ne yapıyor ne ediyor bilmiyorum ama dinledikçe sevdiren, sevdirdikçe dinlettiren albümleri ortaya koymayı başarıyorlar. Böyle uç işlerde keskin gitar tonlarını ve öküzlemesine davulları çok seviyorum ve yeni albümden de beklentim en azından Passages ayarında bir düzenleme olmasıydı. Olmadı, şaşırdım. Bu noktada detaylara inip bu adamların liriklerde ne anlattığına biraz daha yakından bakarak sound’un neden bu kadar ağır, sıkıcı, boğucu artık adını ne koyarsanız öyle olduğunu biraz daha anlamlandırabiliyorsunuz. Cahilliğime verin Suttee (Sati) olayını bile yeni öğrenip kendi kendime “Yok canım öyle şey mi olur?” diye düşünürken, bu âdet görünümlü manyaklığın gerçekten de var olduğunu araştırmalarım neticesinde teyit edince, grubun şarkı malzemesinin aslında ne kadar da esaslı ve kapaktan tutun da, bu bölümün atmosferine kadar her şeyin aslında ne kadar da yerli yerinde olduğunu gördüm.

Defeated Sanity’nin klasikleşen yer yer ağır aksak gidip sonrasında çıldırarak kazıma üstüne kazıma fill üstüne fill girişen aygır davullardan kafamı kaldırdığımda dikkatimi çeken şey, inanılmaz güçlü derecedeki bas tonları oldu. “Bas ayarlarım mı yanlış?” diye bakınırken ayarların normal olduğunu fark ettim, zira adamlar oluşturdukları deli manyak atmosferle dinleyiciyi boğmaya yemin etmişler. Gitarlar ise görece boğuk ama varlıklarını hissettirecek nitelikte kalmışlar. Kötü mü, değil; daha iyisi olur muydu, muhtemelen olmazdı; olsa yaparlardı kesin. Vokal koltuğunda ise Passages albümünden tanıdığımız Konstantin Lühring var ve gutturaller brutaller havada uçuşuyor sağ olsun. Tabi az daha ön planda olsa vokaller, daha bir mutlu olurdum, o ayrı.Parça kompozisyonları ve gidişatları gruptan bekleneceği kalitede, tekrara pek bulaşmadan almış yürümüşler şarkılarda. Özellikle bazı parçaları çıktığı günden bu yana loop manyağı yapmış bulunmaktayım.

Genel olarak değerlendirildiğinde, keşke devamı olsaymış dediğim bir bölüm “Disposal of the Dead” ancak grup adına da gayet sevindirici. Zira heriflerde ciddi bir yaratıcılık var.

Dharmata

Nereden başlasam, nasıl anlatsam… Rüyamda Defeated Sanity dinlerken gözlerimin dolacağını görsem ağzımı bırakır başka tarafımla gülerdim ama gelin görün ki olanlar ne bir rüya ne de bu sözlerle, size tebessüm edin diye çeşitli şakalar komiklikler yapıyorum. Adamlar tanıtım amaçlı ilk parçalarını yayınladıktan sonra diğer yayınlanan esere bakmadım, beni o an ilgilendiren grubun yapacağı “Ultra Brutal” işlerdi. Günler geçti, albüm çıktı ve yapımı baştan sona dinlemek kısmet oldu. Oldu olmasına da Dharmata’nın akabinde giren parça ile kendimi bir an Chuck Schuldiner’lı Death dinliyormuşum gibi hissedip fena oldum. Bu ses, bir dönem Cynic kadrosunda yer alan ancak kayıt kuyudat işlerinde pek görünmeyen Max Phelps’e aitmiş. Zihin bazen böyle oyunlar oynayabiliyor işte insana diyerek bu bahsi sonlandırıp albümün bu kısmına dalalım.

Başlarda da bahsettiğim üzere “Ustalara Saygı Kuşağı” minvalindeki bölüm, kadronun zaten üstün olan teknik kabiliyetlerini sergiledikleri, ilk bölüme nazaran daha insancıl ve geniş kitlelere seslerini duyurabilecekleri bir bölüm. Neden böyle diyorum; grup bunca başarısına rağmen dünya çapında hâlâ adamakıllı bir tanınırlığa sahip değil de ondan. Beri yandan oluşturdukları parçalar, Death’in “Individual Thought Patterns“ı ile “Human“ı arasında gidip gelen ayarda. Bu parçaların bazı bölümlerini çok fazla dinleyip hâkim olmadığım Atheist ve Cynic’e de benzetenler var ki, varsa böyle bir durum ne mutlu çocuklara. Sound olarak da adı geçen bu üç grubun karması olarak değerlendirilebilecek “Dharmata”, notaların tane tane duyulduğu, özellikle basçı arkadaşın fantastik bas bölümleriyle yarım yarım yardırdığı ve teknik müziğin ne kadar tatlı bir olay olduğunu her saniyesinde gösteren bir bölüm olarak albümdeki yerini alıyor.

Biraz fazla uzattığımın farkındayım ama gerek Defeated Sanity adına gerekse 2016 yılında piyasaya çıkan benzer türdeki albümler adına çok ama çok önemli bir yerde duran “Disposal of the Dead // Dharmata” daha sayfalarca yazsam bıkmayacağım, usanmayacağım bir albüm olmayı başarmış. Bana, sound konusunda yaptığım yorumu yedirdiği için de grubu ayrıca tebrik ederim, lanet olası pislikler sizi…