Oğuz Sel

Atılan bazı adımların yaratacağı etkileri önceden hesap etmek çoğu zaman oldukça zordur. Yapılan işin niteliği, hesap etme olgusunun zorluğunu daha da üst noktaya taşıyabilir. 80’lerin Amerika’sında, onlarca rock ve metal müzik grubu arasından sıyrılmak, hesap edilemeyen dev adımların atılabilmesiyle mümkün olabilirdi; öyle de oldu.

1982 yılında, bu dünyaya harikulade şarkı sözleri yazıp inanılmaz bir şekilde icra etmek için gönderilen John Arch adındaki nevi şahsına münhasır sanatçı, gitarlarda Jim Matheos ve Victor Arduini, basta Joe DiBiase, davulda ise Steve Zimmerman ile bir grup kurarlar. O dönem heavy metal dünyasına farklı renkler katan NWOBHM tarzından etkilenerek farkında olarak ya da olmayarak progresif metal adına hayli güzel işler yapmaya başlarlar. Kritiğin konusu, Fates Warning’in kendine has kimliğini ön plana çıkardığı ikinci albümü “The Spectre Within”.

Traveler In Time; saat sesleriyle başlayan girişi, dur kalklı temposu ve John Arch’ın şarkıyı hayretle dinlemenize neden olacak olağanüstü vokalleriyle albümün ne kadar ciddiyetle hazırlandığının sinyalini veriyor. Gitarları etkili bir şekilde kullanan grup, melodi zengini yapısını şarkının ortalarına eklediği çift vokal üst üste gelen bölümde kanıtlıyor. Albümün ağır toplarından Orphan Gypsy, Fates Warning’in ilk dönemde yarattığı en iyi eserlerden biri olarak yerini alıyor. Ağır ağır başlayıp hafif aksak ilerleyen ve içinde gerçekten çok iyi riflere yer veren parça, girişindeki uzun uzadıya devam eden gitar sololarıyla akıllarda kolayca yer ediyor. Ayrıca, vokalin çıktığı yüksek ses aralıkları, şarkının çok daha sürükleyici hâle gelmesini sağlıyor.

Bence albümün en iyi parçası olan The Apparition, huzurlu girişi ve devamındaki hırçın yapısıyla dikkatle dinlenmesi gereken eserler arasında bulunuyor. Gitarların genel olarak ritim kıvamında devam ettikleri parçayı sırtlayan, büyük oranda John Arch ve oluşturduğu acayip melodiler yumağı. Özellikle şarkının ortalarından itibaren başlayan akıcı bölümde hazırlanan kompozisyon, ciddi anlamda yaratıcılık gerektiriyor. Kapanışı gerçekleştiren Epitaph, akustik gitarın arkasına bir solo bu kadar mı yakışır dedirten cinsten bir girişle dinleyiciyi hazırlıyor. Hazırlıyor diyorum çünkü yaklaşık 12 dakikalık parçanın anlatacağı çok fazla şey var. Parçanın bitişe yakın kısımlarındaki klavyeli bölüm, son darbeyi vuran nitelikte.

Hemen her enstrümanı rahatlıkla duyabileceğiniz albümde, dönemine göre gayet başarılı bir atmosfer oluşturulmuş. Mükemmel mi, elbette değil ama 1985 yılından bahsediyoruz ve daha emekleme döneminde olan bir tür için ortaya gayet kabul edilebilir sonuçlar çıkarmışlar. “The Spectre Within” dinleyiciyi albümün sonuna kadar avcunda tutamıyor ancak bestelenen hit parçalar sayesinde birçok gruba yıllarca ilham kaynağı olmayı da kolaylıkla başarıyor.

k

Enstrümanların uyumu ve Arch’ın takdire şayan vokalleriyle zenginleşen “The Spectre Within”, Fates Warning’in bu tarzda ne kadar ciddi bir oyuncu olduğunu kanıtlıyor.