Efendiiim, geldik yepisyeni bir kritiğe daha. Malumunuz, artık karşımızda kafası güzel bir Devin Townsend yok. Aksine efendi, tuttuğunu koparan, aslan parçası bir Devin Townsend var. Hatırlarsınız, “Ki” ile apayrı bir yönünü ön plana çıkaran, öfkesini bile efendi efendi “dur bir izah edeyim” şeklinde yansıtan Devin Townsend, 9 günde bir albüm çıkarmaya karar vermişti. Dört albümden oluşan bu projenin bulunduğumuz yıl içinde nihayete ermesi bekleniyor. Ya da beklenmiyor. Bilemedim şimdi ama en azından ben öyle umuyorum. Hatta gelin hep beraber Devin’i bir kafese kapatıp birkaç saatte bir ışığı açıp kapayalım da albüm yumurtlasın. (Yumurta verimini arttırmak için tavuklara böyle bir kurnazlık yapıyorlarmış. Valla.)

İlk önce şunu belirterek girişmek istiyorum, “Addicted”, “Ki” kadar etkileyici bir albüm değil. Hatta genel olarak sönük kaldığını söylersem yanlış olmaz. Gerçi daha iki albüm çıktı, hızlı albüm üretmenin yaratıcılığını sekteye uğratmış olduğu gibi bir kanaate varmak yanlış olur. Zira zaten kendisi de 17 yıllık profesyonel kariyerine gazilyon tane albüm sığdırdığından gayrı, sorun olacağını zannetmiyorum. Ama yine de içimden “dur bir soluklan yigenim” diyesim geliyor. Neyse.

Üç tarafı denizlerle kaplı, dört mevsimin yaşandığı vatanımız sınırlarında oldukça sevilip sayılan Anneke van Giersbergen (kopyala yapıştır yapmanın zaruri olduğu isimlerden biri olduğundan dolayı yazının devamında “Annik” diyeceğim. ya da Anneke diyeyim, daha iyi öyle) bu albümün konuk vokalisti olarak bizleri onurlandırdı. Konuk vokalist olarak ideal oranda rol almış olduğunu belirtmem gerek. Ne öyle iki kuple okuyup kaçmış, ne de domine etmiş. Bu hala bir Devin Townsend albümü. Devin Townsend’in bütün vokal karakteristiklerini ortaya koymuş olmasının yanı sıra Anneke de gerek geri vokaller, gerek as solistlik açısından albüme kendini tamamen adamış. Geri vokaller dedim ya, zaten Devin Townsend’in kayıtlarında 593 tane kanal kullanması huyundan ötürü albümün her saniyesinde bir Anneke izi bulabiliyorsunuz.

Dünya çapında milyonlara ulaşan “Addicted”, kitleler tarafından “pek ısınamadık yea” şeklinde tepkilerle karşılaştı. Şimdi bunun olası sebeplerini incelemeden o kitlelere bir mesaj göndermek istiyorum; bir argüman öne sür bari denyo. Evet.

“Addicted” açık arayla Devin Townsend elinden çıkmış en “her şeyden biraz” albüm diye düşünüyorum. Kısmen “Ziltoid“i andıran “Universe is a Ball” ile, bir pop-rock şarkısı tadı barındıran “Ih-Ah” ile epeyce çeşitli bir albüm. Devin’in kendi kelimeleriyle “Bazı parçalar Meshuggah, bazılarıysa Boney M. gibi”. Cümleyi google translate ile çevirmeyi denedim bakın ortaya ne çıktı; “O bazı kısımları Meshuggah gibi, bazı yerlerinde Boney M gibi ses ses”. Saygılar.

“Ki”de baskın olan o huzurlu atmosferin yerine, “Addicted”da baskın ruh halini hayli neşeli olarak yorumlamak yanlış olmaz. Acaba yönetmen aynı şeyi düşündüğü için mi klipte anime bir karakter kullanmayı tercih etti bilemiyeceğim ama albümün “hit”i Bend It Like Bender adeta bir lise animesinin jenerik müziği gibi. Bu örnekle neşeden ne kastettiğimi daha iyi anlamışsınızdır.

Albümde, daha önceden “Ziltoid the Omniscient” albümünde yer almış olan Hyperdrive adlı parça, Hyperdrive! ismiyle yer almakta. Orjinalinde oldukça dingin bir vokalle icra edilen parça, sonuna ünlem işareti konunca bayağı coşkulu bir hale gelmiş. Ünlemden hep tabii.

Denilene göre The Wildhearts’tan esinlenerek kotarılmış olan Resolve! da aynı şekilde ilginç özellikler taşıyor. Hard rock tadı taşıyan bir bas ve hemen ardından Sid Vicious “God Save the Queen” diyecekmişçesine basılan akorlar ilk anda oldukça şaşırtıcı bir etki bırakabiliyor. Ama yine de (dendiğine göre The Wildhearts’ın Vanilla Radio adlı şarkısına benzerlikler gösteriyormuş) devamında Devin Townsend’in farklılığını ortaya çıkardığı küçük aranjmanlarla, şarkı kendini yadırgatmıyor.

Albüm genelinde akılda kalıcı partisyonlarla ilgiyi üstünde tutmayı başarıyor. “Addicted” çıkmadan önce (benim gibi takip etmiş olanınız ne kadardır bilemedim şimdi) Devin Townsend’in youtube kanalında aksatmadan yolladığı videoları takip ederken o uzun uzun Devin’in kasıklarını izlediğimiz vokal kaydı videosunda sürekli tekrarladığı parça “Supercrush!” adlı şarkının nakarat bölümü olarak karışımıza çıkıyor. Az önce o bahsettiğim yoğun neşeli havanın en az bulunduğu parça olmasına rağmen, söz konusu nakarat bölümünün aklına takılmadığı bir insan evladıyla daha karşılaşmadım.

Galiba albümün kayıt kalitesiyle ilgili bir şeyler söylememe gerek bile yok. Gayet yoğun, kaliteli ve dolu dolu. Dolap gibi efekt üniteleri, dizi dizi pedallar ve geniş bir enstrüman varyasyonuyla kendisi (çıkarmış olduğu albüm sayısını da düşünecek olursak) yeterince sound deneyi yapmış olacak ki, yine muhteşem ve kendine özgü bir sound yakalamış.

Serinin üçüncü ayağı olan “Destruction”, yapılan açıklamaya göre Devin Townsend’in ömründe yaptığı en sert albüm olacakmış. Herhangi bir Strapping Young Lad albümünden daha sert olacak olması şimdiden merak ettirmiyor değil. “Addicted” bir basamak görevi mi görmekte tam bileyeceğim fakat yine de görevini başarıyla gerçekleştiriyor. Gerçekleştiriyor gerçekleştirmesine de, şahsım adına konuşacak olursam, bir Devin Townsend ürünü dinlemek istediğimde elimin ilk gideceği albüm olmadığı kesin. Beklentilerimle mi alakalı yoksa gerçekten Devin Townsend’e göre vasat bir albüm mü bilemiyorum. Tek bildiğim, içimde her daim beslediğim Devin Townsend heyecanını bir nebze de olsa dindirmeyi başaramamış, aksine daha da ateşlemiş bir albüm olduğu. Ha bi de, evren kutuplardan basık, ekvatordan şişik bir toptur. Ya da değildir. Öyle bir şey.

Burak GÜR