Ne? İki gün arka arkaya thrash metal grubu mu? Oh evet, hem de nasıl. Bu kez ülke olarak epey uzağa, Şili’ye, zaman olaraksa epey yakına, birkaç hafta öncesine gidiyoruz ve Şilili grup RIPPER’ın bir anda ortamda bomba etkisi yapan yeni albümü “Experiment of Existence”a yumuluyoruz.

Şili, nüfusuna oranla çok büyük bir thrash metal sahnesine sahip bir ülke. SEPULTURA’nın seksenlerde Brezilya’da yaktığı ateşin sıcaklığını hâlâ hisseden bu kocaman kıta, üçüncü dünya ülkelerinin kimi metal türlerinde öne çıkması kapsamında, tıpkı brutal death metal grubu fışkırtan Endonezya ve Filipinler gibi çok sayıda thrash metal grubu çıkartıyor.

Basit bir istatistikle, Şili’yi, thrash metalin çok sevildiğine inanılan ülkemizle kıyaslarsak, Şili’de thrash metal yapan grup sayısı, Türkiye’deki thrash metal grubu sayısının dört katı. Üstelik de Türkiye’nin nüfusu Şili’nin dört katıyken…

Daha modern bir sound benimseyen CRIMINAL, Şilili thrash/death meta grupları arasından en çok öne çıkanlardan biri olsa da, ülkenin asıl gücü, tıpkı Brezilya’da olduğu gibi seksenlerden beslenen, çiğ, leş, kazımasyon, köpekleşen thrash metal gruplarından geliyor. Bu grupların son dönemde en çok öne çıkanları arasında da, ilk albümü “Raising the Corpse”u 2014′te çıkaran ve şu anda bahsettiğimiz “Experiment of Existence”ı da bir ay önce ortamlara salan RIPPER var.

RIPPER, thrash metali death metalle iç içe geçiren ve işleri olabildiğince çirkinleştiren bir grup. Erken dönem SEPULTURA (özellikle “Schizophrenia“), DARK ANGEL ve DEATH, “Pleasure to Kill” dönemi KREATOR ve death metalin en ham hâllerini sunan MERCILESS gibi grupların harmanından oluşan bir müzik sunan RIPPER; ilk albümüyle gördüğü ilgiyi yeni albümüyle katlıyor. Kapaklarının renk paletinden midir bilmem, son haftalarda sürekli CHTHE’ILIST ile birlikte anılıyormuş hissini yaratan RIPPER, her ne kadar o denli buhranlı bir death metal yapmasa da, uğursuzluk ve köhnelik babında CHTHE’ILIST’le denk etkileyicilikte bir müzik yapıyor.

Grubun en önemli bileşenlerinden biri, bas gitarını hayvan gibi kullanan basçı Pablo Cortés. Şarkılarda net şekilde duyulan bas, sadece bu özelliğiyle ve iyi çalınmış olmasıyla değil, müziğin genelini domine etmesiyle de öne çıkıyor. SADUS’vari bir kimliğin benimsendiğini net şekilde görebiliyoruz, ancak yine de gereğinden fazla bir bas yoğunluğu da yok. Albüm boyunca tek boyutlu seyreden ve varyasyona girmeyen vokalle kontrast oluşturacak şekilde değişken kimlikteki gitarlar, çok farklı etkilenimlerden beslendiklerini hissettiren ancak asla klonluğa kaçmayan bir karaktere sahipler. Özellikle sololarda ve solo arkası riflerde hissedilen bir ilk dönem DEATH ve Schuldiner etkisi varsa da, bu örneğin bir DECREPIT BIRTH sterilliğinde değil. Çirkinlik, hoyratlık hep ön planda.

Benzer şekilde, retro thrash gruplarının sahip olduğu kısmen sevimli ve eğlenceli/mizahi yaklaşım da karşımıza çıkmıyor. Mükemmel giriş rifiyle kopartan Anthropophagic Life bu konudaki en bariz örneklerden biri. RIPPER ne seksenleri tekrardan yaşatmak ne de sevdiği grupları sıralamak için burada. Ne TOXIC HOLOCAUST kadar zehirli ve çiğ, ne de benzer uzaysal konseptleri benimsediği VEKTOR kadar çok yönlüler; ama damarlarına dek benimsedikleri thrash metal ateşini gayet tehditkâr şekilde sunabilecek her tür silaha sahipler. Duygusu da, tekniği de, kazımasyonu da, yaratıcılığı da yerli yerinde.

Kökleri thrash metale dayanan uzun soluklu gruplar için “thrash bu deyilllll….” diye gözyaşı dökmektense, thrash metalin zaten o olmadığı bilinciyle gerçek thrash metal yapan grupları keşfe çıkmak en iyisi. RIPPER bu konuda numunelik ve pek çoklarının yıl sonu listelerine girecek bir örnek.

Thrash metali seviyorsanız ve bu albümü dinleme konusunda bir merakınız yoksa, thrash metali sevmiyorsunuz demektir.