Oğuz Sel

Eskiden neyi eleştirsem, bir zaman sonra onu uygular hale geldim çoğu zaman. Davranış bütünlüğünden tutun da hayata bakış açısına kadar çok geniş bir yelpazede yer alıyor bu söylediğim. Tabi bunlara dinlediğim müzikleri eklemezsem olmaz. Ölümüne Pantera’cıyken, death metal dinleyen arkadaşlarımla alay ederdim, Cannibal Corpse ile komaya girdim. Ölümüne Cannibal Corpse’çuyken black metalle alay ederdim, ölümüne black metalci oldum. Ve gelelim olayın konumuzla bağlantısına… Ölümüne black metalciyken doom metalle alay ederdim, “Bu ne bayıklık arkadaş…” diyerek, gelin görün ki artık bu türün de ciddi bir takipçisi oldum.

Melodik doom metal denince akla bir çırpıda gelen grupların başında yer alan ve bilhassa ilk dönem eserleriyle birçok müziksever için efsane haline gelen The 3rd and the Mortal, oluşturdukları sakin ve melankolik dünyaya adım atmanıza imkân tanıyan “Tears Laid in Earth” ile bu yazıdaki konuğumuz. Müziğin, sanat dallarından belki de en önemlisi sayılabileceğinin dayanak noktalarından biri olabilecek albüm, bu müzik türünün başına gelen en güzel kadın vokallerden Kari Rueslåtten’in o billur sesiyle açılışını gerçekleştirirken, kısa süreli olarak içinize kapanmanızı salık veriyor.

Albümün genelinde vokal melodilerinin, usul usul akan bir nehirmişçesine sürekliliğini baştan sona koruduğu yapımda yer alan ve kimi zaman doğrudan rif, kimi zamansa zengin akorlarla örülen gitarlar, o nehrin yanına gelen birer yavru ceylan görünümündeler. Kırılganlığının zirvesindeki davul tonlarının hiçbir şeyi ürkütmek istemeyen hallerine şahit olacağınız “Tears Laid in Earth”, adeta; güneşin önünden zaman zaman geçen ve çevrenin kısa süreliğine kararmasına neden olan bulutları temsil eden klavye bölümleriyle; mukadderatın, mükedder olacağını fısıldıyor.

Dönemine göre gayet temiz bir sound yakalandığı için keyifli bir dinleme süreci yaşatan albüm, özellikle reverb ve ekonun akılıca/ustaca kullanılmasıyla zengin bir hava kazanmış. Belirgin ve akılda kalıcı melodilerin en güzel örneklerini bulabileceğiniz yapım, grubun kendine has bir çizgi yakalamasında önemli bir rol oynamış. Sınırları belli belirsiz çizili olan türe farklı bir boyut kazandıran ve dinleyicilerin, albümün çıkışı üzerinden 22 yıl geçmiş olmasına rağmen aynı hazzı almalarını sağlayacak şekilde yapılandırılmış.

Benzerlerini bulabileceğiniz ancak herhangi bir şekilde aynı tadı alamayacağınız müziklerini, hüzünlü ve dinledikçe gama, kasvete boğulacağınız birer hediye olarak bizlere bıraktı ve gitti The 3rd and the Mortal. Çalgı aletlerinin, bazen minimal düzeyde kullanılarak bazense tansiyonu kısa süreliğine arttırıp kaçınılmaz doğal formuna yeniden dönen parçalarla oluşturulan ve “Müzikte atmosfer nedir, nasıl oluşturulur”un kitabını yazan “Tears Laid in Earth” de, acı bir hatıra olarak kaldı zihinlerde.

Bu acının en büyük sorumlularından biri hiç şüphe yok ki, Kari Rueslåtten ve onun paralize edici sesi. Dağılıp gittiniz ya, alacağınız olsun bıraktığınız acılardan.