Rashid Alesgerov

Son yıllardakı melodic death metal gruplarında kendini tekrarlama ve farklı bir tarza kayma olayının yaygınlaştığı bir zamanda Finlandiya’nın bağrından kopup gelmiş Mors Principium Est yine bize panzehir uygulamaya devam ediyor. 2007′deki albümü sonrası sıkıntılı bir döneme girerek 5 yıl gibi uzunca bir süre ortalıkta gözükmemelerine rağmen 2012 yılında güzel bir geri dönüşe imza atmışlardı. Ancak, bu albüm öncesindeki gitarist arayışları da hiç kolay olmamıştı. Diğer taraftan, 2012′deki albümündeki birçok şarkının sahibi olan Andhe Chandler da 2012 yılında maalesef gruptan ayrıldı. Adamlar artık ne yapıyorsa gruba gelen tüm gitaristler bir süre sonra gruptan kaçıyor. :D

Bu zaman diliminde konserler farklı gitaristlerle idare edilse de, yerlerine kimin geleceği ve grubun müziğine etki yapıp yapmayacağı merak konusuydu. “Dawn of the 5th Era”yı ilk dinleyişimde bile, kolaylıkla söyleyebilirim ki, “…and Death Said Live” albümünü beğenen kitleyi yine dinamik, gaz bir albüm bekliyor ve eğer farklı bir beklentiniz varsa hiç vaktinizi harcamayın bence.

Tabii bana ne kadar katılırsınız bilemem ama benim için gerçek anlamda “…and Death Said Live” albümünün devamı niteliğinde saf bir melodic death metal albümü “Dawn of the 5th Era”. Gitarda Andy Gillion yine tavrını belli etmiş. Birbirini tekrar etmeyen rifler yazmayı başarmış ve ek olarak belirteyim ki, tüm şarkıların bestesi kendisine aitmiş. İlaveten şarkılardakı piyano/klavye partisyonlarını da kendisi icra etmiş. Melodik death metal albümleri kimilerince yazımı kolay albümler olarak düşünülse de, aslında şu tarz çatısı altında iyi bir yer edinmek fazlasıyla zor. Baktığımız zaman bu tarz içinde binlerce grup olsa da gerçekten adından söz ettiren grup sayısı o kadar da fazla değil. Ancak Mors Principium Est bu hızda giderse bence o grupların içinde kendine rahat bir yer edinecektir. Malum adını yukarıda da belirttiğim hayvani arkadaşımız elinden geldiğince şarkılarda kendine has bir karakter yaratmaya çalışıyor. Bazen teknik death’e, bazen old school death’e kadar türün içinde yapabileceği her şeyi deniyor ve ortaya böyle kulağa hoş albümler çıkıyor.

Özellikle ortalama tüm şarkıların nakarat kısımlarındaki rifler muazzam olmuş. Son yıllarda melodik death metal gruplarının şarkıları klavyeye hapsetme, clean vokallere fazla yer verme durumu var ki, grup bunlardan tamamen kaçınmış. Ama tabii ki de gönül ister ki şu grubun müziğine bir klavyeci arkadaş da katılsın ve ortamlar daha da coşsun. Bu arada grup ilk klibini de albümdeki 7. şarkı olan Monster In Me’ye çekmiş. Gayet sade ve güzel olmuş. En azından grup üyelerini bir arada görmek güzel.

Albüm yine AFM Records etiketi altında piyasaya çıktı. Aslında buna baya şaşırmıştım. Malum AFM Records gruplarının büyük bir çoğunluğu tipik Alman heavy/power metal gruplarından oluşuyor. Albüme yeniden geri dönersek şarkıların çoğunluğu aynı sound ile ilerlese de The Forsaken gibi biraz durgun, biraz hızlı ilerleyen şarkılarda mevcut ve yine albümün ortalarına doğru karşımıza çıkan enstrümantal parça olan Apricity bize 3 dakikaya yakın bir süre dinlenme fırsatı sunuyor.

Albümün Japon sürümü (AFM Records’un Japonya’dan iyi bir gelir elde ettiğini göz önünde bulundurarak bunun olması gayet normaldi) versiyonunda ise uzunca bir süreden sonra cover parçayı bonus şarkı olarak albüme eklemişler. Bu şarkı da The Mamas & The Papas’ın 60-70′lerdeki meşhur şarkısı California Dreaming’den başkası değil ve içtenlikle söyleyebilirim ki, en sevdiğim cover şarkıları arasına hemen ekledim. Cover dinlediğim zaman ilk olarak grubun o şarkıyı kendine has icra edip etmemesine dikkat ederim ve bunu gayet iyi becermişler. Şarkıyı bilmesem bunun cover olacağını tahmin bile edemezdim.

Sözü fazla uzattım ama netice olarak akılda kalıcı, akıcı melodiler, rifler duymak istiyor ve türü de seviyorsanız doğru yerdesiniz. Umarım bu arkadaşların başı yine grup üyesi aramakla derde girmez ve uzunca bir süre Finli dostlarımızdan iyi albümler dinlemeye devam ederiz.