Metal türlerinin standart karakteristik özellikleri bazen dinleyiciler açısından yanıltıcı olabiliyor. Aşina olduğunuz bir tür dâhilinde yaratılan yeni bir şeyin kalitesi, “bunlar daha önce yapıldı” şikâyeti altında güme gidebiliyor. Hele bir de bahsi geçen alt tür aşırı öznel ve hatları belirgin özellikler taşıyorsa.

Black metal, his anlamında tüm metal türleri içerisindeki belki de en dominant tür. Black metale ait olduğu varsayılan ve türün doğumundan beri kullanılagelen çeşitli formüller, kalıplar ve fikirler, bulaştıkları diğer her şeyde black metal hissi yaratabiliyorlar. Benzer şekilde, diğer pek çok alt türe yedirilebilecek sayısız unsur, black metalde denendiğinde çok bariz şekilde sırıtabiliyor, eğreti duruyor.

Bu sebepten, black metal sanki biraz fazla kurallı olarak algılanabilir. Elbet kendi içinde sayısız deney yapma şansı var, ancak belirli bir black metal anlayışı benimsediyseniz, bunun dışına çıktığınız her an dinleyicinin gözünde eksi puan alma riskini de göze alıyorsunuz demektir. Bunun neticesinde, black metal grupları ister istemez muhafazakâr bir anlayışa bürünebiliyor ve bu da en başta söylediğim, “bunlar ddaha önce yapıldı” durumunu yaratabiliyor.

Bu açıdan bakınca, black metalin nasıl icra edildiğinden çok ne amaçla icra edildiği ve ortaya çıkan şeyin manevi anlamdaki etkisi daha bir değer kazanıyor. Basılan tüm soğuk akorlardan, kötücül melodilerden anında etkilenen bir dinleyici değilseniz, yeni grupların yarattığı yeni (ama eski) black metalleri de his bazında değerlendirmeniz daha sağlıklı olacaktır diye düşünüyorum.

WODE 2010′da Manchester’da kurulan, 2011′de bir demo kaydedip 5 yıl bekleyen ve kendi adını taşıyan ilk albümünü de geçtiğimiz Nisan ayında çıkaran üç kişilik bir black metal grubu. Her ne kadar INQUISITION, ANAAL NATHRAKH ve MANTAR iki kişilik kadrolarıyla üç kişilik grup karizmasını epey sarstıysa da, üç kişilik ekstrem grup karizması da geçerliliğini koruyor. WODE’nin durumunu en azından benim için daha çekici kılan şey ise, her ne kadar black metalin görsel tarafına her türlü kucak açan biri olarak, grubun sıfır imajla black metal yapıyor oluşu. Kabul edelim; corpsepaint’ler, dikenler, deri giysiler black metalin çok önemli bir kısmını oluşturuyor. Lâkin siyah tişörtlü, sıradan pantolonlu ve kısa saçlı üç kişinin hayvanlar gibi black metal yapıyor oluşunun da kendine has bir çekiciliği var. En azından bence var.

Son dönemde IMMORTAL BIRD ve PALACE OF WORMS gibi dikkat çekici işler çıkaran Broken Limbs Record bünyesinden çıkan WODE; black metalin tanımı denecek kadar black metale sadık bir müzik yapıyor. Hem de nasıl yapıyor.

WODE, türün önemli isimlerini çok iyi özümsediğini hissettiren ancak hiçbirini akla tekil olarak getirmeyen (örneğin bir MURG‘da bu tam tersiydi), son derece yoğun, altı dolu, kusursuz bir çiğlik/temizlik oranında icra edilmiş nefis bir black metal sunuyor. Son yıllarda İngiltere’den çıkan çok iyi black metal grupları arasına adını ilk albümden yazdıran WODE’nin, öfke ve keder dengesi iyi ayarlanmış bir müziği var. Ağlaklığa hiç girişmeyen, MARDUK kadar köpekleşmeyen, epey epik ve bir o kadar da garaj tadı veren bir black metal var “Wode”de. Albümün dinlerken standart ve hedefi belli bir epikliği değil, daha geniş anlamda bir black metali özümsüyoruz. Pastoral temalardan yahut alevli ibişlerden ziyade daha kapsayıcı bir karanlık sunuyor grup. Bu açıdan bakınca EMPEROR’ın felsefi tarafı akıllara gelebilir.

Tarama melodilerin epik kısmı kotardığı albümde, akıllıca yerleştirilmiş melodiler ve daha bodoslama düz riflerle birlikte, ortaya “x black metal” değil, tam anlamıyla, dümdüz “black metal” çıkıyor. Ama çiğlik, basitlik ya da minimallik babında değil; bilakis kapsayıcılık babında.

Uzun lafın kısası, WODE bana kalırsa yılın en iyi black metal albümlerinden birine imza attı. İlk albüm olmasının hissettirdiği ufak tefek sekteler varsa da, ortaya konan şey kesinlikle içten, samimi, yoğun ve güçlü. Black metal seviyorsanız ve WODE’yi henüz duymadıysanız, 2016 size çok seveceğiniz yeni bir grup kazandırmış olabilir.